aktor, konferan­sjer, reżyser, dyr. teatru;

Pochodził z rodziny węgier­skiej, obywatelstwo miał austriackie. Na początku kariery występował w kabaretach w Wiedniu. W 1924 przybył do Polski z ros. zespołem Siniaja Ptica. Od 27 IX tego roku został zaangażowany jako konferan­sjer do t. Qui Pro Quo i odtąd pozostał na stałe w Pol­sce. Po likwidacji Qui Pro Quo w 1931 występował kolejno w t. Banda (1931-33), Rex (1933), Cyganeria (1933-34), Stara Banda (1934-35), Cyrulik Warszaw­ski (1935-39), pełniąc w nich także funkcje kierownika artyst. i współdyrektora. Z zespołami tymi wyjeżdżał często na występy gościnne do Krakowa, Lwowa i innych miast. 28 II 1935 obchodził jubileusz dziesię­ciolecia pracy scen. w Polsce. W sez. 1938/39 był współdyr. t. Buffo w Warszawie. Był uważany za jednego z najlepszych konferansjerów. Wg J. Fruhlinga „łączył w sobie inteligencję z wyczu­ciem aktualności w sposób wręcz idealny. Ale głów­nym jego atutem był wdzięk osobisty”. Nazywano go „Osterwą nadscenek”. Mówił znakomicie po polsku, ale do końca życia zachował lekko cudzoziemski akcent. Ceniony był jako reżyser programów rewiowych i kabaretowych, a także jako pedagog. W październiku 1939 został aresztowany przez Niem­ców, ale wkrótce uciekł i pod pseud. Franciszek Nowaczek brał udział w działalności konspiracyjnej pisząc m.in. antyniemieckie wiersze satyryczne. Po powsta­niu warsz. w 1944 znalazł się w obozie w Buchenwaldzie. Po II wojnie świat. mieszkał stale w Anglii i do­rywczo występował w pol. programach radiowych. Opublikował kilka książek, m.in. zbiór swych konfe­ransjerek z Qui Pro Quo „Proszę Państwa” (Warszawa 1929). Grał w filmach polskich (Papa się żeni, 1936)

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973