Michałowski Aleksander

Michałowski Aleksander
Data urodzenia:
1891-03-23 Warszawa
Data śmierci:
1976-06-04 Warszawa

śpiewak, aktor, pedagog;

Właściwie Aleksander Jan Michałowski. Był synem Franciszka M., szewca, i Karoliny z Sierpińskich, mężem Heleny z Zodewskich. Po ukoń­czeniu gimn. uczęszczał do szkoły rysunków pro­wadzonej przez P. Welońskiego. Głos kształcił w konserwatorium warsz. u J. Łysakowskiego, a potem (1911-12) u T. Leliwy. Debiutował 16 XI 1913 w warsz. T. Wielkim partią Faraona (Aida) i na sez. 1913/14 został zaangażowany. W sez. 1914/15 wy­stępował w T. Małym w Warszawie, a w lecie 1915 w zespole pod kier. B. Bolesławskiego w Wilnie. Podczas I wojny świat. służył w wojsku ros., w 1918-19 w oddziałach pol. pod dowództwem gen. L. Żeligowskiego. W 1919 powrócił do War­szawy; do 1934 należał do zespołu solistów opery warsz., gdzie po zmarłym w 1921 A. Ostrowskim przejął główne partie basowe. W 1923-27 wyjeżdżał do Mediolanu doskonalić umiejętności wokalne u G. Tessariego. Występował też gościnnie na scenach operowych Katowic (1920, sez. 1927/28) i Poznania (sez. 1932/33) oraz często na estradach koncerto­wych. Do 1939 śpiewał gościnnie w T. Wielkim w Warszawie, brał udział w koncertach filharmonicznych i w objazdowych koncertach ORMUZ-u (Organizacja Ruchu Muz.). W 1936 grał rolę Muftiego (Mieszczanin szlachcicem) w warsz. T. Naro­dowym. Podczas okupacji prowadził w Warszawie sklep tytoniowy, brał udział w konspiracyjnych kon­certach poetycko-muzycznych. Po wojnie należał w Warszawie do zespołów t. dram.: Miejskich T. Dra­matycznych (1945-48), T. Polskiego (sez. 1948/49), Nowego (1949-54), T. Nowej (nast. Młodej) War­szawy (1954-57) i ponownie T. Polskiego (1957-61), gdzie grał do 1963, będąc już na emeryturze. Brał udział w audycjach PR. Od 1949 uczył w warsz. PWST impostacji głosu; mimo przejścia na emeryturę w 1961 współpracował z uczelnią do ostatnich tygodni życia. Był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP.
„Krępy, nawet jakby z punktu widzenia klasycznych wymagań sceny za niski, był sugestywny na scenie nie tylko dzięki bardzo dobremu brzmieniu jego basowego głosu, ale i dzięki aktorstwu. Cieszył nie tylko słuch, ale i oko”. „Dykcję miał doskonałą, wyróżniającą go wśród śpiewaków” – wspominał T. Byrski. „Uroczy gawędziarz, niegdyś świetny kompan, zakochany w czystym, dobrym aktorstwie” pisał Jan Kreczmar. Śpiewał w ok. sześćdziesięciu operach. Chwalony za role komiczne, takie jak: Leporello („Don Juan”), Skołuba („Straszny dwór”), Figaro („Wesele Figara”) i za partie wagnerowskie: Gumemanz (Parsifal), Hagen (Zmierzch bogów), przekonywająco przedstawiał też postacie z oper pol.: Chorążego (Hrabina), Zbigniewa (Straszny dwór), Halbana (Konrad Wallenrod). Z powodze­niem sięgał po role F. Szaliapina, np. Mefista (Faust), Cara Dodona (Złoty kogucik), Salieriego (Mozart i Salieri), wielki sukces odniósł w 1926 w partii tyt. w Borysie Godunowie. Po wojnie grał tylko w repertuarze dram. role i epizody charakterystyczne, takie, jak: Major (Damy i huzary), Leonato (Wiele hałasu o nic), Pan Rabourdin (Spadkobiercy pana Rabourdin), Wikariusz generalny (Port Royal), Bo­jar (Borys Godunow).
.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

śpiewak, aktor, pedagog;

Właściwie Aleksander Jan Michałowski. Był synem Franciszka M., szewca, i Karoliny z Sierpińskich, mężem Heleny z Zodewskich. Po ukoń­czeniu gimn. uczęszczał do szkoły rysunków pro­wadzonej przez P. Welońskiego. Głos kształcił w konserwatorium warsz. u J. Łysakowskiego, a potem (1911-12) u T. Leliwy. Debiutował 16 XI 1913 w warsz. T. Wielkim partią Faraona (Aida) i na sez. 1913/14 został zaangażowany. W sez. 1914/15 wy­stępował w T. Małym w Warszawie, a w lecie 1915 w zespole pod kier. B. Bolesławskiego w Wilnie. Podczas I wojny świat. służył w wojsku ros., w 1918-19 w oddziałach pol. pod dowództwem gen. L. Żeligowskiego. W 1919 powrócił do War­szawy; do 1934 należał do zespołu solistów opery warsz., gdzie po zmarłym w 1921 A. Ostrowskim przejął główne partie basowe. W 1923-27 wyjeżdżał do Mediolanu doskonalić umiejętności wokalne u G. Tessariego. Występował też gościnnie na scenach operowych Katowic (1920, sez. 1927/28) i Poznania (sez. 1932/33) oraz często na estradach koncerto­wych. Do 1939 śpiewał gościnnie w T. Wielkim w Warszawie, brał udział w koncertach filharmonicznych i w objazdowych koncertach ORMUZ-u (Organizacja Ruchu Muz.). W 1936 grał rolę Muftiego (Mieszczanin szlachcicem) w warsz. T. Naro­dowym. Podczas okupacji prowadził w Warszawie sklep tytoniowy, brał udział w konspiracyjnych kon­certach poetycko-muzycznych. Po wojnie należał w Warszawie do zespołów t. dram.: Miejskich T. Dra­matycznych (1945-48), T. Polskiego (sez. 1948/49), Nowego (1949-54), T. Nowej (nast. Młodej) War­szawy (1954-57) i ponownie T. Polskiego (1957-61), gdzie grał do 1963, będąc już na emeryturze. Brał udział w audycjach PR. Od 1949 uczył w warsz. PWST impostacji głosu; mimo przejścia na emeryturę w 1961 współpracował z uczelnią do ostatnich tygodni życia. Był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP.
„Krępy, nawet jakby z punktu widzenia klasycznych wymagań sceny za niski, był sugestywny na scenie nie tylko dzięki bardzo dobremu brzmieniu jego basowego głosu, ale i dzięki aktorstwu. Cieszył nie tylko słuch, ale i oko”. „Dykcję miał doskonałą, wyróżniającą go wśród śpiewaków” – wspominał T. Byrski. „Uroczy gawędziarz, niegdyś świetny kompan, zakochany w czystym, dobrym aktorstwie” pisał Jan Kreczmar. Śpiewał w ok. sześćdziesięciu operach. Chwalony za role komiczne, takie jak: Leporello („Don Juan”), Skołuba („Straszny dwór”), Figaro („Wesele Figara”) i za partie wagnerowskie: Gumemanz (Parsifal), Hagen (Zmierzch bogów), przekonywająco przedstawiał też postacie z oper pol.: Chorążego (Hrabina), Zbigniewa (Straszny dwór), Halbana (Konrad Wallenrod). Z powodze­niem sięgał po role F. Szaliapina, np. Mefista (Faust), Cara Dodona (Złoty kogucik), Salieriego (Mozart i Salieri), wielki sukces odniósł w 1926 w partii tyt. w Borysie Godunowie. Po wojnie grał tylko w repertuarze dram. role i epizody charakterystyczne, takie, jak: Major (Damy i huzary), Leonato (Wiele hałasu o nic), Pan Rabourdin (Spadkobiercy pana Rabourdin), Wikariusz generalny (Port Royal), Bo­jar (Borys Godunow).
.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *