śpiewak, aktor, reżyser, dyrektor teatru;

Właściwie Tadeusz Laskowski, także T. Korab-Laskowski. Był synem urzędnika bankowego Leona L. i Łucji z Kuczyńskich; bratem aktora S. Laskowskiego; mężem najpierw śpiewaczki Janiny Orłowskiej (ślub 7 IV 1923 w Warszawie), potem Rajmundy Obarskiej, 1°v. Horster (ślub w styczniu 1950). Ukończył w 1918 ośmioklasowe gimn. Tow. ,,Uczelnia” w Łodzi, a w Warszawie w 1924 kurs na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym w Szkole Nauk Politycznych oraz klasę śpiewu solowego i klasę teorii muzyki w Konserwatorium Muzycznym. Jeszcze podczas studiów, od czerwca 1922 występował w T. Wielkim w Warszawie, w maju 1923 został zaangażowany do zespołu jako solista i pozostał do końca sez. 1923/24, a pojawił się jeszcze w styczniu 1925. Występował jako Hrabia Monti (Casanova), Triquet (Eugeniusz Oniegin), Książę Leopold (Żydówka), był w obsadach Afrykanki. Na inaug. sezonu w T. Miejskim w Grudziądzu zaśpiewał 23 IX 1924 Jontka w III akcie Halki i potem występował tu w operetkach (np. jako Ahmed w Róży Stambułu), aż do bankructwa tej sceny, tj. do stycznia 1925. W sez. 1925/26 był w zespole Opery Pomorskiej (Zjednoczone T. Miejskie Bydgoszcz-Grudziądz-Toruń), a w sez. 1926/27 w T. Miejskim w Toruniu i wykonywał wtedy czołowe partie tenorowe w operach, jak: Książę Mantui (Rigoletto, 1925); Hrabia Almaviva (Cyrulik sewilski), tyt. w Fauście, Książę Leopold (Żydówka), Janek (Sprzedana narzeczona)- 1926; Stefan (Straszny dwór), tyt. we Fra Diavolo – 1927. Występował też w wielu operetkach, a Najpiękniejszą z kobiet reżyserował (1926; objął rolę Księcia Jerzego). W czerwcu 1927 śpiewał w Nocy w Wenecji i w Baronie cygańskim w T. Polskim w Katowicach , a w lipcu t.r. z jego zespołem gościł na scenie T.im. Słowackiego w Krakowie. W sez. 1927/28 był solistą T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie występował gł. w operetkach, np. jako Janek (Druciarz), Kamil (Wesoła wdówka), Stauber (Posłaniec nr 6666). W 1928/29- 1931/32 odnosił sukcesy jako solista opery i operetki T. Miejskiego w Bydgoszczy. W 1929 zdał egzamin reżyserski i otrzymał  prawo reżyserowania w t. operetkowych, toteż w Bydgoszczy w sez. 1930/31 i 1931/32 powierzono mu funkcję głównego reżysera opery i operetki. Wystawił tu w 1928: Paganiniego (śpiewał rolę tyt.); w 1929: Młodość w maju, Carewicza, Teresinę; w 1930: Sztygara, Krynicę miłości, Noc w San Sebastian; 1931: Opowieści Hoffmanna, Madame Buterrfly, Manewry jesienne; śpiewał też Alfreda (Traviata, 1930). We wrześniu 1930 z K. Koreckim i J. Andrzejewskim kierował Zrzeszeniem Aktorów, które rozpoczęło trwającą niespełna miesiąc działalność na scenie w bydg. Ogrodzie Patzera. Występował też niekiedy w t. rewiowych i operetkowych w Warszawie, a w  nich często trudno oddzielić występy Tadeusza od jego brata Stefana. Obaj występowali jesienią 1931 w kinoteatrze Hollywood; od 15 XII 1931 Tadeusz śpiewał w rewii Tęcza nad Warszawą w t. Morskie Oko, na pewno też on w styczniu 1932 wystąpił na tej scenie jako Roman Novarro w rewii Przez dziurkę od klucza, a w maju t.r. w T. Nowości był w obsadzie operetki Kwiat Hawajów. W czerwcu i lipcu 1932 w T. Miejskim w Toruniu zapewne on występował w Wiktorii i jej huzarze i jako Fred w Królowej miliardów. Jesienią 1932, na pewno Tadeusz L. należał do zespołu T. Artystów w Warszawie i objął rolę Stacha w Krakowiakach i góralach (prem. 20 X 1932). W sez. 1932/33 był w zespole warsz. T. ³º i śpiewał np. w Peppinie, a wiosną 1933, pod kier. M. Domosławskiego i L., z operetką tą występowano w Katowicach (22 III, 9 IV, 7-9 V) oraz w objeździe, np. w Płocku i Gdańsku (marzec), Przemyślu (kwiecień), Radomiu (maj). Podczas występów na muz. scenach zbierał w prasie najwyższe pochwały, za wyróżniający się piękny głos (tenor liryczny), zdolności aktorskie i świetne dla amanta  warunki zewnętrzne, ale w 1934, z powodu poważnej choroby zatok, musiał przerwać karierę śpiewaka. Został urzędnikiem; do 1936 był kier. wydziału w Generalnej Dyrekcji TKKT, a w 1936-39 dyr. zarządzającym i udziałowcem  Tow. Wydawnictw Informacyjnych. Sporadycznie występował jako aktor i reżyserował. W latach II wojny świat. i okupacji niem. mieszkał w Warszawie, zajmował się handlem i przy ulicy Królewskiej prowadził sklep z galanterią tytoniową. Od 1939 działał w konspiracji; był Członkiem Komendy Głównej AK (pseud. ,,Teresa”; kier. komórki transportu broni w Oddziale IV Kwatermistrzowskim), brał udział w powstaniu warsz.; miał odznaczenia za walkę z okupantem (m.in. Krzyż Zasługi z Mieczami, 1944).

Po wojnie, w 1945, z J. Dziewońskim i J. Strachockim organizował na zasadzie udziałów członków ZASP-u, ,,Spółdzielnię Pracy – Teatr Nowy Warszawy”, (miano grać w sali przy ul. Marszałkowskiej 8), ale we wrześniu t.r., z powodu kłopotów finansowych, przedsięwzięcie to upadło, a L. zostaje kier. w Po. Liniach Lotniczych LOT, gdzie pracował do końca 1947. W listopadzie 1947 został powołany na stanowisko dyr. administracyjnego T. Wojska Pol. w Łodzi, ale zorganizował tylko wyjazd zespołu do Czechosłowacji z Krakowiakami i Góralami i z tej pracy zrezygnował. Do poł. 1948 był urzędnikiem w Centrali Spółdzielni Pracy w Warszawie. W sez. 1948/49 powołano go na stanowisko wicedyr. ds. administracyjnych w T. Polskim w Szczecinie, gdzie był też aktorem i reżyserem i grał Feliksa w Jadzi wdowi. W sez. 1949/50 przeniesiono go służbowo na takie samo stanowisko do Opery i Filharmonii w Warszawie (potem: Opera Warsz.), gdzie pracował do końca sez. 1952/53 i w 1949 reżyserował (z T. Trzcińskim) operę Goplana. Przez pół sez. 1953/54 (do grudnia 1953) był dyr. T. Nowego w Warszawie, potem pełnomocnikiem MKiS ds. budowy T. Wielkiego w Łodzi (1956-64). W sez. 1959/60 był dyr. administracyjnym teatru pn. Warsz. Estrada Wojskowa ,,Miniatury” (też: Estrada Domu Wojska Polskiego ,,Miniatury”). Od 14cX 1961 do 31 III 1965 był dyr. Opery Łódz. (kier. artyst. był Z. Latoszewski) i na scenie tej reżyserował Bal maskowy (1963) oraz Manon (1964). Dorywczo pracował w t. muzycznych jako reżyser. W T. Muzycznym w Krakowie wystawił: Księżnę cyrkówkę (1956), Noc w Wenecji (1957), Lożę królewską (1965); w Operetce w Szczecinie Paganiniego (1965) i Noc w Wenecji (1968); w warsz. Operze Objazdowej Wesołe kumoszki z Windsoru (1967) i Dzwony z Corneville (1969). Na emeryturę odszedł w lipcu 1965. Dnia 30 V 1988 obchodził 65-lecie pracy artystycznej i 90. urodziny. Był wieloletnim działaczem ZASP-u i SPATiF-u; już w 1932 wybrano go do Zarządu Głównego; wchodził w skład Kapituły Czł. Zasłużonych. Pod pseud . Tadeusz Kuczyński przekładał i adaptował libretta operowe i operetkowe, pisał też teksty piosenek.