Dejunowicz Kazimierz

Kazimierz Dejunowicz
Dejunowicz Kazimierz
Data urodzenia:
1901-03-04 Siemie­nówka w Rosji
Data śmierci:
1980-12-18 Konstancin Jeziorna

aktor;

Był synem farmaceuty Józefa D. i Heleny z Urbanowiczów, mężem najpierw Lidii Lisieckiej (od 1931), później suflerki Wandy Marii z Sierakowskich. W 1921 przyjechał do Polski. W 1925-28 kształcił się w Oddziale Dram. przy Państw. Konserwatorium Muz. w Warszawie. Po szkole, od sez. 1928/29 został zaangażowany przez M. Szpakiewicza do T. Ateneum; w sez. tym zagrał m.in. Bazylego (Oj młody, młody), Antka (W noc lipco­wą). Na sez. 1929/30 zaangażował się do T. na Pohulance w Wilnie pod dyr. A. Zelwerowicza i odtąd w wil. T. Miejskich występował do 1936. W sez. 1935/36 występował gościnnie w T. Miej­skim w Łodzi jako Pietia Goriemykin (Przedziwny stop). Od sez. 1936/37 do końca 1938/39 wystę­pował w łódz. T. Miejskich i z ich zespołem w 1938 gościnnie m.in. w Bydgoszczy, Płocku, Prze­myślu, Tarnowie, Stanisławowie, a w listopadzie t.r. w Gdańsku. Na sez. 1939/40 został zaangażo­wany do zespołu T. Narodowego w Warszawie. Po odbyciu kampanii wrześniowej znalazł się w Ru­munii, a w 1940 we Francji, gdzie wiosną t.r. brał udział w koncertach i programach składanych, orga­nizowanych przez T. Polski. Później działał w nie­okupowanej części Francji; w 1940 założył wraz z J. Budzyńskim i E. Dziekońskim teatrzyk pol. we Voiron; nast. „przez parę lat jeździli z trupą śpie­waków i tancerzy po schroniskach, szpitalach i sa­natoriach, w których leczyli się żołnierze polscy” (S. Marczak-Oborski: „Teatr czasu wojny”). Jako żoł­nierz formacji pol. na Zachodzie przebywał później w Anglii. W 1946 wrócił do kraju. Występował najpierw w Łodzi: w sez. 1946/47 w T. Kameralnym Domu Żołnierza, 1947/48 w T. Syrena, 1948/49 w T. Wojska Pol.; później na stałe przeniósł się do Warszawy. Od sez. 1949/50 do końca 1963/64 był aktorem T. Polskiego (tylko w sez. 1951/52 grał w T. Domu Wojska Pol.). W sez. 1964/65 wystę­pował w T. Klasycznym, 1965/66 w T. Dramaty­cznym. Od sez. 1966/67 do 1974/75 był znowu w T. Polskim i tu 23 XI 1973 obchodził jubileusz czterdziestopięciolecia pracy aktorskiej. Od 28 II 1975 przeszedł na emeryturę. Niekiedy jeszcze wy­stępował: od maja 1976 i w sez. 1976/77 w T. Po­wszechnym w roli Iwakina (Barbarzyńcy), od sty­cznia 1977 w T. Polskim w roli Kamerdynera Pu­szkina (Maskarada). Po wojnie wystąpił w ok. trzydziestu filmach kino­wych i telewizyjnych. W Teatrze TV zagrał m.in. Protazego (Pan Tadeusz). Zarówno przed, jak i po wojnie, współpracował też z t. radiowym. Wykładał w PWST w Łodzi (1948-49), a nast. (1949-50) w Warszawie.
Średniego wzrostu i tuszy, miał charakterystyczne rysy twarzy: wydatne, jakby zawsze lekko uśmie­chnięte usta, wyrazisty łuk brwi, dość pełne poli­czki. Miał także charakterystyczny głos i miękki, kresowy sposób mówienia. Zgodnie z tymi warun­kami, był obsadzany najczęściej w rolach charak­terystycznych. Jego postaci sceniczne, przedstawiane dyskretnie, a zarazem wyraziście, były pełne ciepła i wiarygodności, ich komizm miał cechy dobro­duszności, życzliwego stosunku do ludzkich wad i ułomności. Aktorstwo D. ceniono już w l. trzy­dziestych. Do ważniejszych ról granych przez niego w Wilnie należały: Diewiatkin (Azef, 1933), Pier­czatkin (Cudze dziecko, 1934), Sekretarz (Ptak, 1935), Figaro (Wesele Figara, 1936), a w Łodzi: Malvolio (Wieczór Trzech Króli, 1937), podobno doskonały Horodniczy (Rewizor, 1938), Kwik (Skal­mierzanki), Kręcki (Aszantka), Joris (Subretka, 1939). Po wojnie, w 1948 w T. Wojska Pol. znakomicie zagrał Ojca Scholastikusa (Igraszki z diabłem), któ­ry „w niebywałym mruczandzie klepał modlitwy” (S. Marczak-Oborski: „Życie teatr. 1944-64”). W warsz. T. Polskim upamiętnił się wieloma rolami, często niewielkimi, zawsze b. starannie opracowanymi, m.in. takimi, jak: Chudek (Wesołe kumoszki z Windsoru, 1949), Sganarel (dublował J. Woszczerowicza) i Pan Niedziela (Don Juan Moliera, 1950 i 1957), Pan Rudomina (Polacy nie gęsi, 1953), Woźny (Dwa teatry, 1962), Peter (Urodziny Stanleya, 1966), Tot (Strażak Tot, 1968), Anzelm (Szkoła kobiet, 1968), Selifan (Martwe dusze, 1969), Iwan (Niewinni winowajcy, 1971).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktor;

Był synem farmaceuty Józefa D. i Heleny z Urbanowiczów, mężem najpierw Lidii Lisieckiej (od 1931), później suflerki Wandy Marii z Sierakowskich. W 1921 przyjechał do Polski. W 1925-28 kształcił się w Oddziale Dram. przy Państw. Konserwatorium Muz. w Warszawie. Po szkole, od sez. 1928/29 został zaangażowany przez M. Szpakiewicza do T. Ateneum; w sez. tym zagrał m.in. Bazylego (Oj młody, młody), Antka (W noc lipco­wą). Na sez. 1929/30 zaangażował się do T. na Pohulance w Wilnie pod dyr. A. Zelwerowicza i odtąd w wil. T. Miejskich występował do 1936. W sez. 1935/36 występował gościnnie w T. Miej­skim w Łodzi jako Pietia Goriemykin (Przedziwny stop). Od sez. 1936/37 do końca 1938/39 wystę­pował w łódz. T. Miejskich i z ich zespołem w 1938 gościnnie m.in. w Bydgoszczy, Płocku, Prze­myślu, Tarnowie, Stanisławowie, a w listopadzie t.r. w Gdańsku. Na sez. 1939/40 został zaangażo­wany do zespołu T. Narodowego w Warszawie. Po odbyciu kampanii wrześniowej znalazł się w Ru­munii, a w 1940 we Francji, gdzie wiosną t.r. brał udział w koncertach i programach składanych, orga­nizowanych przez T. Polski. Później działał w nie­okupowanej części Francji; w 1940 założył wraz z J. Budzyńskim i E. Dziekońskim teatrzyk pol. we Voiron; nast. „przez parę lat jeździli z trupą śpie­waków i tancerzy po schroniskach, szpitalach i sa­natoriach, w których leczyli się żołnierze polscy” (S. Marczak-Oborski: „Teatr czasu wojny”). Jako żoł­nierz formacji pol. na Zachodzie przebywał później w Anglii. W 1946 wrócił do kraju. Występował najpierw w Łodzi: w sez. 1946/47 w T. Kameralnym Domu Żołnierza, 1947/48 w T. Syrena, 1948/49 w T. Wojska Pol.; później na stałe przeniósł się do Warszawy. Od sez. 1949/50 do końca 1963/64 był aktorem T. Polskiego (tylko w sez. 1951/52 grał w T. Domu Wojska Pol.). W sez. 1964/65 wystę­pował w T. Klasycznym, 1965/66 w T. Dramaty­cznym. Od sez. 1966/67 do 1974/75 był znowu w T. Polskim i tu 23 XI 1973 obchodził jubileusz czterdziestopięciolecia pracy aktorskiej. Od 28 II 1975 przeszedł na emeryturę. Niekiedy jeszcze wy­stępował: od maja 1976 i w sez. 1976/77 w T. Po­wszechnym w roli Iwakina (Barbarzyńcy), od sty­cznia 1977 w T. Polskim w roli Kamerdynera Pu­szkina (Maskarada). Po wojnie wystąpił w ok. trzydziestu filmach kino­wych i telewizyjnych. W Teatrze TV zagrał m.in. Protazego (Pan Tadeusz). Zarówno przed, jak i po wojnie, współpracował też z t. radiowym. Wykładał w PWST w Łodzi (1948-49), a nast. (1949-50) w Warszawie.
Średniego wzrostu i tuszy, miał charakterystyczne rysy twarzy: wydatne, jakby zawsze lekko uśmie­chnięte usta, wyrazisty łuk brwi, dość pełne poli­czki. Miał także charakterystyczny głos i miękki, kresowy sposób mówienia. Zgodnie z tymi warun­kami, był obsadzany najczęściej w rolach charak­terystycznych. Jego postaci sceniczne, przedstawiane dyskretnie, a zarazem wyraziście, były pełne ciepła i wiarygodności, ich komizm miał cechy dobro­duszności, życzliwego stosunku do ludzkich wad i ułomności. Aktorstwo D. ceniono już w l. trzy­dziestych. Do ważniejszych ról granych przez niego w Wilnie należały: Diewiatkin (Azef, 1933), Pier­czatkin (Cudze dziecko, 1934), Sekretarz (Ptak, 1935), Figaro (Wesele Figara, 1936), a w Łodzi: Malvolio (Wieczór Trzech Króli, 1937), podobno doskonały Horodniczy (Rewizor, 1938), Kwik (Skal­mierzanki), Kręcki (Aszantka), Joris (Subretka, 1939). Po wojnie, w 1948 w T. Wojska Pol. znakomicie zagrał Ojca Scholastikusa (Igraszki z diabłem), któ­ry „w niebywałym mruczandzie klepał modlitwy” (S. Marczak-Oborski: „Życie teatr. 1944-64”). W warsz. T. Polskim upamiętnił się wieloma rolami, często niewielkimi, zawsze b. starannie opracowanymi, m.in. takimi, jak: Chudek (Wesołe kumoszki z Windsoru, 1949), Sganarel (dublował J. Woszczerowicza) i Pan Niedziela (Don Juan Moliera, 1950 i 1957), Pan Rudomina (Polacy nie gęsi, 1953), Woźny (Dwa teatry, 1962), Peter (Urodziny Stanleya, 1966), Tot (Strażak Tot, 1968), Anzelm (Szkoła kobiet, 1968), Selifan (Martwe dusze, 1969), Iwan (Niewinni winowajcy, 1971).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *