Masłowska Stanisława

Masłowska Stanisława
Data urodzenia:
1909-03-27 Warszawa
Data śmierci:
1998-02-06 Łapy k. Białegostoku

aktorka;

Była córką urzędnika Antoniego M. i Cecylii z Jankowskich. Podawała, że po ukończeniu gimn. w 1928, próbowała pracy w filmie, w styczniu 1931 występowała w T. Bagatela w Krakowie, a we wrześniu i październiku 1932 w lwow. kinorewii Colosseum z zespołem Zrzeszenia Artystów Krak. pod dyr. A. Kaczorowskiego. W tymże roku rozpoczęła studia na Wydziale Sztuki Aktorskiej PIST-u w Warszawie , na egzaminie końcowym 9 VI 1935 zagrała Żonę we fragm. Ich czworo. Zaangażowana do T. Miejskich w Wilnie, w 1935-37 zagrała blisko 30 ról, przychylnie ocenianych przez recenzentów. Według J. Maślińskiego w roli Szynkarki (Poskromienie złośnicy) ,,stworzyła godny wyróżnienia epizod”; była ”pełną temperamentu odtrąconą kochanką” w Pani prezesowej. Inne role, to m.in. Tonia (Cudowny stop), Mitzi (Trafika panie generałowej), Berta (Świerszcz za kominem), Sonia (Wujaszek Wania), Luiza (Intryga i miłość). Brała udział w słuchowiskach wil. rozgłośni Pol. Radia np. w Wieczorach rodzinnych (1936). Po powrocie do Warszawy, w 1937-39 występowała na scenie T.Letniego (miała tu pozostać też w sez. 1939/40). Wg Boya, w ,,niewdzięcznej” roli Hildy (Pod zarządem przymusowym) ,,okazała dużo wdzięku i przyjemnego umiaru”; była ,,miła” jako Klari (Jean), a Sekretarkę (W roli głównej Barbara Bow…) ,,zagrała taktownie”, podobnie jak Panią de Rovigo (Madame Sans-Gêne). W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej nie występowała, była kelnerką w warszawskiej restauracji, potem pracowała jako pomocnica w  gospodarstwie rolnym w Niegoszowicach w woj. krakowskim. Po wojnie, przez rok była znów kelnerką w restauracji w Łowiczu.

W 1946 wróciła na scenę  i w sez. 1946/47-1948/49 grała w T.Polskim w Bydgoszczy, m.in. Helę (Szczęście Frania;wg A. Dzienisiuka ,,przy ujmującej sylwetce zademonstrowała szczerą ekspresję artystyczną”), Med (Żeglarz), Marię (Żabusia), Laurę (Szklana menażeria), Ewę Łasztównę (Dom kobiet). ,,Zawsze bardzo dobrze wypadała w komediach Fredry, bo potoczystość Fredrowskiego wiersza w połączeniu z lekkością jej sylwetki tworzyły naturalną sceniczną jedność” (Z.Pruss). Podobała się więc, np. jako Flora (Pan Geldhab), czy Zofia (Damy i huzary), ,,pełna szczerego wdzięku i subtelności” (,,Arkona”). Od ez. 1949/50 do 31 XII 1954 występowała w T. Polskim w Bielsku i Cieszynie, gdzie poza wcześniejszymi rolami, zagrała np. Elmirę (Świętoszek), Ninę (Grzesznicy bez winy), Juliasiewiczową (Moralność pani Dulskiej), Żonę (Ich czworo). W sez. 1956/57-1958/59 grała znów w Bydgoszczy, ale jedyną ważną rolą na scenie T. Ziemi Pomorskiej była Armanda Du Barry (Wesele pani Du Barry). W sez. 1959/60-1974/75, z niewielkimi przerwami, występowała w T.im. Węgierki w Białymstoku. Grała tu wiele ról, gł matek i charakterystycznych, m.in: Lipowską (Szczęście Frania,1963), Lemańską (Odwety), Kasztelanową (Mazepa,1966), Pułkownikową (Panna mężatka,1968), Radczynię (Wilki w nocy, 1969), Ciocię (Moja córeczka,1971); ostatnią jej rolą na tej scenie była Fortunata (Gbury, 1978), grana już na emeryturze.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2017


Źródła:
1)

aktorka;

Była córką urzędnika Antoniego M. i Cecylii z Jankowskich. Podawała, że po ukończeniu gimn. w 1928, próbowała pracy w filmie, w styczniu 1931 występowała w T. Bagatela w Krakowie, a we wrześniu i październiku 1932 w lwow. kinorewii Colosseum z zespołem Zrzeszenia Artystów Krak. pod dyr. A. Kaczorowskiego. W tymże roku rozpoczęła studia na Wydziale Sztuki Aktorskiej PIST-u w Warszawie , na egzaminie końcowym 9 VI 1935 zagrała Żonę we fragm. Ich czworo. Zaangażowana do T. Miejskich w Wilnie, w 1935-37 zagrała blisko 30 ról, przychylnie ocenianych przez recenzentów. Według J. Maślińskiego w roli Szynkarki (Poskromienie złośnicy) ,,stworzyła godny wyróżnienia epizod”; była ”pełną temperamentu odtrąconą kochanką” w Pani prezesowej. Inne role, to m.in. Tonia (Cudowny stop), Mitzi (Trafika panie generałowej), Berta (Świerszcz za kominem), Sonia (Wujaszek Wania), Luiza (Intryga i miłość). Brała udział w słuchowiskach wil. rozgłośni Pol. Radia np. w Wieczorach rodzinnych (1936). Po powrocie do Warszawy, w 1937-39 występowała na scenie T.Letniego (miała tu pozostać też w sez. 1939/40). Wg Boya, w ,,niewdzięcznej” roli Hildy (Pod zarządem przymusowym) ,,okazała dużo wdzięku i przyjemnego umiaru”; była ,,miła” jako Klari (Jean), a Sekretarkę (W roli głównej Barbara Bow…) ,,zagrała taktownie”, podobnie jak Panią de Rovigo (Madame Sans-Gêne). W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej nie występowała, była kelnerką w warszawskiej restauracji, potem pracowała jako pomocnica w  gospodarstwie rolnym w Niegoszowicach w woj. krakowskim. Po wojnie, przez rok była znów kelnerką w restauracji w Łowiczu.

W 1946 wróciła na scenę  i w sez. 1946/47-1948/49 grała w T.Polskim w Bydgoszczy, m.in. Helę (Szczęście Frania;wg A. Dzienisiuka ,,przy ujmującej sylwetce zademonstrowała szczerą ekspresję artystyczną”), Med (Żeglarz), Marię (Żabusia), Laurę (Szklana menażeria), Ewę Łasztównę (Dom kobiet). ,,Zawsze bardzo dobrze wypadała w komediach Fredry, bo potoczystość Fredrowskiego wiersza w połączeniu z lekkością jej sylwetki tworzyły naturalną sceniczną jedność” (Z.Pruss). Podobała się więc, np. jako Flora (Pan Geldhab), czy Zofia (Damy i huzary), ,,pełna szczerego wdzięku i subtelności” (,,Arkona”). Od ez. 1949/50 do 31 XII 1954 występowała w T. Polskim w Bielsku i Cieszynie, gdzie poza wcześniejszymi rolami, zagrała np. Elmirę (Świętoszek), Ninę (Grzesznicy bez winy), Juliasiewiczową (Moralność pani Dulskiej), Żonę (Ich czworo). W sez. 1956/57-1958/59 grała znów w Bydgoszczy, ale jedyną ważną rolą na scenie T. Ziemi Pomorskiej była Armanda Du Barry (Wesele pani Du Barry). W sez. 1959/60-1974/75, z niewielkimi przerwami, występowała w T.im. Węgierki w Białymstoku. Grała tu wiele ról, gł matek i charakterystycznych, m.in: Lipowską (Szczęście Frania,1963), Lemańską (Odwety), Kasztelanową (Mazepa,1966), Pułkownikową (Panna mężatka,1968), Radczynię (Wilki w nocy, 1969), Ciocię (Moja córeczka,1971); ostatnią jej rolą na tej scenie była Fortunata (Gbury, 1978), grana już na emeryturze.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2017

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *