Olgina Olga

Olgina Olga
Data urodzenia:
1904-06-24 Jarosław nad Wołgą
Data śmierci:
1979-01-30 Łódź

śpiewaczka;

Właściwie Olga Józefowicz 1° v. Maywalt, 2° v. Mackiewicz, pseud. Irena Larar, Larrar, także O. Łazarska, Łuzarska. Była córką Feliksa Józefowicza, urzędnika, i Olgi Józefowiczowej, pseud. Olghina (zob. t. 1), żoną Mieczysława Maywalta, prawnika (ślub w 1925), potem Zygmunta Mackiewicza, rotmistrza ułanów (ślub 30 XII 1936). Ukończyła w Piotrogrodzie Gimn. św. Anny i studia w klasie fortepianu w konserwatorium (dyplom wystawiony 22 VI 1920). Głos kształciła pod kier. matki. Występowała jako pianistka w Wilnie. Debiutowała tam 1 XII 1922 (pod pseud. Irena Larar, Larrar) w partii Violetty (Traviata). Prawdopodobnie ona, pod nazwiskiem Łazarska, Łuzarska (Olga Józefowiczówna z Wilna), była aspirantką ZASP-u w 1923. Do kwietnia 1924 (lub dłużej), nie należąc do zespołu t. wil., śpiewała (nadal pod pseud. Larar) pierwszoplanowe role sopranowe, m.in. Małgorzatę (Faust), Rozynę (Cyrulik sewilski), Oskara (Bal maskowy), Olimpię (Opowieści Hoffmanna), a także partie operetkowe, np. tyt. W Japonce. Miała „wdzięk w tańcach, subtelność gry mimicznej obok ładnego głosu, muzykalności i zdolności aktorskiej” pisał M. Józefowicz. W 1925 i 1926 występowała w Jugosławii (Belgrad, Za­grzeb, Lubiana, Osijek) w głównych partiach so­pranowych. Przyjęła po matce pseud. Olgina, któ­rego używała do końca życia. W sez. 1926/27 śpie­wała gościnnie w operze w Katowicach. W marcu 1927 debiutowała w warsz. T. Wielkim (tyt. partia w Traviacie) i w sez. 1927/28-1932/33 była solistką opery warszawskiej. Obok występów scen. dawała recitale pieśni, np. w Krakowie (1926), Wiedniu (1927), w krajach nadbałtyckich (1928), Wilnie i Londynie (1929) oraz w radiu. W 1928-29 wy­twórnia płyt Decca-Record w Londynie dokonała nagrań jej głosu. Śpiewała też gościnnie na scenach operowych Lwowa (1929, 1932), Katowic (sez. 1930/31), Krakowa (1931), Poznania (1933) – tu też w T. Wielkim występowała stale w sez. 1933/34 i 1934/35. Od powtórnego zamążpójścia do wybuchu II wojny świat. sporadycznie występowała na scenach operowych i estradach oraz w radiu; koncer­towała w Londynie i Glasgow. Podczas wojny mie­szkała w Wilnie; jesienią 1939 występowała w ope­retkach w T. Lutnia; nast. zajęła się pracą pedag., w 1940-42 i 1944-45 uczyła śpiewu w wil. kon­serwatorium; w 1942-44 utrzymywała się z pryw. lekcji i sprzedaży rzeczy osobistych. Od paździer­nika 1944 była na liście zespołu Wil. T. Komedii Muzycznej (pod nazwiskiem Mackiewiczowa), ale nie wiadomo, czy występowała. Repatriowana do Polski zamieszkała w Łodzi, gdzie 15 V 1945 pod­jęła pracę pedag. w Ludowym Instytucie Muz., a od 1947 w PWSM, w której w 1959-72 była dzieka­nem Wydz. Wokalno-Aktorskiego, a od 1973 kie­rowała Katedrą Wokalistyki. Równocześnie w 1945-65 uczyła śpiewu solowego w średniej szkole muz. w Łodzi i w 1954-68 w PWSM w Warszawie. Była jurorem wielu konkursów śpiewaczych, m.in. w 1963 w Tuluzie. Przeszła na emeryturę 1 X 1977. Obchodziła jubileusz pięćdziesięciu pięciu lat pracy artyst. i pedag. w T. Wielkim w Łodzi 29 XII 1977.
Jej koncert w Krakowie w 1926 Z. Jachimecki ocenił jako „rewelacyjny popis techniki koloraturo­wej, muzykalności, inteligencji i pięknego głosu,, Po debiucie warsz. w 1927 L. Binental odnotował „pierwszorzędny talent wokalny, głęboką muzykal­ność, wysokie przygotowanie techniczne, swobodną, szlachetną grę sceniczną”, a M. Gliński „nieprze­ciętne uzdolnienia w kierunku operowym”. Do naj­lepszych jej partii należały: tyt. w Traviacie i Lakme, Panna Ewa (Hrabina), Fiordiligi (Cosi fan tutte), Norma (Don Pasquale), Elwira (Don Juan), Gilda (Rigoletto), Małgorzata (Faust), Leila (Poła­wiacze pereł), Oscar i Amelia (Bal maskowy); śpie­wała też z powodzeniem role operetkowe, np. Księż­niczka Elżbieta (Piękny jest świat), Gabriela (Wie­deńska krew), Rozalinda (Zemsta nietoperza). Była autorytetem w dziedzinie wokalistyki i wybitnym pedagogiem. Wśród jej uczennic były: Z. Rudnicka, T. Wojtaszek-Kubiak i T. Żylis-Gara, która tak scharakteryzowała pedag. sukcesy O.: „Hartowała zawziętość i fanatyzm wobec sztuki, przekazywała wiedzę i doświadczenie”, „rozbudziła wrażliwość – a zarazem odporność”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

śpiewaczka;

Właściwie Olga Józefowicz 1° v. Maywalt, 2° v. Mackiewicz, pseud. Irena Larar, Larrar, także O. Łazarska, Łuzarska. Była córką Feliksa Józefowicza, urzędnika, i Olgi Józefowiczowej, pseud. Olghina (zob. t. 1), żoną Mieczysława Maywalta, prawnika (ślub w 1925), potem Zygmunta Mackiewicza, rotmistrza ułanów (ślub 30 XII 1936). Ukończyła w Piotrogrodzie Gimn. św. Anny i studia w klasie fortepianu w konserwatorium (dyplom wystawiony 22 VI 1920). Głos kształciła pod kier. matki. Występowała jako pianistka w Wilnie. Debiutowała tam 1 XII 1922 (pod pseud. Irena Larar, Larrar) w partii Violetty (Traviata). Prawdopodobnie ona, pod nazwiskiem Łazarska, Łuzarska (Olga Józefowiczówna z Wilna), była aspirantką ZASP-u w 1923. Do kwietnia 1924 (lub dłużej), nie należąc do zespołu t. wil., śpiewała (nadal pod pseud. Larar) pierwszoplanowe role sopranowe, m.in. Małgorzatę (Faust), Rozynę (Cyrulik sewilski), Oskara (Bal maskowy), Olimpię (Opowieści Hoffmanna), a także partie operetkowe, np. tyt. W Japonce. Miała „wdzięk w tańcach, subtelność gry mimicznej obok ładnego głosu, muzykalności i zdolności aktorskiej” pisał M. Józefowicz. W 1925 i 1926 występowała w Jugosławii (Belgrad, Za­grzeb, Lubiana, Osijek) w głównych partiach so­pranowych. Przyjęła po matce pseud. Olgina, któ­rego używała do końca życia. W sez. 1926/27 śpie­wała gościnnie w operze w Katowicach. W marcu 1927 debiutowała w warsz. T. Wielkim (tyt. partia w Traviacie) i w sez. 1927/28-1932/33 była solistką opery warszawskiej. Obok występów scen. dawała recitale pieśni, np. w Krakowie (1926), Wiedniu (1927), w krajach nadbałtyckich (1928), Wilnie i Londynie (1929) oraz w radiu. W 1928-29 wy­twórnia płyt Decca-Record w Londynie dokonała nagrań jej głosu. Śpiewała też gościnnie na scenach operowych Lwowa (1929, 1932), Katowic (sez. 1930/31), Krakowa (1931), Poznania (1933) – tu też w T. Wielkim występowała stale w sez. 1933/34 i 1934/35. Od powtórnego zamążpójścia do wybuchu II wojny świat. sporadycznie występowała na scenach operowych i estradach oraz w radiu; koncer­towała w Londynie i Glasgow. Podczas wojny mie­szkała w Wilnie; jesienią 1939 występowała w ope­retkach w T. Lutnia; nast. zajęła się pracą pedag., w 1940-42 i 1944-45 uczyła śpiewu w wil. kon­serwatorium; w 1942-44 utrzymywała się z pryw. lekcji i sprzedaży rzeczy osobistych. Od paździer­nika 1944 była na liście zespołu Wil. T. Komedii Muzycznej (pod nazwiskiem Mackiewiczowa), ale nie wiadomo, czy występowała. Repatriowana do Polski zamieszkała w Łodzi, gdzie 15 V 1945 pod­jęła pracę pedag. w Ludowym Instytucie Muz., a od 1947 w PWSM, w której w 1959-72 była dzieka­nem Wydz. Wokalno-Aktorskiego, a od 1973 kie­rowała Katedrą Wokalistyki. Równocześnie w 1945-65 uczyła śpiewu solowego w średniej szkole muz. w Łodzi i w 1954-68 w PWSM w Warszawie. Była jurorem wielu konkursów śpiewaczych, m.in. w 1963 w Tuluzie. Przeszła na emeryturę 1 X 1977. Obchodziła jubileusz pięćdziesięciu pięciu lat pracy artyst. i pedag. w T. Wielkim w Łodzi 29 XII 1977.
Jej koncert w Krakowie w 1926 Z. Jachimecki ocenił jako „rewelacyjny popis techniki koloraturo­wej, muzykalności, inteligencji i pięknego głosu,, Po debiucie warsz. w 1927 L. Binental odnotował „pierwszorzędny talent wokalny, głęboką muzykal­ność, wysokie przygotowanie techniczne, swobodną, szlachetną grę sceniczną”, a M. Gliński „nieprze­ciętne uzdolnienia w kierunku operowym”. Do naj­lepszych jej partii należały: tyt. w Traviacie i Lakme, Panna Ewa (Hrabina), Fiordiligi (Cosi fan tutte), Norma (Don Pasquale), Elwira (Don Juan), Gilda (Rigoletto), Małgorzata (Faust), Leila (Poła­wiacze pereł), Oscar i Amelia (Bal maskowy); śpie­wała też z powodzeniem role operetkowe, np. Księż­niczka Elżbieta (Piękny jest świat), Gabriela (Wie­deńska krew), Rozalinda (Zemsta nietoperza). Była autorytetem w dziedzinie wokalistyki i wybitnym pedagogiem. Wśród jej uczennic były: Z. Rudnicka, T. Wojtaszek-Kubiak i T. Żylis-Gara, która tak scharakteryzowała pedag. sukcesy O.: „Hartowała zawziętość i fanatyzm wobec sztuki, przekazywała wiedzę i doświadczenie”, „rozbudziła wrażliwość – a zarazem odporność”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *