Data urodzenia:
1893-02-08 Warszawa
Data śmierci:
1950-12-31 Warszawa
aktorka;
Właściwie Helena Ziółkowska, zamężna Pauly, Pauli. Była córką Franciszka i Zofii Ziółkowskich. Siostrą aktorki Klary Sarneckiej. Ukończyła w Warszawie gimn. Z. Kurmanowej, następnie Klasę Dramatyczną przy Warsz. Tow. Muzycznym, gdzie była uczennicą M. Frenkla. Debiutowała 23 VII 1915 w warsz. T. Małym w roli Marinetty (Rezerwista) i grała w tej sztuce jeszcze przez miesiąc następny. Z kolei debiutowała: 22 X 1915 w T. Ludowym w Krakowie w roli Kaśki (Kaśka Kariatyda), a 12 XII tego roku w krak. T. im. Słowackiego w roli tyt. w Gromiwoi Arystofanesa. Potem występowała w krak. T. Ludowym, a od marca 1916 do końca 1918 w T. im. Słowackiego. Od stycznia 1919 grała w T. Miejskich w Warszawie; początkowo w T. Praskim, od października 1919 do 1924 w T. Rozmaitości, a w 1924-31 gł. w T. Narodowym. W 1933 występowała w T. Kameralnym. Następnie na kilka lat przerwała pracę sceniczną. Od stycznia 1938 występowała w T. Ateneum, a w lipcu i sierpniu była z tym t. na występach w Krakowie. W czasie okupacji niem. podczas II wojny świat. brała udział w licznych koncertach i wieczorach lit. organizowanych tajnie w Warszawie. Była przez rok więziona na Pawiaku. W 1945 początkowo występowała w imprezach objazdowych, w sez. 1945/46 w Starym T. w Krakowie; później uczyła w krak. Państw. Szkole Dramatycznej. Od 1949 do zgonu należała do zespołu T. Powszechnego w Warszawie.
Wyróżniała się świetnymi warunkami scenicznymi; wysoka, z twarzą o regularnych rysach, pięknych oczach, głosie niskim, melodyjnym, głębokim, doskonałej dykcji, pięknym geście. Wg J. Kotarbińskiego miała „talent i świetne warunki na heroinę tragiczną”. Rozkwit jej talentu przypadł na okres międzywojenny; grała wówczas główne role amantek i bohaterek, wiele w tzw. wielkim repertuarze. Najlepsze role: Maria Leszczyńska (Maria Leszczyńska), Księżna Parmy (Orlątko), Maria Stuart (Maria Stuart F. Schillera), Szimena (Cyd), Maria (Warszawianka), Księżniczka (Sen srebrny Salomei), Diana i Idalia (Fantazy), Maryla (Dziady), Hrabina (Konfederaci barscy), Helena (Odprawa posłów greckich). Po II wojnie świat. grała m.in. Panią Renaud (Pasażer bez bagażu), Panią Pernelle (Świętoszek), Szambelanową (Rozbitki). Występowała w filmach pol., m.in. D` Elmoro – Walka o skarb (1922), Karczma na rozdrożu (1923), Trędowata (1926), Romans panny Opolskiej (1928), Halka (1930). We wrześniu 1923 poślubiła inż. Aleksandra Pauly (Pauli) i od tego czasu używała niekiedy na scenie podwójnego nazwiska
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
aktorka;
Właściwie Helena Ziółkowska, zamężna Pauly, Pauli. Była córką Franciszka i Zofii Ziółkowskich. Siostrą aktorki Klary Sarneckiej. Ukończyła w Warszawie gimn. Z. Kurmanowej, następnie Klasę Dramatyczną przy Warsz. Tow. Muzycznym, gdzie była uczennicą M. Frenkla. Debiutowała 23 VII 1915 w warsz. T. Małym w roli Marinetty (Rezerwista) i grała w tej sztuce jeszcze przez miesiąc następny. Z kolei debiutowała: 22 X 1915 w T. Ludowym w Krakowie w roli Kaśki (Kaśka Kariatyda), a 12 XII tego roku w krak. T. im. Słowackiego w roli tyt. w Gromiwoi Arystofanesa. Potem występowała w krak. T. Ludowym, a od marca 1916 do końca 1918 w T. im. Słowackiego. Od stycznia 1919 grała w T. Miejskich w Warszawie; początkowo w T. Praskim, od października 1919 do 1924 w T. Rozmaitości, a w 1924-31 gł. w T. Narodowym. W 1933 występowała w T. Kameralnym. Następnie na kilka lat przerwała pracę sceniczną. Od stycznia 1938 występowała w T. Ateneum, a w lipcu i sierpniu była z tym t. na występach w Krakowie. W czasie okupacji niem. podczas II wojny świat. brała udział w licznych koncertach i wieczorach lit. organizowanych tajnie w Warszawie. Była przez rok więziona na Pawiaku. W 1945 początkowo występowała w imprezach objazdowych, w sez. 1945/46 w Starym T. w Krakowie; później uczyła w krak. Państw. Szkole Dramatycznej. Od 1949 do zgonu należała do zespołu T. Powszechnego w Warszawie.
Wyróżniała się świetnymi warunkami scenicznymi; wysoka, z twarzą o regularnych rysach, pięknych oczach, głosie niskim, melodyjnym, głębokim, doskonałej dykcji, pięknym geście. Wg J. Kotarbińskiego miała „talent i świetne warunki na heroinę tragiczną”. Rozkwit jej talentu przypadł na okres międzywojenny; grała wówczas główne role amantek i bohaterek, wiele w tzw. wielkim repertuarze. Najlepsze role: Maria Leszczyńska (Maria Leszczyńska), Księżna Parmy (Orlątko), Maria Stuart (Maria Stuart F. Schillera), Szimena (Cyd), Maria (Warszawianka), Księżniczka (Sen srebrny Salomei), Diana i Idalia (Fantazy), Maryla (Dziady), Hrabina (Konfederaci barscy), Helena (Odprawa posłów greckich). Po II wojnie świat. grała m.in. Panią Renaud (Pasażer bez bagażu), Panią Pernelle (Świętoszek), Szambelanową (Rozbitki). Występowała w filmach pol., m.in. D` Elmoro – Walka o skarb (1922), Karczma na rozdrożu (1923), Trędowata (1926), Romans panny Opolskiej (1928), Halka (1930). We wrześniu 1923 poślubiła inż. Aleksandra Pauly (Pauli) i od tego czasu używała niekiedy na scenie podwójnego nazwiska
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
