śpiewaczka;

Właściwie Zofia, ze Smotryckich, zamężna Goebel. Była córką Ro­mualda Smotryckiego, nauczyciela, potem sędziego, i Zofii z Karlińskich. Panieńskie nazwisko matki przyjęła za swój pseud. scen.; na scenie używała także pozostałych nazwisk. Ukończyła pensję w Łę­czycy. W 1905 poślubiła Wacława Goebla, inżyniera, z którym rozeszła się w w 1921. W 1910 wyjechała na studia wokalne do G. Ardy w Mediolanie; śpiewu uczyła się także u T. Mikulskiego, W. Aleksandrowicza i u braci Reszków. Debiutowała 12 VIII 1915 na scenie warsz. T. Nowości w widowisku składanym jej nośny, piękny, aksamitny sopran od razu zyskał duże uznanie. Zaangażowana do zespołu operetkowe­go została wkrótce obsadzona w głównej roli Heleny (Polska krew). Operetka ta cieszyła się wielkim po­wodzeniem i miała dwieście powtórzeń. Ze sceną T. Nowości była związana do 1921; występowała tu m.in. jako: Dolly (Nareszcie sami), Rozalinda (Zemsta nietoperza), Angela (Hrabia Luksemburg), Diana (Or­feusz w piekle), Angela (Czar miłosny), Lucy Harrison (Targ na dziewczęta), Baronowa Riza (Ma­newry jesienne). W Operze wystąpiła po raz pierwszy 2 VII 1917 jako Zuzia (Verbum nobile), potem w 1920 śpiewała tyt. partię w Halce. W 1921-24 wy­stępowała w warsz. T. Wielkim, a także gościnnie w Katowicach, Poznaniu, Lwowie i Gdańsku. W 1924, po śmierci syna, wycofała się ze sceny. Śpie­wała jeszcze sporadycznie w PR i na szkolnych koncertach objazdowych. W 1925-39 pracowała jako kasjerka w Tow. Wyścigów Konnych na Służewcu. W czasie okupacji niem. utrzymywała się z wypieku ciastek i pielęgnowała chorych w szpitalu Ujazdo­wskim. Po wojnie, pocz. uczyła śpiewu, a od 1948 mieszkała w Cieszynie, prowadząc dom bratu. W 1952 przyjechała do Warszawy i od 1 VI 1953 do 30 VI 1958 pracowała w Operze jako bileterka.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994