aktor, reżyser;
Był synem Walentego R. i Klary z Puchalskich, mężem aktorki Marii Bystrzyńskiej. Po ukończeniu gimn. w Warszawie studiował w akademii handlowej w Lipsku, a następnie odbywał praktykę w Gdańsku i tam wystąpił po raz pierwszy w amatorskim przedstawieniu Nikt mnie nie zna (prawdopodobnie w 1911). Pracę na scenie zawodowej rozpoczął podobno w objazdowym zespole L. Czystogórskiego. Ok. 1916 należał do zespołu K. Adwentowicza. W 1916-18 występował w T. Małym w Warszawie, w sez. 1918/19 w T. im. Staszica, w sez. 1919/20 w zespole L. Dybizbańskiego, najpierw w objeździe, a od stycznia 1920 w Bydgoszczy, w sez. 1920/21 w T. Miejskim w Łodzi, w 1921-24 w T. Polskim i T. Małym w Warszawie, w sez. 1924/25 w T. Miejskim w Grudziądzu. W 1925-27 grał i reżyserował w T. im. Fredry w Warszawie, w 1927-29 w T. Miejskim w Lublinie, w sez. 1929/30 w t. Gong w Krakowie, 1930/31 w Grodnie, 1931/32 w T. Nowym w Poznaniu, jesienią 1932 w T. Artystów w Warszawie, potem w T. Wesołym, w 1933 w T. im. Żeromskiego oraz w T. Polskim (dorywczo), potem w T. Rozmaitości. W sez. 1934/35 występował w t. Ateneum, w 1935-36 w T. Kameralnym, w 1936-37 w T. Polskim w Poznaniu, w 1938-39 w T. Miejskim w Bydgoszczy. Podczas II wojny świat. mieszkał na wsi, był aresztowany przez gestapo i więziony w Pułtusku. W sez. 1946/47 występował w T. Polskim w Bydgoszczy, 1947/48 w T. Kameralnym w Krakowie, 1948/49 w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. Od 1949 do końca życia należał do zespołu T. Polskiego w Poznaniu. Wg A. Grzymały-Siedleckiego był „niewysokiego wzrostu, krępy, atletycznie ciężki w ramionach, pękaty”, wg S. Dąbrowskiego „o miłych, pogodnych rysach, zamaszystej postaci, doskonałym głosie”. Grzymała-Siedlecki tak charakteryzował jego grę: „Lekko mu się wygłaszało słowo, leciutkimi naciskami wyodrębniał w zdaniu decydujący wyraz, lekko przerzucał poza rampę stan duchowy odtwarzanej postaci. I to nie tylko w rolach komicznych; z taką samą łatwością szło z niego najcięższe dramatyczne, ważne uczucie”. O jego wszechstronności w zakresie ról charakterystycznych wspominał Dąbrowski: „przy niezdarnych fajtłapach, dobrodusznych poczciwcach kroczą kreacje ludzi mocnych, brutalnych, męskich”. Ważniejsze role: Grabarz I (Hamlet), Bos (Nadzieja), Hetman (Horsztyński), Pankracy (Nie-boska komedia), Napoleon (Madame Sans Gene), Cezar (Mariusz), Tobiasz (Wieczór Trzech Króli), Miechodmuch (Krakowiacy i Górale), Major (Damy i huzary), Tartuffe (Świętoszek), Slaj (Poskromienie złośnicy), Nut (Żeglarz), Wosmibratow (Las), Przyciechowski (Ruchome piaski). Występował też czasem w operetkach, m.in. w partii Kajmana Żupana (Baron cygański). Tłumaczył sztuki z rosyjskiego, jak np. Las, a także adaptował na scenę powieści, m.in. Dzieje grzechu.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973