Daczyński Stanisław

Daczyński Stanisław
Data urodzenia:
1892-09-11 Husiatyn
Data śmierci:
1964-09-01 Warszawa

aktor, reżyser;

Był synem Władysła­wa i Jadwigi D. Ukończył gimn. humanistyczne w Prze­myślu. Sztuki aktorskiej uczył się u L. Wostrowskiego, który był podobno bratem jego matki. Debiutował w Łodzi w 1912, w sez. 1912/13 i może dłużej wystę­pował w t. w Kijowie. 7 VII 1914 debiutował w T. Polskim w Warszawie. W czasie I wojny świat. wystę­pował w T. Polskim w Kijowie. Od 1918 przeby­wał w Warszawie i występował kolejno w t.: Reduta (1919-21), Maska (1922), Komedia (1924), Małym i Polskim (1925-1931), Qui Pro Quo (1932), Artystycz­nym (1932), Kameralnym (1933), Polskim i Małym (1933-35), od 1935 w teatrach TKKT (głównie na sce­nach T. Letniego i Narodowego). Grał role amantów, m.in. Pierrota (Papierowy kochanek), Arlekina (Miłość i loteria), Malarza (Katastrofa), Boba Lacoste’a (Ciężkie czasy). W sez. 1938/39 występował w T. Wielkim we Lwowie, gdzie reżyserował m.in. następujące sztuki: Świętoszek, Subretka, Koniec i początek. W czasie II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie był kier. konspiracyjnego zespołu studyjnego. Z zespołem za­wodowych aktorów przygotowywał przedstawienie komedii Mąż i żona, w której również grał. W 1944 reżyserował przedstawienie Ślubów panieńskich na pokaz dyplomowy PIST-u. Od 4 II 1945 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi (pierwszą jego rolą był tam StańczykWesele), a w 1949 w T. Kameral­nym w Łodzi. Od 1949 do przejścia na emeryturę (w lu­tym 1964) związany był prawie stale z T. Współczes­nym w Warszawie, gdzie też obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. W 1951 występował w T. Nowym w roli Prof. Higginsa (Pigmalion), którą to sztukę również reżyserował. Do najlepszych jego ról powojennych należały: Prof. Sonnenbruch (Niemcy), Biedermann (Biedermann i podpalacze), Tartuffe (Świę­toszek). Przez wiele lat zajmował się pracą reżyserską w Łodzi, później w Warszawie. Szczególnie często i z zamiłowaniem opracowywał komedie A. Fredry, m.in. Śluby panieńskie reżyserował w 1948 w T. im. Węgierki w Białymstoku, w 1955 w T. Miejskim w So­snowcu, w 1957 w T. Ziemi Mazowieckiej. Dysponował znakomitym warsztatem aktorskim – świetną dykcją, umiejętnością prowadzenia dialogu, psychologiczną interpretacją odtwarzanych postaci; jego grę cechowała oszczędność gestu i poetycka ironia. Miał także szcze­gólną umiejętność nawiązywania kontaktu z widownią.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktor, reżyser;

Był synem Władysła­wa i Jadwigi D. Ukończył gimn. humanistyczne w Prze­myślu. Sztuki aktorskiej uczył się u L. Wostrowskiego, który był podobno bratem jego matki. Debiutował w Łodzi w 1912, w sez. 1912/13 i może dłużej wystę­pował w t. w Kijowie. 7 VII 1914 debiutował w T. Polskim w Warszawie. W czasie I wojny świat. wystę­pował w T. Polskim w Kijowie. Od 1918 przeby­wał w Warszawie i występował kolejno w t.: Reduta (1919-21), Maska (1922), Komedia (1924), Małym i Polskim (1925-1931), Qui Pro Quo (1932), Artystycz­nym (1932), Kameralnym (1933), Polskim i Małym (1933-35), od 1935 w teatrach TKKT (głównie na sce­nach T. Letniego i Narodowego). Grał role amantów, m.in. Pierrota (Papierowy kochanek), Arlekina (Miłość i loteria), Malarza (Katastrofa), Boba Lacoste’a (Ciężkie czasy). W sez. 1938/39 występował w T. Wielkim we Lwowie, gdzie reżyserował m.in. następujące sztuki: Świętoszek, Subretka, Koniec i początek. W czasie II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie był kier. konspiracyjnego zespołu studyjnego. Z zespołem za­wodowych aktorów przygotowywał przedstawienie komedii Mąż i żona, w której również grał. W 1944 reżyserował przedstawienie Ślubów panieńskich na pokaz dyplomowy PIST-u. Od 4 II 1945 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi (pierwszą jego rolą był tam StańczykWesele), a w 1949 w T. Kameral­nym w Łodzi. Od 1949 do przejścia na emeryturę (w lu­tym 1964) związany był prawie stale z T. Współczes­nym w Warszawie, gdzie też obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. W 1951 występował w T. Nowym w roli Prof. Higginsa (Pigmalion), którą to sztukę również reżyserował. Do najlepszych jego ról powojennych należały: Prof. Sonnenbruch (Niemcy), Biedermann (Biedermann i podpalacze), Tartuffe (Świę­toszek). Przez wiele lat zajmował się pracą reżyserską w Łodzi, później w Warszawie. Szczególnie często i z zamiłowaniem opracowywał komedie A. Fredry, m.in. Śluby panieńskie reżyserował w 1948 w T. im. Węgierki w Białymstoku, w 1955 w T. Miejskim w So­snowcu, w 1957 w T. Ziemi Mazowieckiej. Dysponował znakomitym warsztatem aktorskim – świetną dykcją, umiejętnością prowadzenia dialogu, psychologiczną interpretacją odtwarzanych postaci; jego grę cechowała oszczędność gestu i poetycka ironia. Miał także szcze­gólną umiejętność nawiązywania kontaktu z widownią.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *