Gawlikowski Wiesław

Wiesław Gawlikowski (Dobry Wieczór! Kurier Czerwony nr 65, 1933)
Gawlikowski Wiesław
Data urodzenia:
1889-01-25 Warszawa
Data śmierci:
1933-03-19 Warszawa

aktor;

Właściwie Ludwik Pacholski. W 1910-12 uczył się w warsz. Szkole Aplikacyjnej i 9 VI 1912 na popisie szkolnym w T. Rozmaitości grał Szambelana (Ciotunia) i Jacka Sołoduchę (Miód kasztelański). W sez. 1912/13 należał do zespołu t. w Lublinie, w 1913-14 występował w t. Miniatury w Warszawie. Podczas I wojny świat. występował w Warszawie na różnych sce­nach: w T. Artystycznym (14 XII 1914 – 20 IV 1915), w Dolinie Szwajcarskiej (lipiec 1915), w T. Ludowym przy ul. Oboźnej (sierpień 1915), w T. Nowoczesnym (5-17 VIII 1915), w T. Współczesnym (od 14 X do grudnia 1915), w t. Aquarium (od grudnia 1915 do stycznia 1916), w T. Powszechnym (styczeń 1916) i w t. Bi-Ba-Bo (18 III – 2 VIII 1916). Na sez. 1916/17 zaan­gażowany został do T. Polskiego w Warszawie, później występował w Kielcach, następnie znowu w Warsza­wie – w 1918 w t. Sfinks, a od 1919 w T. Małym. W sez. 1920/21 występował w T. Polskim w Łodzi, gdzie wyróżnił się w roli Tomasza Diofuriusza (Chory z urojenia). Po powrocie do Warszawy występował w 1921-27 na scenie T. Polskiego i Małego oraz krótko w 1925 w t. Szkarłatna Maska. Od sez. 1927/28 do zgonu grał stale w T. Miejskich (gł. na scenie T. Naro­dowego; także w T. Nowym i T. Letnim). W ciągu dwudziestoletniej działalności scen. zdobył wysoką rangę w rolach charakterystycznych, choć wiele z nich było tylko znakomicie odtwarzanymi epizodami. W. Zawistowski napisał o nim, że był „odtwórcą ludzi, którzy na scenie zajmują mało miejsca”; „jego genre to biedny, szary człowieczek dnia powszedniego, czło­wiek ulicy, sutereny i poddasza, ubrany ubogo, mówią­cy szeptem lub głosem monotonnym, bezbarwny, wypłowiały, uśmiechnięty bezradnie, pokorny, cichy, bezimienny”. Takie postaci G. potrafił opromieniać dobrocią i trochę smutnym humorem, grać je z niezwykłą wyrazistością i prostotą. Do kreacji zaliczano jego Kaleba w Świerszczu za kominem (wg zgodnej opinii krytyki był najlepszym odtwórcą tej roli w Polsce), a także: Ignacego (Wielki człowiek do małych intere­sów), Łykalskiego (Majster i czeladnik), Chrisa (Anna Christie) i Trucharda (Szalony dzień). Inne ważniejsze role: Ferdyszczenko (Idiota), Hołysz (Wyzwolenie), Głodniak (Sen nocy letniej), Artemiew (Żywy trup), Doktor Muller (Wielki Don Juan), Agent (Adwokat i róże), Pabiarżyn (Wiera Mircewa), Profesor (Forte­pian), Makrot (Noc listopadowa). Wg J. Lorentowicza w rolach charakterystyczno-komicznych „plastyczność figury wydobywał za pomocą środków niezmiernie dyskretnych, takich jednak, że widz otrzymywał suges­tię czegoś niesamowitego, nie tylko śmiesznego, ale i dziwacznego”. Był także cenionym aktorem filmu pol., występował m.in. w Iwonce (1925), Trędowatej (1926), Tajemnicy starego rodu (1928), Urodzie życia (1930).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)
2)
3)

aktor;

Właściwie Ludwik Pacholski. W 1910-12 uczył się w warsz. Szkole Aplikacyjnej i 9 VI 1912 na popisie szkolnym w T. Rozmaitości grał Szambelana (Ciotunia) i Jacka Sołoduchę (Miód kasztelański). W sez. 1912/13 należał do zespołu t. w Lublinie, w 1913-14 występował w t. Miniatury w Warszawie. Podczas I wojny świat. występował w Warszawie na różnych sce­nach: w T. Artystycznym (14 XII 1914 – 20 IV 1915), w Dolinie Szwajcarskiej (lipiec 1915), w T. Ludowym przy ul. Oboźnej (sierpień 1915), w T. Nowoczesnym (5-17 VIII 1915), w T. Współczesnym (od 14 X do grudnia 1915), w t. Aquarium (od grudnia 1915 do stycznia 1916), w T. Powszechnym (styczeń 1916) i w t. Bi-Ba-Bo (18 III – 2 VIII 1916). Na sez. 1916/17 zaan­gażowany został do T. Polskiego w Warszawie, później występował w Kielcach, następnie znowu w Warsza­wie – w 1918 w t. Sfinks, a od 1919 w T. Małym. W sez. 1920/21 występował w T. Polskim w Łodzi, gdzie wyróżnił się w roli Tomasza Diofuriusza (Chory z urojenia). Po powrocie do Warszawy występował w 1921-27 na scenie T. Polskiego i Małego oraz krótko w 1925 w t. Szkarłatna Maska. Od sez. 1927/28 do zgonu grał stale w T. Miejskich (gł. na scenie T. Naro­dowego; także w T. Nowym i T. Letnim). W ciągu dwudziestoletniej działalności scen. zdobył wysoką rangę w rolach charakterystycznych, choć wiele z nich było tylko znakomicie odtwarzanymi epizodami. W. Zawistowski napisał o nim, że był „odtwórcą ludzi, którzy na scenie zajmują mało miejsca”; „jego genre to biedny, szary człowieczek dnia powszedniego, czło­wiek ulicy, sutereny i poddasza, ubrany ubogo, mówią­cy szeptem lub głosem monotonnym, bezbarwny, wypłowiały, uśmiechnięty bezradnie, pokorny, cichy, bezimienny”. Takie postaci G. potrafił opromieniać dobrocią i trochę smutnym humorem, grać je z niezwykłą wyrazistością i prostotą. Do kreacji zaliczano jego Kaleba w Świerszczu za kominem (wg zgodnej opinii krytyki był najlepszym odtwórcą tej roli w Polsce), a także: Ignacego (Wielki człowiek do małych intere­sów), Łykalskiego (Majster i czeladnik), Chrisa (Anna Christie) i Trucharda (Szalony dzień). Inne ważniejsze role: Ferdyszczenko (Idiota), Hołysz (Wyzwolenie), Głodniak (Sen nocy letniej), Artemiew (Żywy trup), Doktor Muller (Wielki Don Juan), Agent (Adwokat i róże), Pabiarżyn (Wiera Mircewa), Profesor (Forte­pian), Makrot (Noc listopadowa). Wg J. Lorentowicza w rolach charakterystyczno-komicznych „plastyczność figury wydobywał za pomocą środków niezmiernie dyskretnych, takich jednak, że widz otrzymywał suges­tię czegoś niesamowitego, nie tylko śmiesznego, ale i dziwacznego”. Był także cenionym aktorem filmu pol., występował m.in. w Iwonce (1925), Trędowatej (1926), Tajemnicy starego rodu (1928), Urodzie życia (1930).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *