tancerz, choreograf;

Był synem Józefa P. i Anieli z Dąbro­wskich, mężem Cecylii z Wójcików. W 1921 roz­począł naukę w szkole baletowej w Warszawie; po jej ukończeniu, w 1931-37 był koryfejem, a nast. solistą baletu T. Wielkiego. W 1933 wziął udział w konkursie tańca; pisano o nim, że tańce klasyczne „pokazał może i zdolny, ale zupełnie jeszcze surowy młodzik”. W 1937 wstąpił do Pol. Baletu Repre­zentacyjnego kierowanego przez L. Wójcikowskie­go. W zespole tym był solistą i do 1939 występował z nim w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku, a także w Niemczech, Belgii i na Łotwie. W 1939 wrócił do Polski. W okresie okupacji niem. pocz. pracował jako robotnik, w 1941-42 był tancerzem w jawnym t. Kometa w Warszawie, potem był zatrudniony w niem. szpitalu. W 1946-47 występował w balecie warsz. Sceny Muzyczno-Operowej, w 1947 w Ze­spole Pieśni i Tańca I Dywizji Wojska Pol. im. T. Kościuszki, potem w t. Wróbelek Warszawski (1948). Od 1949 do 30 VI 1954 był solistą i pedagogiem baletu w Operze wrocławskiej. Od 1 VII 1954 do przejścia na emeryturę (1969), z krótkimi przerwa­mi, był baletmistrzem i choreografem Operetki Ślą­skiej w Gliwicach. Tańczył m.in. takie partie, jak: Zbój i Luty (Od bajki do bajki), Towarzysz Dżanady (Paw i dziew­czyna) oraz m.in. w baletach: Czerwony mak, Na kwaterunku, Pan Twardowski. Opracował choreo­grafię m.in. do operetek: Nitouche, Swobodny wiatr, Zemsta nietoperza, Bal w operze, Nowy Don Kiszot.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994