Melina Michał

Melina Michał
Data urodzenia:
1890-08-05 Kraków
Data śmierci:
1956-03-29 Warszawa

aktor, reżyser, dyr. teatru

Był synem Wła­dysława i Zofii Melinów. Po ukończeniu szkoły średniej występował przez jakiś czas na prowincji, a od 1912 w T. im. Słowackiego w Krakowie, początkowo jako sta­tysta; w 1915-17 grał role epizodyczne, m.in. Zawiszę (Warszawianka). W 1917-19 występował prawdopo­dobnie w Toruniu, 1919/20 w T. Miejskim w Łodzi, 1920/21 w T. Małym w Warszawie, 1921-23 w T. Miej­skim we Lwowie, 1923/24 i 1924/25 w T. Bagatela w Krakowie. W sez. 1925/26 prowadził z W. Ratschką t. w Łucku, 1926-27 występował w T. Nowym w Poz­naniu, 1927/28 w Toruniu i Bydgoszczy. W 1929 był dyr. T. Kameralnego i Popularnego w Łodzi. Od 1924 pełnił w różnych zespołach funkcje reżysera. Od 1930 był reżyserem t. Polskiego Radia w Warszawie, a od 1936 kierownikiem lit. i reżyserem t. Polskiego Radia w Poznaniu. W czasie II wojny świat. przebywał na Białorusi i w Wilnie. W 1939-41 i 1944-45 występował oraz reżyserował w t. pol. w Wilnie. Po wyzwoleniu pracował początkowo w t. w Białymstoku (1945-46), a od 1946 do 1949 był kierownikiem, początkowo wspólnie z E. Axerem, K. Rudzkim i J. Wyszomirskim, potem samodzielnie, T. Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi. Od 1950 należał do kierownictwa T. Współczesnego w Warszawie. Grał m.in. Malvolia (Wieczór Trzech Króli), Filipa (Judasz z Kariothu), Higginsa (Pigmalion), Szambelana (Głupi Jakub), Jacobsa (Wy­spa pokoju), Preada (Profesja pani Warren). Do bardziej znanych przedstawień reżyserowanych przez M. nale­żały m.in. Pigmalion, Seans, Teatr Klary Gazul. Wystę­pował także w filmach polskich.
We wspomnieniu pośmiertnym E. Axer nazwał M. „aktorem, dyrektorem teatrów, dziennikarzem, reży­serem dramatycznym i specjalistą reżyserii radiowej, wytrawnym człowiekiem interesu, niepoprawnym ga­wędziarzem, ostrożnym i przewidującym politykiem, filozofem po trosze”. O jednej z jego ostatnich ról Don Andresa de Ribery (Karoca) pisano: „jest to jego ży­ciowa rola. Osiągnął w niej znaczne bogactwo wyrazu, wielość barw i ich pełną soczystość. Był szczerze ko­miczny i jednocześnie bardzo biedny. Przez to bardzo ludzki” (Teatr 1955 nr 11).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)
2)

aktor, reżyser, dyr. teatru

Był synem Wła­dysława i Zofii Melinów. Po ukończeniu szkoły średniej występował przez jakiś czas na prowincji, a od 1912 w T. im. Słowackiego w Krakowie, początkowo jako sta­tysta; w 1915-17 grał role epizodyczne, m.in. Zawiszę (Warszawianka). W 1917-19 występował prawdopo­dobnie w Toruniu, 1919/20 w T. Miejskim w Łodzi, 1920/21 w T. Małym w Warszawie, 1921-23 w T. Miej­skim we Lwowie, 1923/24 i 1924/25 w T. Bagatela w Krakowie. W sez. 1925/26 prowadził z W. Ratschką t. w Łucku, 1926-27 występował w T. Nowym w Poz­naniu, 1927/28 w Toruniu i Bydgoszczy. W 1929 był dyr. T. Kameralnego i Popularnego w Łodzi. Od 1924 pełnił w różnych zespołach funkcje reżysera. Od 1930 był reżyserem t. Polskiego Radia w Warszawie, a od 1936 kierownikiem lit. i reżyserem t. Polskiego Radia w Poznaniu. W czasie II wojny świat. przebywał na Białorusi i w Wilnie. W 1939-41 i 1944-45 występował oraz reżyserował w t. pol. w Wilnie. Po wyzwoleniu pracował początkowo w t. w Białymstoku (1945-46), a od 1946 do 1949 był kierownikiem, początkowo wspólnie z E. Axerem, K. Rudzkim i J. Wyszomirskim, potem samodzielnie, T. Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi. Od 1950 należał do kierownictwa T. Współczesnego w Warszawie. Grał m.in. Malvolia (Wieczór Trzech Króli), Filipa (Judasz z Kariothu), Higginsa (Pigmalion), Szambelana (Głupi Jakub), Jacobsa (Wy­spa pokoju), Preada (Profesja pani Warren). Do bardziej znanych przedstawień reżyserowanych przez M. nale­żały m.in. Pigmalion, Seans, Teatr Klary Gazul. Wystę­pował także w filmach polskich.
We wspomnieniu pośmiertnym E. Axer nazwał M. „aktorem, dyrektorem teatrów, dziennikarzem, reży­serem dramatycznym i specjalistą reżyserii radiowej, wytrawnym człowiekiem interesu, niepoprawnym ga­wędziarzem, ostrożnym i przewidującym politykiem, filozofem po trosze”. O jednej z jego ostatnich ról Don Andresa de Ribery (Karoca) pisano: „jest to jego ży­ciowa rola. Osiągnął w niej znaczne bogactwo wyrazu, wielość barw i ich pełną soczystość. Był szczerze ko­miczny i jednocześnie bardzo biedny. Przez to bardzo ludzki” (Teatr 1955 nr 11).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *