Data urodzenia:
1896-04-14 Kalisz
Data śmierci:
1976-05-13 Warszawa
śpiewaczka;
Właściwie Zofia Bronisława Dobrowolska zamężna Pawłowska. Była córką Adama Dobrowolskiego (pseud. Doliwa), dziennikarza i recenzenta teatr., i śpiewaczki Stanisławy Dobrowolskiej żoną pułkownika Stanisława Pawłowskiego. Ukończyła konserwatorium warsz. w klasie gry fortepianowej i uzyskała patent nauczycielski. Śpiewu uczyła się u swej matki. Debiutowała w T. Wielkim w Warszawie 25 VI 1922 w partii Rozyny (Cyrulik sewilski). Recenzenci podziwiali jej sopran koloraturowy, choć „nie imponujący siłą, lecz w brzmieniu czysty, donośny, zwłaszcza w górnym rejestrze dźwięczący pięknie” („Kurier Warszawski” 1922 nr 170), a także smak artyst. i kulturę muzyczną. Była już wtedy zamężna i używała na scenie podwójnego nazwiska. Do zespołu warsz. T. Wielkiego została zaangażowana na sez. 1922/23; śpiewała tu partie Gildy (Rigoletto), „jak drobny, ale artystycznie wykształcony ptaszek” („Kurier Warszawski” 1922 nr 331) i Olimpii (Opowieści Hoffmanna). W sez. 1923/24 i 1924/25 była solistką T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie śpiewała partie koloraturowe w operach i operetkach, np. Małgorzaty (Hugonoci), Eudoksji (Żydówka), Musetty (Cyganeria), Aliny (Goplana), Blondy (Uprowadzenie z seraju), Zuzanny (Wesele Figara), Pani Reich (Wesołe kumoszki z Windsoru), Fiametty (Boccaccio), Eurydyki (Orfeusz w piekle). Równocześnie występowała w objazdowym zespole operowym pod kier. Z. Wojciechowskiego w Wielkopolsce i na Pomorzu; do najwybitniejszych jej partii należały wtedy: Rozyna (Cyrulik sewilski) i Olimpia (Opowieści Hoffmanna). W 1925 wróciła do Warszawy i odtąd występowała już tylko sporadycznie w T. Wielkim (1926 w Opowieściach Hoffmanna, 1929 w Widmach), w T. Domu Żołnierza na Pradze (1935 w Halce” oraz na koncertach, np. na jubileuszowym koncercie Filharmonii Warsz. (1926), lub koncercie chóru Harmonia pod dyr. W. Lachmana i Pol. Kapeli Ludowej pod dyr. S. Kazury (1928). Występowała także w PR (np. w audycjach dla wsi i programach operetkowych, 1930). Krytycy z uznaniem podkreślali jej „głos świeży i mile wibrujący, piękne frazowanie” oraz „wyjątkowo poprawną dykcję, ujmującą stronę zewnętrzną i wielką muzykalność” („Muzyka” 1926 nr 10).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
śpiewaczka;
Właściwie Zofia Bronisława Dobrowolska zamężna Pawłowska. Była córką Adama Dobrowolskiego (pseud. Doliwa), dziennikarza i recenzenta teatr., i śpiewaczki Stanisławy Dobrowolskiej żoną pułkownika Stanisława Pawłowskiego. Ukończyła konserwatorium warsz. w klasie gry fortepianowej i uzyskała patent nauczycielski. Śpiewu uczyła się u swej matki. Debiutowała w T. Wielkim w Warszawie 25 VI 1922 w partii Rozyny (Cyrulik sewilski). Recenzenci podziwiali jej sopran koloraturowy, choć „nie imponujący siłą, lecz w brzmieniu czysty, donośny, zwłaszcza w górnym rejestrze dźwięczący pięknie” („Kurier Warszawski” 1922 nr 170), a także smak artyst. i kulturę muzyczną. Była już wtedy zamężna i używała na scenie podwójnego nazwiska. Do zespołu warsz. T. Wielkiego została zaangażowana na sez. 1922/23; śpiewała tu partie Gildy (Rigoletto), „jak drobny, ale artystycznie wykształcony ptaszek” („Kurier Warszawski” 1922 nr 331) i Olimpii (Opowieści Hoffmanna). W sez. 1923/24 i 1924/25 była solistką T. Wielkiego w Poznaniu, gdzie śpiewała partie koloraturowe w operach i operetkach, np. Małgorzaty (Hugonoci), Eudoksji (Żydówka), Musetty (Cyganeria), Aliny (Goplana), Blondy (Uprowadzenie z seraju), Zuzanny (Wesele Figara), Pani Reich (Wesołe kumoszki z Windsoru), Fiametty (Boccaccio), Eurydyki (Orfeusz w piekle). Równocześnie występowała w objazdowym zespole operowym pod kier. Z. Wojciechowskiego w Wielkopolsce i na Pomorzu; do najwybitniejszych jej partii należały wtedy: Rozyna (Cyrulik sewilski) i Olimpia (Opowieści Hoffmanna). W 1925 wróciła do Warszawy i odtąd występowała już tylko sporadycznie w T. Wielkim (1926 w Opowieściach Hoffmanna, 1929 w Widmach), w T. Domu Żołnierza na Pradze (1935 w Halce” oraz na koncertach, np. na jubileuszowym koncercie Filharmonii Warsz. (1926), lub koncercie chóru Harmonia pod dyr. W. Lachmana i Pol. Kapeli Ludowej pod dyr. S. Kazury (1928). Występowała także w PR (np. w audycjach dla wsi i programach operetkowych, 1930). Krytycy z uznaniem podkreślali jej „głos świeży i mile wibrujący, piękne frazowanie” oraz „wyjątkowo poprawną dykcję, ujmującą stronę zewnętrzną i wielką muzykalność” („Muzyka” 1926 nr 10).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994