Wnorowska Maria

Maria Wnorowska (Almanach Teatru Bydgoskiego)
Wnorowska Maria
Data urodzenia:
1889-04-12 Łódź
Data śmierci:
1961-02-26 Gdańsk

aktorka;

Właściwie Maria Wnorowska, z Zawadzińskich. Była córką Konstantego Zawadzińskiego i Wiktorii z Li­pińskich. Po ukończeniu gimn. występowała w sez. 1908/09 z zespołem H. Czarneckiego w Płocku, a w sez. 1909/10 w T. Polskim w sali „Ogniwa” w Kijowie. W 1915 wstąpiła w Kijowie do T. Studya pod kier. S. Wysockiej i pozostała w nim do 1918; grała tam m.in. Wróżkę (Świerszcz za kominem), Alinę (Ballady­na), Szimenę (Cyd). W kwietniu 1918 wraz z grupą byłych aktorów T. Studya wyruszyła w objazd, m.in. do Żytomierza, Humania, Białej Cerkwi; od jesieni 1918 znowu występowała w Kijowie w T. Polskim w sali „Ogniwa” pod dyr. S. Wysockiej i K. Markie­wicza. W 1919 po powrocie do kraju brała udział w różnych imprezach teatr. w Poznaniu i Poznańskiem, m.in. od poł. lutego do poł. maja 1919 grała w zespole objazdowym Marii Ursyn w Wielkopolsce. Występo­wała potem w T. Miejskim w Bydgoszczy (sez. 1920/21, 1922/23, 1923/24 i 1926/27), T. Narodowym w Toru­niu (sez. 1921/22 i 1924/25), w T. Miejskim w Łucku (sez. 1925/26), w T. Miejskim w Lublinie (1927-31). Następnie opuściła scenę z powodów rodzinnych. Po­wróciła do pracy w t. po II wojnie światowej. W sez. 1945/46 występowała w T. Dramatycznym Woj. Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Woj. Gdańskiego, w 1947-48 w T. Nowym w Poznaniu, w sez. 1948/49 w T. im. Jaracza w Olsztynie, w 1949-52 w Świdnicy, w 1952-54 w Jeleniej Górze, w 1954-58 w T. Dramatycznych we Wrocławiu, w sez. 1958/59 w T. Powszechnym Woj. Gdańskiego, a od 1959 do zgonu na Scenie Objazdowej T. Wybrzeże w Gdańsku. Była żoną Czesława Wnorowskiego, aktora T. Studya w Kijowie, później oficera marynarki. Obdarzona dobrymi warunkami zewnętrznymi, grała z powodzeniem role amantek i bohaterek, później charakterystyczne; ważniejsze: Aniela (Śluby panień­skie), Żona (Nie-boska komedia), Laura (Kordian), Ame­lia (Mazepa), Desdemona (Otello), Viola (Wieczór Trzech Króli), Psyche (Eros i Psyche), Helena (Ponad śnieg), Rabinowa (Golem), Wdowa (Ich czworo), Że­lazna (Panna Maliczewska), Kasztelanowa (Mazepa), Orgonowa (Damy i huzary), Żegocina (Pan Damazy).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)
2)

aktorka;

Właściwie Maria Wnorowska, z Zawadzińskich. Była córką Konstantego Zawadzińskiego i Wiktorii z Li­pińskich. Po ukończeniu gimn. występowała w sez. 1908/09 z zespołem H. Czarneckiego w Płocku, a w sez. 1909/10 w T. Polskim w sali „Ogniwa” w Kijowie. W 1915 wstąpiła w Kijowie do T. Studya pod kier. S. Wysockiej i pozostała w nim do 1918; grała tam m.in. Wróżkę (Świerszcz za kominem), Alinę (Ballady­na), Szimenę (Cyd). W kwietniu 1918 wraz z grupą byłych aktorów T. Studya wyruszyła w objazd, m.in. do Żytomierza, Humania, Białej Cerkwi; od jesieni 1918 znowu występowała w Kijowie w T. Polskim w sali „Ogniwa” pod dyr. S. Wysockiej i K. Markie­wicza. W 1919 po powrocie do kraju brała udział w różnych imprezach teatr. w Poznaniu i Poznańskiem, m.in. od poł. lutego do poł. maja 1919 grała w zespole objazdowym Marii Ursyn w Wielkopolsce. Występo­wała potem w T. Miejskim w Bydgoszczy (sez. 1920/21, 1922/23, 1923/24 i 1926/27), T. Narodowym w Toru­niu (sez. 1921/22 i 1924/25), w T. Miejskim w Łucku (sez. 1925/26), w T. Miejskim w Lublinie (1927-31). Następnie opuściła scenę z powodów rodzinnych. Po­wróciła do pracy w t. po II wojnie światowej. W sez. 1945/46 występowała w T. Dramatycznym Woj. Gdańskiego w Sopocie, w sez. 1946/47 w T. Aktorów Woj. Gdańskiego, w 1947-48 w T. Nowym w Poznaniu, w sez. 1948/49 w T. im. Jaracza w Olsztynie, w 1949-52 w Świdnicy, w 1952-54 w Jeleniej Górze, w 1954-58 w T. Dramatycznych we Wrocławiu, w sez. 1958/59 w T. Powszechnym Woj. Gdańskiego, a od 1959 do zgonu na Scenie Objazdowej T. Wybrzeże w Gdańsku. Była żoną Czesława Wnorowskiego, aktora T. Studya w Kijowie, później oficera marynarki. Obdarzona dobrymi warunkami zewnętrznymi, grała z powodzeniem role amantek i bohaterek, później charakterystyczne; ważniejsze: Aniela (Śluby panień­skie), Żona (Nie-boska komedia), Laura (Kordian), Ame­lia (Mazepa), Desdemona (Otello), Viola (Wieczór Trzech Króli), Psyche (Eros i Psyche), Helena (Ponad śnieg), Rabinowa (Golem), Wdowa (Ich czworo), Że­lazna (Panna Maliczewska), Kasztelanowa (Mazepa), Orgonowa (Damy i huzary), Żegocina (Pan Damazy).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *