aktorka;

Właściwie Irena z Jasińskich Detkowska . Była córką Igna­cego i Heleny J., żoną aktora Leopolda D. Do ok. 1923 występowała jako Jasińska, po ślubie używała na scenie nazwiska męża lub, najczęściej, formy Jasińska-Detkowska. Skończyła pensję w Warszawie. Do zawodu aktorskiego przygotowywała się na prywatnych kursach dramatycznych. Debiutowała w 1913 w T. Polskim w Łodzi, w którym pracowała do 1917; następnie wy­stępowała w Lublinie i innych miastach, m.in. w Czę­stochowie, Kielcach a w sez. 1919/20 w T. Polskim w Poznaniu. W 1922-39 występowała stale w T. Pol­skim w Wilnie, gdzie grała także od 1 IX 1939 do czerw­ca 1941 i od sierpnia 1944 do 1 V 1945 w Polskim T. Dramatycznym. Po II wojnie świat. od czerwca 1945 występowała w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu, gdzie 7 III 1947 obchodziła jubileusz trzydziestolecia pracy artyst. w roli Hrabiny d’Autreval (Walka kobiet). Od 1949 do śmierci występowała w T. Polskim w Poznaniu. Początkowo grała role amantek i bohaterek, min. Rachelę (Wesele), Podstolinę (Zemsta), Korynnę (Nitouche), Judytę (Ksiądz Marek), Jewdochę (Sędziowie), później przede wszystkim role charakterystyczne w ko­mediach, w których zdobyła dużą popularność. „Grała wiele świetnych, komediowych ról, zawsze z wielką werwą, z szalonym temperamentem scenicznym i hu­morem, lubiła dokomponowywać pewne gierki” – pisał J. Koller. Ważniejsze role: Dulska (Moralność pani Dulskiej), Szambelanowa (Pan Jowialski), Orgonowa i Dyndalska (Damy i huzary), Pani Pearce (Pygmalion), Marta (Głupi Jakub), Mirska (Klub kawale­rów). Jedną z jej ostatnich ról była w 1960 Marta w Łowcach głów.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973