aktor, śpiewak, reżyser;

Właściwie Eedmund Wiktor  Karaś-Karasiński. Był synem Ignacego i Walerii Karaś-Karasińskich, ojcem aktorki Janiny Karasińskiej – Tomaszewskiej. Szkołę średnią ukończył w Łowiczu, nast. uczył się śpiewu u S. Dudzińskiego w War­szawie. Debiutował w 1906 w zespole J. Myszkowskiego w Lublinie, w partii Stolnika (Halka). W 1908 został zaangażowany do zespołu operowego w T. Miejskim we Lwowie i był tam do 1917. W 1917 zaangażował się do T. Ludowego (od 1918 pn. T. Powszechny) w Krakowie i do 1919 śpiewał tu partie operetkowe, takie m.in. jak: Agamemnon (Piękna Helena), Maksimus (Lalka E. Audrana), Pluto (Orfeusz w piekle ). W 1919 powrócił na jeden sez. do t. lwow.; w sez. 1920/21 występował w warsz. t. Miraż, potem uczestniczył w tzw. sez. operowych w Krakowie; śpiewał m.in. niewielkie, drugorzędne partie, takie jak: Spoletta (Tosca), Bricot (Apasze), Goro (Madame Butterfly). W sez. 1923/24 występował w operetce krak.; wg L. Sempolińskiego tu także reżyserował, m.in. Królową przedmieścia, Trójkę hultajską, Nastroje karnawa­łowe. Od sez. 1924/25 był w T. Polskim w Kato­wicach (występował także w T. Miejskim w Sos­nowcu). Grał tam przede wszystkim w repertuarze dram. m.in. takie role jak: Laszkiewicz (Kościuszko pod Racławicami), Bańkowski (Stary kawaler), Rastakowski (Rewizor), Wójt (Sędziowie), Wojtek (We­sele), Jasiek Nalepa (Królowa przedmieścia), Jeniec (Gałązka rozmarynu), Ogrodnik (Romantyczni). W roli Laertesa (Powrót Odysa) 3 IV 1939 obchodził w T. Polskim w Katowicach jubileusz trzydziesto­lecia pracy scenicznej. II wojnę świat. spędził w Krakowie, pracując jako urzędnik. Do teatru po­wrócił w 1945 i do 1947 występował w T. im. Jaracza w Olsztynie, w sez. 1947/48 w T. Komedia Muzyczna w Krakowie, potem w krak. t. Siedem Kotów. Na sez. 1948/49 przeniósł się do T. Miejskiego w Rzeszowie, w 1949-53 grał w T. Młodego Widza w Krakowie, a od lutego 1954 do końca życia w T. im. Żeromskiego w Kielcach. W tym mieście obchodził 27 X 1956 jubileusz pięćdziesię­ciolecia pracy artyst. jako Cześnik (Zemsta), 26 V 1966 – sześćdziesięciolecia jako Ciaputkiewicz (Grube ryby) i w 1973 jubileusz sześćdziesięciopięciolecia jako Pierczychin (Mieszczanie). W pocz. swej kariery scen. występował w repertu­arze operowym i operetkowym. Dużą popularność zdobył w ostatnim okresie swojej działalności ja­ko aktor charakterystyczny. J.P. Gawlik nazwał go „bardzo dobrym aktorem o precyzyjnym i dojrzałym sposobie gry doprowadzonym do perfekcji w reper­tuarze realistycznym”. Wszystko, co grał „nosiło piętno autentyczności i rzetelności, przez co nawet drobiazgi czy epizody opracowane przez niego mia­ły znamię prawdziwej sztuki”. O jubileuszowej roli Cześnika pisano: „Trudno było wymarzyć właści­wszy prezent jubileuszowy dla aktora o wyraźnie zaznaczonej kontuszowej sylwetce”; „Rolę związaną z nazwiskami największych mistrzów sceny polskiej jubilat wypełnił właściwym akcentem słowa i gestu o frenklowskim iście zacięciu. Dzięki temu zy­skał dowód uznania widowni.” („Życie Radomskie” 1956). Rola Ciaputkiewicza zdaniem recenzenta „pasowała do niego jak ulał”, „wszyscy znający jubilata odnajdowali w dziaduniu cechującą go ser­deczność połączoną z dyskretnie kostycznym uśmie­chem. W roli tej zademonstrował doświadczenie zdobyte w długiej karierze”, „staranności w opra­cowaniu roli i opanowaniu tekstu pozazdrościć może sędziwemu jubilatowi niejeden młody aktor” („Ży­cie Radomskie” 1966). Do końca życia zacho­wał wspaniały, niski głos i wielki temperament sce­niczny.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994