Barwińska Leonia

Leonia Barwińska (zbiory N. A. C.)
Barwińska Leonia
Data urodzenia:
1882-04-07 Poznań
Data śmierci:
1964-11-12 Warszawa

aktorka, reżyserka;

Właściwie Leonia Roberta Hertz z domu Urbanowicz, pseud. Ładnowska właśc. L.R. Hertz, z domu Urbanowicz. Była córką Antoniego Urbanowicza i Włady­sławy z Łuczkowskich, żoną aktora Henryka B., matką aktorki Zofii B. Ukończyła prywatną szkołę A. Warnkówny w Poznaniu. W 1900 została zaangażowana przez E. Rygiera do t. poznańskiego. Do 1905 grywała tu epizody pobierając równocześnie lekcje u aktorów sceny poznańskiej. Występowała początkowo pod pseud. Ładnowska. 11 II 1902 w Łodzi wyszła za mąż za aktora Henryka Hertza; oboje przybrali wówczas pseud. Barwińscy. W sez. 1905/06 występowała w Wil­nie, w 1906-09 w T. Miejskim w Krakowie, w sez. 1909/10 w Łodzi, w sez. 1910/11 powtórnie w Krako­wie. W 1911-31 występowała z przerwami w t. lwow­skich; oprócz tego występowała gościnnie, m.in. w Warszawie, w Poznaniu (marzec-kwiecień 1915, sez. 1920/21), w Łodzi (sez. 1922/23, 1928), w Krakowie (sez. 1924/25), w krak. T. Bagatela (1924), w Wilnie (sierpień 1924). W sez. 1931/32 wraz z mężem kierowa­ła T. Miejskim w Lublinie. W 1934-39 mieszkała w Warszawie i Leśnej Podkowie. Współpracowała w tym okresie z Polskim Radiem, w t. występowała tylko goś­cinnie, m.in. w Częstochowie, Radomiu, Kielcach, Łuc­ku, także w Rydze (1936). W czasie II wojny świat. brała udział w koncertach konspiracyjnych dla mło­dzieży. W 1945-46 wykładała w Studio Dramatycznym w Poznaniu. W 1946-47 wraz z mężem zorganizowała i prowadziła T. Miejski im. Korzeniowskiego w Go­rzowie Wielkopolskim; tu zaczęła reżyserować. W sez. 1947/48 była aktorką i reżyserem w Opolu oraz gościn­nie reżyserowała w Gnieźnie, w sez. 1948/49 reżysero­wała w Toruniu, w sez. 1949/50 w Olsztynie, w 1951 w Rzeszowie. W 1951 przeszła na emeryturę z powodu złego stanu zdrowia. W 1957 przyznano jej godność członka zasłużonego ZASP.
Grała głównie role dramatyczne. Miała „niezwykle szlachetną, piękną aparycję” i dobrze opanowane rze­miosło. „Słowackiego wielbiła szczególnie i wiersz jego mówiła wzorowo. Jednocześnie z przedziwną lekkością prowadziła finezyjny dialog komediowy, potrafiła ubar­wić go nader subtelnym humorem interpretacji, tak rzadko spotykanym u heroin” (J. Warnecki). Ważniej­sze role: Agnieszka (Sułkowski), Nike Napoleonidów i Joanna (Noc listopadowa), Maria (Warszawianka), Lucjana (Komedia omyłek), Balladyna (Balladyna), La­dy Makbet (Makbet), Rozalinda (Jak wam się podoba), Hamlet (Hamlet), Lady Milford (Intryga i miłość), Althea (Meleager), Maryna (Wesele), Kornelia (Iry­dion), Maria Stuart (Maria Stuart F. Schillera), Judyta (Ksiądz Marek), Matka (Niespodzianka), Lulu (Skiz), Wapowska (Król Stefan), Matka (Szklana menażeria). Reżyserowała m.in. Ich czworo, Starego kawalera, Szczęście Frania, Gałganek, Wczoraj i przedwczoraj.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktorka, reżyserka;

Właściwie Leonia Roberta Hertz z domu Urbanowicz, pseud. Ładnowska właśc. L.R. Hertz, z domu Urbanowicz. Była córką Antoniego Urbanowicza i Włady­sławy z Łuczkowskich, żoną aktora Henryka B., matką aktorki Zofii B. Ukończyła prywatną szkołę A. Warnkówny w Poznaniu. W 1900 została zaangażowana przez E. Rygiera do t. poznańskiego. Do 1905 grywała tu epizody pobierając równocześnie lekcje u aktorów sceny poznańskiej. Występowała początkowo pod pseud. Ładnowska. 11 II 1902 w Łodzi wyszła za mąż za aktora Henryka Hertza; oboje przybrali wówczas pseud. Barwińscy. W sez. 1905/06 występowała w Wil­nie, w 1906-09 w T. Miejskim w Krakowie, w sez. 1909/10 w Łodzi, w sez. 1910/11 powtórnie w Krako­wie. W 1911-31 występowała z przerwami w t. lwow­skich; oprócz tego występowała gościnnie, m.in. w Warszawie, w Poznaniu (marzec-kwiecień 1915, sez. 1920/21), w Łodzi (sez. 1922/23, 1928), w Krakowie (sez. 1924/25), w krak. T. Bagatela (1924), w Wilnie (sierpień 1924). W sez. 1931/32 wraz z mężem kierowa­ła T. Miejskim w Lublinie. W 1934-39 mieszkała w Warszawie i Leśnej Podkowie. Współpracowała w tym okresie z Polskim Radiem, w t. występowała tylko goś­cinnie, m.in. w Częstochowie, Radomiu, Kielcach, Łuc­ku, także w Rydze (1936). W czasie II wojny świat. brała udział w koncertach konspiracyjnych dla mło­dzieży. W 1945-46 wykładała w Studio Dramatycznym w Poznaniu. W 1946-47 wraz z mężem zorganizowała i prowadziła T. Miejski im. Korzeniowskiego w Go­rzowie Wielkopolskim; tu zaczęła reżyserować. W sez. 1947/48 była aktorką i reżyserem w Opolu oraz gościn­nie reżyserowała w Gnieźnie, w sez. 1948/49 reżysero­wała w Toruniu, w sez. 1949/50 w Olsztynie, w 1951 w Rzeszowie. W 1951 przeszła na emeryturę z powodu złego stanu zdrowia. W 1957 przyznano jej godność członka zasłużonego ZASP.
Grała głównie role dramatyczne. Miała „niezwykle szlachetną, piękną aparycję” i dobrze opanowane rze­miosło. „Słowackiego wielbiła szczególnie i wiersz jego mówiła wzorowo. Jednocześnie z przedziwną lekkością prowadziła finezyjny dialog komediowy, potrafiła ubar­wić go nader subtelnym humorem interpretacji, tak rzadko spotykanym u heroin” (J. Warnecki). Ważniej­sze role: Agnieszka (Sułkowski), Nike Napoleonidów i Joanna (Noc listopadowa), Maria (Warszawianka), Lucjana (Komedia omyłek), Balladyna (Balladyna), La­dy Makbet (Makbet), Rozalinda (Jak wam się podoba), Hamlet (Hamlet), Lady Milford (Intryga i miłość), Althea (Meleager), Maryna (Wesele), Kornelia (Iry­dion), Maria Stuart (Maria Stuart F. Schillera), Judyta (Ksiądz Marek), Matka (Niespodzianka), Lulu (Skiz), Wapowska (Król Stefan), Matka (Szklana menażeria). Reżyserowała m.in. Ich czworo, Starego kawalera, Szczęście Frania, Gałganek, Wczoraj i przedwczoraj.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *