Także Tadeusz Staszew­ski. Był synem Jana W. i Marii z Kołodziejskich, mężem Marii Stajewskiej. Ukończył w Warszawie sześć klas gimn. oraz szkołę baletową. Podawał, że na scenę wstąpił w 1918; w 1914-19 tancerz o nazwisku W. (być może on) występował w balecie opery warsz., od sez. 1915/16 jako solista, a w sez. 1917/18 także w t. Czarny Kot w scenkach baletowych. W 1919- 24 był solistą baletu opery pozn.; tańczył m.in. Jolzara (Izis), Poliszynela (Wieszczka lalek), Pantalona (Karnawał). Według T. Świtały używał do 1922 obu imion i nazwisk. W sez. 1924/25 występował w balecie J. Cieplińskiego m.in. w Wiedniu (paź­dziernik 1924) i Wilnie. W lecie 1925 tańczył w zespole Opery warsz. w Krakowie. W 1925-27 był choreografem i kierował baletem opery Zjednoczo­nych T. Pomorskich z siedzibą w Toruniu, gdzie wystawiał m.in. balety własnego układu (np. Sąd Parysa jako intermezzo w operze Adrianna Lecouvreur F. Cilea). W 1927-30 był kier. zespołu bale­towego T. Polskiego w Katowicach. W czasie przed­stawienia Halki w Opolu 28 IV 1929 został pobity przez bojówkę niemiecką. W Katowicach prócz ba­letów takich, jak: Wieszczka lalek, Wesele na Ku­jawach, W Tatrach, wystawiał różne divertissements oraz opracował choreografię w przedstawieniach dla dzieci. W październiku 1930 występował w Kaliszu w zespole B. Wineckiego. Od 1930 osiadł w War­szawie, inicjował tu wiele imprez baletowych, m.in. dużym sukcesem okazał się zorganizowany przezeń festiwal tańca w lutym 1938 w T. Wielkim; w sez. 1934/35 tańczył także w balecie warszawskim. We wrześniu 1934 brał udział w festiwalu tanecznym w Lublanie. W 1937 został zaangażowany przez J. Cieplińskiego do jego grupy baletowej pn. Balet Warszawski, występującej w kraju i za granicą. Podczas okupacji niem. krótki czas występował w warsz. kawiarniach „Bułgaria” i „Pod Lipą”; brał także udział w koncertach organizowanych dla pol. żołnierzy w szpitalach. Po wojnie, do 1949 należał do ZASP-u. Pracował do 1954, ale z żadną sceną zaw. nie był związany. Był cenionym tancerzem charakterystycznym i choreografem. Znakomicie wy­konywał pol. tańce narodowe. Kierowane przezeń zespoły baletowe przy teatrach dram. odznaczały się dobrym poziomem artystycznym. Dużą część dorobku choreograficznego W. stanowiły starannie opracowane wstawki baletowe do oper i operetek, m.in. Halki, Aidy, Carmen, Strasznego dworu, Roz­wódki, Księżniczki cyrkówki.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994