Halska Alina

Alina Halska (Świat, nr 21, 1936)
Halska Alina
Data urodzenia:
1902-01-15 Końskowola
Data śmierci:
data śmierci: 08.1942 Warszawa

aktorka;

Właściwie Priva Krakauer. Córka Miriam i Chaima . Żona scenografa Wincentego Drabika. Po ukończeniu gimn. uczyła się w Szkole Handlowej w Warszawie. Była uczennicą W. Brydzińskiego. W sez. 1921/22 występowała w T. Nowości w Warszawie (podobno już wcześniej debiu­towała na scenie operowej). W sez. 1922/23 należała do zespołu warsz. T. im. Bogusławskiego; grała tu m.in. Archanioła (Dziady) i Lizbetę (Królewski jedy­nak). W 1923-25 występowała w Łodzi (T. Miejski), w sez. 1925/26 w Warszawie (T. Narodowy), w sez. 1926/27 we Lwowie (T. Wielki), następnie ponownie w Warszawie (1927-29 T. Narodowy, 1929-32 T. Miejskie, gł. na scenie T. Narodowego, w drugiej poł. 1932 T. Artystów, sez. 1933/34 T. Polski i T. Mały, 1934-36 sceny TKKT i 1936-39 T. Polski i Mały). Od 6 do 15 X 1934 występowała gościnnie na scenie T. im. Słowackiego w Krakowie w roli Rozy Wenedy (Lilla Weneda). W 1942 została aresztowana przez gestapo, uwięziona na Pawiaku i tam rozstrzelana. Miała, jak wspominał J. Macierakowski, „piękną postać, twarz o klasycznych rysach, szlachetnym pro­filu i wyrazistych, koloru zieleni morskiej oczach”, „bujne, jasne włosy i wspaniałą karnację”, „piękny, jakby o wiolonczelowym brzmieniu głos”. Była ce­nioną aktorką zarówno w rolach z wielkiego repertuaru poetyckiego, jak i w repertuarze komediowym. Pięknie recytowała wiersz, wyróżniając się wyczuciem jego melodyki i doskonałą dykcją. W komedii umiała pro­wadzić dialog „lekko i wytwornie, finezyjnie podawała żart sceniczny” (Macierakowski). Ważniejsze role: Szimena (Cyd), Anna (Warszawianka), Amelia (Maze­pa), Goplana (Balladyna), Diana i Idalia (Fantazy), Laura (Kordian), Lilla Weneda (Lilla Weneda), Małgo­rzata (Faust), Krystyna (Róża), Roksana (Cyrano de Bergerac), Gryzelda Zamoyska (Król Stefan Batory), Lollia Paulina (Kaligula), Gwendolena Fairfax (Brat marnotrawny), Helena (Szczęście Frania), Lesbia (Nowa umowa małżeńska), Lulu (Ciężkie czasy E. Bourdeta). Ostatnią jej rolą była Panna Prism („Brat marnotrawny”). Występowała też w kilku filmach polskich, m.in. Moi rodzice rozwodzą się (1938)

.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktorka;

Właściwie Priva Krakauer. Córka Miriam i Chaima . Żona scenografa Wincentego Drabika. Po ukończeniu gimn. uczyła się w Szkole Handlowej w Warszawie. Była uczennicą W. Brydzińskiego. W sez. 1921/22 występowała w T. Nowości w Warszawie (podobno już wcześniej debiu­towała na scenie operowej). W sez. 1922/23 należała do zespołu warsz. T. im. Bogusławskiego; grała tu m.in. Archanioła (Dziady) i Lizbetę (Królewski jedy­nak). W 1923-25 występowała w Łodzi (T. Miejski), w sez. 1925/26 w Warszawie (T. Narodowy), w sez. 1926/27 we Lwowie (T. Wielki), następnie ponownie w Warszawie (1927-29 T. Narodowy, 1929-32 T. Miejskie, gł. na scenie T. Narodowego, w drugiej poł. 1932 T. Artystów, sez. 1933/34 T. Polski i T. Mały, 1934-36 sceny TKKT i 1936-39 T. Polski i Mały). Od 6 do 15 X 1934 występowała gościnnie na scenie T. im. Słowackiego w Krakowie w roli Rozy Wenedy (Lilla Weneda). W 1942 została aresztowana przez gestapo, uwięziona na Pawiaku i tam rozstrzelana. Miała, jak wspominał J. Macierakowski, „piękną postać, twarz o klasycznych rysach, szlachetnym pro­filu i wyrazistych, koloru zieleni morskiej oczach”, „bujne, jasne włosy i wspaniałą karnację”, „piękny, jakby o wiolonczelowym brzmieniu głos”. Była ce­nioną aktorką zarówno w rolach z wielkiego repertuaru poetyckiego, jak i w repertuarze komediowym. Pięknie recytowała wiersz, wyróżniając się wyczuciem jego melodyki i doskonałą dykcją. W komedii umiała pro­wadzić dialog „lekko i wytwornie, finezyjnie podawała żart sceniczny” (Macierakowski). Ważniejsze role: Szimena (Cyd), Anna (Warszawianka), Amelia (Maze­pa), Goplana (Balladyna), Diana i Idalia (Fantazy), Laura (Kordian), Lilla Weneda (Lilla Weneda), Małgo­rzata (Faust), Krystyna (Róża), Roksana (Cyrano de Bergerac), Gryzelda Zamoyska (Król Stefan Batory), Lollia Paulina (Kaligula), Gwendolena Fairfax (Brat marnotrawny), Helena (Szczęście Frania), Lesbia (Nowa umowa małżeńska), Lulu (Ciężkie czasy E. Bourdeta). Ostatnią jej rolą była Panna Prism („Brat marnotrawny”). Występowała też w kilku filmach polskich, m.in. Moi rodzice rozwodzą się (1938)

.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

2 komentarze

  1. Moja prababcia nie miala na drugie Paulina. A jej rodzice nie nazywali sie Maria I Henryk a Miriam i Chaim. Prosze to poprawic.

    Pozdrawiam,

    Zuzanna Jakubowska

    1. Witam serdecznie.
      Dziękuje bardzo za przesłane informację. Zostały one skorygowane. Jednocześnie będę wdzięczny z ewentualne uwagi lub informację , dzięki którym będzie można rozwinąć biogram.
      Pozdrawiam,
      Jacek Półtorak

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *