Śliwiński Stanisław

Śliwiński Stanisław
Data urodzenia:
1882-08-05 Kraków
Data śmierci:
1972-11-17 Poznań

aktor, reżyser, dyrektor teatr;

Stanisław Jan  Śliwiński. Był synem Jana Ś. i Marii z Czyżewskich, mężem aktorki Pauliny Ś. z domu Mossig. Po ukoń­czeniu gimn. rozpoczął studia prawnicze na Uniw. Jagiell., ale przerwał je. Przygotowany na scenę przez M. Trapszę, debiutował, wg własnej relacji, w warsz. T. Ludowym w 1902. W sez. 1902/03 występował zapewne w Lublinie, w 1904 w Płocku, w 1905 z własnym zespołem był m.in. w Sosnowcu. W 1908-10 należał zapewne (choć źródła nie podają imienia) jako „komiczny amant i wodewilista” do zespołu E. Majdrowicza, odwiedzającego m.in. Bus­ko, Sosnowiec i Kalisz. W 1913 zapewne wystę­pował w Mińsku Litewskim. W sez. 1914/15 grał i śpiewał w operetkach w T. Artystycznym w War­szawie. W sez. 1919/20 występował w warsz. t. Miraż, wiosną 1921 w Płocku z zespołem objaz­dowym Min. Spraw Wojskowych. W 1921 prowa­dził we Lwowie kabaret Bagatela, a w 1922-24 t. Ul. W 1925 reżyserował operetki w warsz. T. Popularnym, a w lecie kierował objazdowym zespołem operetkowym, z którym był m.in. w Kaliszu i Płoc­ku. Od kwietnia 1926 do lutego 1927 był kier. artyst. t. Mignon w Warszawie, a od czerwca do listopada t. Eldorado. Od października 1928 do kwietnia 1929 był kier. artyst. t. Kometa w War­szawie, a przez pewien czas także kier. zrzeszenia w t. Znicz. Od czerwca 1929 do lutego 1930 kie­rował Operetką Lucy Messal, a następnie do maja 1930 i od listopada 1930 do marca 1931 Operetką Warszawską; w lipcu i sierpniu 1931 kierował ze­społem rewii i operetki w t. Kometa, a od paź­dziernika 1933 do lutego 1934 operetkowym T. Artystycznym. W 1935 zapewne on grał dorywczo w T. Letnim. Podczas II wojny świat., pracował jako urzędnik w Warszawie. W 1944 wstąpił do wojska, objął kierownictwo T. Dramatycznego II Ar­mii Wojska Pol., który m. in. dał 11 II 1945 pierwsze po wyjściu wojsk niem. przedstawienie w Łodzi. Od jesieni 1945 do 1947 kierował półamat. T. Okręgo­wego Domu Żołnierza w Poznaniu. W 1948-49 wy­stępował tam w T. Nowym i w Komedii Muzycznej. W 1949-52 był aktorem T. im. Żeromskiego w Kiel­cach, gdzie 20 XI 1952 obchodził jubileusz pięćdzie­sięciolecia pracy w roli Jaskrowicza (Grzech). Od 1953 do 1963 należał stale do zespołu T. Polskiego w Poznaniu, nast. przeszedł na emeryturę. Od 1970 przebywał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie.

W pocz. okresie grał drobne role w dramacie, jak np. Adolf (Wesele Fonsia), Maks (Gniazdo rodzin­ne), później zyskał pewną popularność jako aktor charakterystyczny w wodewilach i operetkach, m.in. Książę (Księżniczka czardasza), Pułkownik (Boha­terowie) oraz kuplecista w rewiach. Znany był jed­nak przede wszystkim jako rzutki i sprawny organizator zespołów operetkowych i rewiowych. Po II wojnie świat. wrócił na sceny dram. i grał m.in. takie role, jak: Kapral (Słomkowy kapelusz), Burmin (W pewnym mieście), Biegunka (Chory z urojenia), Pan Grandet (Eugenia Grandet), Grzegorz (Kor­dian), Don Tenorio (Don Juan, czyli miłość do geometrii).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktor, reżyser, dyrektor teatr;

Stanisław Jan  Śliwiński. Był synem Jana Ś. i Marii z Czyżewskich, mężem aktorki Pauliny Ś. z domu Mossig. Po ukoń­czeniu gimn. rozpoczął studia prawnicze na Uniw. Jagiell., ale przerwał je. Przygotowany na scenę przez M. Trapszę, debiutował, wg własnej relacji, w warsz. T. Ludowym w 1902. W sez. 1902/03 występował zapewne w Lublinie, w 1904 w Płocku, w 1905 z własnym zespołem był m.in. w Sosnowcu. W 1908-10 należał zapewne (choć źródła nie podają imienia) jako „komiczny amant i wodewilista” do zespołu E. Majdrowicza, odwiedzającego m.in. Bus­ko, Sosnowiec i Kalisz. W 1913 zapewne wystę­pował w Mińsku Litewskim. W sez. 1914/15 grał i śpiewał w operetkach w T. Artystycznym w War­szawie. W sez. 1919/20 występował w warsz. t. Miraż, wiosną 1921 w Płocku z zespołem objaz­dowym Min. Spraw Wojskowych. W 1921 prowa­dził we Lwowie kabaret Bagatela, a w 1922-24 t. Ul. W 1925 reżyserował operetki w warsz. T. Popularnym, a w lecie kierował objazdowym zespołem operetkowym, z którym był m.in. w Kaliszu i Płoc­ku. Od kwietnia 1926 do lutego 1927 był kier. artyst. t. Mignon w Warszawie, a od czerwca do listopada t. Eldorado. Od października 1928 do kwietnia 1929 był kier. artyst. t. Kometa w War­szawie, a przez pewien czas także kier. zrzeszenia w t. Znicz. Od czerwca 1929 do lutego 1930 kie­rował Operetką Lucy Messal, a następnie do maja 1930 i od listopada 1930 do marca 1931 Operetką Warszawską; w lipcu i sierpniu 1931 kierował ze­społem rewii i operetki w t. Kometa, a od paź­dziernika 1933 do lutego 1934 operetkowym T. Artystycznym. W 1935 zapewne on grał dorywczo w T. Letnim. Podczas II wojny świat., pracował jako urzędnik w Warszawie. W 1944 wstąpił do wojska, objął kierownictwo T. Dramatycznego II Ar­mii Wojska Pol., który m. in. dał 11 II 1945 pierwsze po wyjściu wojsk niem. przedstawienie w Łodzi. Od jesieni 1945 do 1947 kierował półamat. T. Okręgo­wego Domu Żołnierza w Poznaniu. W 1948-49 wy­stępował tam w T. Nowym i w Komedii Muzycznej. W 1949-52 był aktorem T. im. Żeromskiego w Kiel­cach, gdzie 20 XI 1952 obchodził jubileusz pięćdzie­sięciolecia pracy w roli Jaskrowicza (Grzech). Od 1953 do 1963 należał stale do zespołu T. Polskiego w Poznaniu, nast. przeszedł na emeryturę. Od 1970 przebywał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie.

W pocz. okresie grał drobne role w dramacie, jak np. Adolf (Wesele Fonsia), Maks (Gniazdo rodzin­ne), później zyskał pewną popularność jako aktor charakterystyczny w wodewilach i operetkach, m.in. Książę (Księżniczka czardasza), Pułkownik (Boha­terowie) oraz kuplecista w rewiach. Znany był jed­nak przede wszystkim jako rzutki i sprawny organizator zespołów operetkowych i rewiowych. Po II wojnie świat. wrócił na sceny dram. i grał m.in. takie role, jak: Kapral (Słomkowy kapelusz), Burmin (W pewnym mieście), Biegunka (Chory z urojenia), Pan Grandet (Eugenia Grandet), Grzegorz (Kor­dian), Don Tenorio (Don Juan, czyli miłość do geometrii).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *