Stępowski Leszek

Stępowski Leszek
Data urodzenia:
1895-12-14 Kraków
Data śmierci:
1975-08-15 Kraków

aktor, reżyser;

Właściwie Leszek Leon Stępowski. Był synem aktora, Leona Stępowskiego i Anny z Więcłowskich, mężem aktorek; Heleny Stępowskiej, Marii Malanowicz, następnie Barbary Stępowskiej. Ukończył szko­łę realną i Szkołę Dram. przy Instytucie Muz. w Krakowie. W 1913 został zaangażowany do T. im. Słowackiego; 20 IX 1913 wystąpił pierwszy raz w roli epizodycznej w przedstawieniu dla dzieci, a 8 X t.r. zagrał Księdza (Sędziowie). W teatrze tym do 1916 grał role drugoplanowe. W sez. 1916/17 był w T. Polskim w Łodzi. W sez. letnich wystę­pował w zespołach objazdowych D. Baranowskiego, m.in. w Krynicy (1914, 1915), Tarnowie (1916, 1917), Zakopanem (1916) oraz A. Olędzkiego w Kielcach (1916). Potem grał w T. Ludowym w Krakowie (sez. 1917/18), Polskim w Poznaniu (1918-21; tu zaczął grać role pierwszoplanowe), Polskim w Warszawie (1921-24), Bagatela w Krakowie (sez. 1924/25), T. Miejskich we Lwowie (sez. 1925/26), T. Miejskim w Bydgoszczy (1926-29; tu również reżyserował). Pracował także w Gdańsku, gdzie z amat. zespołem przygotował przedstawienia: Uciekła mi przepióreczka (zagrał Przełęckiego; kwiecień 1927) i Złote runo (kwiecień 1928). Od 1929 do 1937 należał do zespołu T. Miejskich we Lwowie, z krótką przerwą na występy w T. Melodram w Warszawie (1931). W 1937-38 występował w T. Narodowym w Warszawie, w sez. 1938/39 w T. Reduta. Okres okupacji niem. spędził w Warszawie; brał udział w konspiracyjnych przedstawieniach Szopki J. Strachockiego i w wieczorach poetyckich organizowa­nych przez M. Wiercińską. Po wojnie występował w T. Polskim w Poznaniu (1945-49), a nast. w Krakowie: w Miejskich T. Dramatycznych (1949-54), w Starym T. (1954-59) i T. im. Słowackiego (1959-70). Jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. obchodził 7 II 1962 w T. im. Słowackiego w roli Maksymiliana Moora (Zbójcy). Dobre warunki zewnętrzne – był przystojny i szczu­pły – pozwoliły mu zarówno długo grać amantów, jak i wcześnie objąć role osób dostojnych i poważ­nych. Ważniejsze role przedwojenne: Albin (Śluby panieńskie), Wicek (Wicek i Wacek), Franio Pszczółkowski (Młody las), Konrad (Wyzwolenie), Parys (Piękna Helena), Horacy (Hamlet), Adolf (Dziady), Pan Młody (Wesele), Prezes (Wyzwolenie), Sieciech (Bolesław Śmiały), Don Diego (Cyd); po wojnie: Przełęcki (Uciekła mi przepióreczka), Poeta (Wese­le), Harry Smith (Zagadnienie rosyjskie), Priam (Woj­ny trojańskiej nie będzie), Cecil (Elżbieta, królowa Anglii), Czartoryski (Noc listopadowa), Hrabia Fontana (Namiestnik). Reżyserował niewiele, gł. przed wojną, np. Kredowe koło (1928), Pan Geldhab (1928), Łatwiej przejść wielbłądowi (1929).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktor, reżyser;

Właściwie Leszek Leon Stępowski. Był synem aktora, Leona Stępowskiego i Anny z Więcłowskich, mężem aktorek; Heleny Stępowskiej, Marii Malanowicz, następnie Barbary Stępowskiej. Ukończył szko­łę realną i Szkołę Dram. przy Instytucie Muz. w Krakowie. W 1913 został zaangażowany do T. im. Słowackiego; 20 IX 1913 wystąpił pierwszy raz w roli epizodycznej w przedstawieniu dla dzieci, a 8 X t.r. zagrał Księdza (Sędziowie). W teatrze tym do 1916 grał role drugoplanowe. W sez. 1916/17 był w T. Polskim w Łodzi. W sez. letnich wystę­pował w zespołach objazdowych D. Baranowskiego, m.in. w Krynicy (1914, 1915), Tarnowie (1916, 1917), Zakopanem (1916) oraz A. Olędzkiego w Kielcach (1916). Potem grał w T. Ludowym w Krakowie (sez. 1917/18), Polskim w Poznaniu (1918-21; tu zaczął grać role pierwszoplanowe), Polskim w Warszawie (1921-24), Bagatela w Krakowie (sez. 1924/25), T. Miejskich we Lwowie (sez. 1925/26), T. Miejskim w Bydgoszczy (1926-29; tu również reżyserował). Pracował także w Gdańsku, gdzie z amat. zespołem przygotował przedstawienia: Uciekła mi przepióreczka (zagrał Przełęckiego; kwiecień 1927) i Złote runo (kwiecień 1928). Od 1929 do 1937 należał do zespołu T. Miejskich we Lwowie, z krótką przerwą na występy w T. Melodram w Warszawie (1931). W 1937-38 występował w T. Narodowym w Warszawie, w sez. 1938/39 w T. Reduta. Okres okupacji niem. spędził w Warszawie; brał udział w konspiracyjnych przedstawieniach Szopki J. Strachockiego i w wieczorach poetyckich organizowa­nych przez M. Wiercińską. Po wojnie występował w T. Polskim w Poznaniu (1945-49), a nast. w Krakowie: w Miejskich T. Dramatycznych (1949-54), w Starym T. (1954-59) i T. im. Słowackiego (1959-70). Jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artyst. obchodził 7 II 1962 w T. im. Słowackiego w roli Maksymiliana Moora (Zbójcy). Dobre warunki zewnętrzne – był przystojny i szczu­pły – pozwoliły mu zarówno długo grać amantów, jak i wcześnie objąć role osób dostojnych i poważ­nych. Ważniejsze role przedwojenne: Albin (Śluby panieńskie), Wicek (Wicek i Wacek), Franio Pszczółkowski (Młody las), Konrad (Wyzwolenie), Parys (Piękna Helena), Horacy (Hamlet), Adolf (Dziady), Pan Młody (Wesele), Prezes (Wyzwolenie), Sieciech (Bolesław Śmiały), Don Diego (Cyd); po wojnie: Przełęcki (Uciekła mi przepióreczka), Poeta (Wese­le), Harry Smith (Zagadnienie rosyjskie), Priam (Woj­ny trojańskiej nie będzie), Cecil (Elżbieta, królowa Anglii), Czartoryski (Noc listopadowa), Hrabia Fontana (Namiestnik). Reżyserował niewiele, gł. przed wojną, np. Kredowe koło (1928), Pan Geldhab (1928), Łatwiej przejść wielbłądowi (1929).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *