aktor, reżyser, dyr. teatru;
Właściwie Ryszard Gustaw Wasilewski pseud. Rdzawicz. Był synem cieśli, Władysława W. i szwaczki Józefy z Filipowskich, mężem aktorek: najpierw Marii Makarczykówny (ślub 2 II 1921), potem, aktorki Celiny Kubicówny. Ukończył gimn. w Krakowie oraz tamtejszą szkołę dram. M. Przybyłowicza i w 1910 brał udział w popisie. Podjęte studia na Wydz. Prawa Uniw. Jagiell. wkrótce przerwał. W 1910 debiutował w krak. T. Ludowym pod pseud. Rdzawicz. Wkrótce przeniósł się do zespołu E. Majdrowicza w Sosnowcu, gdzie występował zapewne w 1910-12. W sez. 1912/13 należał, być może, do zespołu Cz. Janowskiego w Lublinie, a od maja 1913 kierował tam T. Miniatur, ale wiadomości te mogą też dotyczyć Karola Rdzawicza. Potem służył w wojsku austr. i w czasie I wojny świat. dostał się do niewoli ros., skąd uciekł. W 1918 brał udział w obronie Lwowa. W 1919 wrócił na scenę i do 1921 (już pod nazwiskiem W.) występował w T. im. Słowackiego w Krakowie. W 1921-23 grał w T. Polskim w Poznaniu, w sez. 1923/24 w T. Miejskim w Lublinie, 1924/25 w T. Bagatela w Krakowie, 1925/26 zapewne w T. Nowym w Poznaniu, w lecie 1926 z objazdowym zespołem S. Wysockiej i I. Solskiej, m.in. we Lwowie. W sez. 1926/27 był współdyr. (wraz z S. Wysocką) T. Miejskiego w Lublinie. W sez. 1927/28 występował w T. Miejskim w Płocku, 1928/29 był głównym reżyserem w T. Miejskim w Toruniu, w 1929-31 grał i reżyserował w T. Miejskich w Wilnie, w sez. 1931/32 ponownie w Toruniu, 1932/33 w T. Miejskich we Lwowie, w 1933-37 w T. im. Moniuszki w Stanisławowie, w 1937 w T. Nowym i Polskim w Poznaniu, w sez. 1937/38 w T. Miejskim w Częstochowie, potem ponownie w Stanisławowie. Po wybuchu II wojny świat. znalazł się we Lwowie i grał tam w 1940-41 w Polskim T. Dramatycznym. Później przedostał się do Warszawy, gdzie pracował jako robotnik i magazynier. Po powstaniu warsz. przebywał w Zalesiu k. Warszawy. Wiosną 1945 podjął pracę artyst. w T. m.st. Warszawy, ale jeszcze w tymże roku przeniósł się do T. Nowego w Poznaniu. W 1946-47 nie miał stałego engagement, grał i reżyserował dorywczo, m.in. w Częstochowie, Sosnowcu, Białymstoku i w T. Wesoła Gromadka w Krakowie. Od pocz. 1948 do końca 1950 pracował jako aktor i reżyser w t. w Jeleniej Górze; tam 2 IV 1949 obchodził jubileusz trzydziestopięciolecia pracy w roli Kapelana (Damy i huzary). W 1951-52 występował i reżyserował w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach, w 1952-53 w Jeleniej Górze, potem znów w Katowicach, w pierwszej poł. 1955 ponownie w Jeleniej Górze. Od sez. 1955/56 był zaangażowany w T. Wybrzeże w Gdańsku jako aktor i reżyser, w zespole tym pozostawał formalnie do 1964, ale już od 1959 zły stan zdrowia nie pozwalał mu na występy. Ostatnie lata życia spędził w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie. W okresie międzywojennym grał takie role, jak: Kochanek (Ich czworo), Dziennikarz (Wesele), Senator (Dziady), Higgins (Pigmalion), Teofil (Głupi Jakub), a po II wojnie świat. m.in.: Daum (Panna Maliczewska), Sonnenbruch (Niemcy), Telembecki (Wielki człowiek do małych interesów), Burmistrz (Ptak). Duże zasługi położył jako b. czynny i fachowy reżyser. Kilkakrotnie wystawiał Dziady wprowadzając pewne innowacje do insc. S. Wyspiańskiego. Reżyserował też wiele innych sztuk zarówno z wielkiego repertuaru (m.in. Wesele, Sen nocy letniej, Kordiana, Noc listopadową, Romea i Julię), jak i współcz. (m.in. Głaz graniczny, Burmistrza Stylmondu, Wczoraj i przedwczoraj, Romans z wodewilu). Wg E. Kozikowskiego „poza teatrem nic go nie obchodziło. To był jego świat, w którym wyżywał się bez reszty”.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994