Paszkowska Adolifina

Adolfina Paszkowska (Polski teatr współczesny, próba syntezy, M. Orlicz) www.polona2.pl
Paszkowska Adolifina
Data urodzenia:
1884-11-05 Petersburg
Data śmierci:
1968-04-07 Warszawa

tancerka, reżyser;

Była córką inżyniera, Adolfa P. i Marii z Rodziewiczów. Dzieciństwo spędziła w majątku dziadka pod Psko­wem. Uczyła się pocz. w Pskowie, potem w Pe­tersburgu, gdzie w 1901 ukończyła gimnazjum. W 1901-04 kształciła się w Instytucie E. Jaques-Dalcroze’a w Hellerau, w Szwajcarii. Od 1904 prowa­dziła szkołę mimoplastyki rytmicznej w Kijowie, równocześnie występowała jako tancerka z własny­mi recitalami. W 1919 przeniosła się do Warszawy i otworzyła kolejną szkołę mimoplastyki rytmicznej. Na scenie T. Polskiego debiutowała własnym reci­talem 7 III 1920. Od 1925 jej szkoła miała własną siedzibę przy ul. Hipotecznej 8. Co roku odbywały się tam popisy uczniów (niekiedy w wynajętych salach teatralnych). Na jednym z takich popisów (29 IV 1929), na scenie T. Polskiego, P. wystąpiła po raz ostatni jako tancerka w roli Dziwożony (Sobótki). Po zamknięciu szkoły, w 1936 przeniosła się do Gdyni i do wybuchu II wojny świat. uczyła rytmiki i plastyki operowej w gdańskim Konserwa­torium Muz. Macierzy Szkolnej. Reżyserowała tam po raz pierwszy we współpracy z K. Wiłkomirskim fragm. oper Dama pikowa (1937), Borys Godunow (1939). Okres okupacji niem. spędziła w majątku rodzinnym Baczki k. Węgrowa. W 1945 zamiesz­kała w Łodzi i prowadziła zajęcia z reżyserii w klasie operowej Wyższej Szkoły Muz., aż do li­kwidacji tej klasy z końcem sez. 1946/47. W 1947 przeniosła się do Wrocławia i do czasu przejścia na emeryturę w 1958 była na etacie reżysera w miejscowej operze. Przygotowała tu prem. Wesela Figara (1948). W 1954 obchodziła jubileusz sie­demdziesięciolecia urodzin i pięćdziesięciolecia pra­cy artystycznej.
Była utalentowaną tancerką, obdarzoną dobrymi wa­runkami i zdolnościami aktorskimi. Jej kompozycje choreograficzne odznaczały się wielką muzykal­nością i umiejętnym wypunktowaniem dramaturgii każdego utworu. Jako reżyser umiała z rzadkim wyczuciem wyegzekwować od śpiewaków dobre ak­torstwo. Całość przedstawienia opracowywała pre­cyzyjnie i z inwencją, pozostając zawsze w zgodzie z charakterem muzyki.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

tancerka, reżyser;

Była córką inżyniera, Adolfa P. i Marii z Rodziewiczów. Dzieciństwo spędziła w majątku dziadka pod Psko­wem. Uczyła się pocz. w Pskowie, potem w Pe­tersburgu, gdzie w 1901 ukończyła gimnazjum. W 1901-04 kształciła się w Instytucie E. Jaques-Dalcroze’a w Hellerau, w Szwajcarii. Od 1904 prowa­dziła szkołę mimoplastyki rytmicznej w Kijowie, równocześnie występowała jako tancerka z własny­mi recitalami. W 1919 przeniosła się do Warszawy i otworzyła kolejną szkołę mimoplastyki rytmicznej. Na scenie T. Polskiego debiutowała własnym reci­talem 7 III 1920. Od 1925 jej szkoła miała własną siedzibę przy ul. Hipotecznej 8. Co roku odbywały się tam popisy uczniów (niekiedy w wynajętych salach teatralnych). Na jednym z takich popisów (29 IV 1929), na scenie T. Polskiego, P. wystąpiła po raz ostatni jako tancerka w roli Dziwożony (Sobótki). Po zamknięciu szkoły, w 1936 przeniosła się do Gdyni i do wybuchu II wojny świat. uczyła rytmiki i plastyki operowej w gdańskim Konserwa­torium Muz. Macierzy Szkolnej. Reżyserowała tam po raz pierwszy we współpracy z K. Wiłkomirskim fragm. oper Dama pikowa (1937), Borys Godunow (1939). Okres okupacji niem. spędziła w majątku rodzinnym Baczki k. Węgrowa. W 1945 zamiesz­kała w Łodzi i prowadziła zajęcia z reżyserii w klasie operowej Wyższej Szkoły Muz., aż do li­kwidacji tej klasy z końcem sez. 1946/47. W 1947 przeniosła się do Wrocławia i do czasu przejścia na emeryturę w 1958 była na etacie reżysera w miejscowej operze. Przygotowała tu prem. Wesela Figara (1948). W 1954 obchodziła jubileusz sie­demdziesięciolecia urodzin i pięćdziesięciolecia pra­cy artystycznej.
Była utalentowaną tancerką, obdarzoną dobrymi wa­runkami i zdolnościami aktorskimi. Jej kompozycje choreograficzne odznaczały się wielką muzykal­nością i umiejętnym wypunktowaniem dramaturgii każdego utworu. Jako reżyser umiała z rzadkim wyczuciem wyegzekwować od śpiewaków dobre ak­torstwo. Całość przedstawienia opracowywała pre­cyzyjnie i z inwencją, pozostając zawsze w zgodzie z charakterem muzyki.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *