Łabuński Henryk

Łabuński Henryk
Data urodzenia:
1912-08-14 Wilno
Data śmierci:
1978-11-21 Lublin

aktor, śpiewak;

Był synem Jana Ł., piekarza, i Marianny z Pietkiewiczów, pielęgniarki, mężem Eugenii z domu Wierus. W 1930 ukończył w Wilnie Gimn. matematyczno-przyrodnicze im. Słowackiego, po czym studiował na Uniw. Stefana Batorego i występował w akademickim chórze rewelersów oraz w zespole amat. Kolejarz. Według własnej relacji pracę na scenie wil. zaczął w 1931 obsadzony przez Z. Śmiałowskiego w roli Lirnika (Chata za wsią); pozostał w teatrze i imał się rozmaitych zajęć: maszynisty, suflera, inspicjenta, śpiewaka w chórze. W sez. 1931/32 pracował w T. na Pohulance, w 1932-36 w T. Lutnia. W tym czasie kształcił się w wil. konserwatorium i pobierał lekcje śpiewu i gry aktorskiej, m.in. u O. Olginy, W. Wyleżyńskiej, A. Ludwiga, M. Szpakiewicza. W 1936 przyjechał do Warszawy, dorywczo współ­pracował z t. Wielka Rewia i Narodowym, ale dopiero w 1937 uzyskał prawa aspiranta ZASP-u. Po powrocie do Wilna grał w T. Lutnia (1937-41). Po wojennej przerwie, od sierpnia 1944 występował w Wilnie pocz. w T. Miniatur, nast. zorganizował z L. Sempolińskim t. Ogród Artystów; w paździer­niku t.r. znalazł się w zespole pol. T. Komedii Muzycznej i wystąpił w prem. Króla włóczęgów (22 XII 1944). W kwietniu 1945 był repatriowany z tym teatrem do Torunia; pocz. należał do zespołu T. Ziemi Pomorskiej i grał Burczykowskiego (Pod­wójna buchalteria); wraz z innymi aktorami dawnej Lutni występował w szpitalach i świetlicach. W październiku 1945 z grupą tą przybył do Łodzi i do 1955 grał tam w T. Komedii Muzycznej Lutnia (potem pn. Połączone T. Muzyczne, T. Muzyczny). W sez. 1955/56 należał do objazdowego zespołu artystów łódz. Operetki, występował w ponad sześć­dziesięciu miastach jako Kapitan Sebastiano Massakruj (Bohater z romansu). Następnie zaangażował się do Operetki w Lublinie (sez. 1956/57), potem grał w lub. T. im. Osterwy (sez. 1957/58), ponownie w Operetce łódz. (sez. 1958/59), a od 1959 do końca życia był solistą Operetki (od 1977 T. Mu­zyczny) w Lublinie. Obchodził na tej scenie 27 III 1976 jubileusz czterdziestopięciolecia pracy artyst. jako Tymoteusz Rurka w Wielkiej alei. Współpra­cował z ruchem amat., występował w programach estradowych i w filmach.

Grał m.in. takie role, jak: Noel (Król włóczęgów), Loriot (Nitouche), Janczi (Wiktoria i jej huzar), Ferri (Księżniczka czardasza), Doktor Blind i Frosz (Zemsta nietoperza), Bosman (Panna Wodna), Kor­niej (Niespokojne szczęście), Miechodmuch (Krako­wiacy i Górale), Alfred Doolittle (My Fair Lady), Harry Trevor (Daj buzi, Kate), Kalman Żupan (Ba­ron cygański), Jowisz (Orfeusz w piekle). Był mi­strzem epizodów, hołdował tradycjom dawnego, so­czystego aktorstwa komediowego i charakterystycz­nego. Miał wyrazistą mimikę i ładnie brzmiący, lekki, barytonowy głos. Zarówno w Łodzi, jak i w Lublinie cieszył się dużą popularnością. Pisano o nim: „świetny śpiewak operetkowy, pełen werwy i młodzieńczej ruchliwości, którego wejście na sce­nę lub estradę zawsze wywołuje na sali charaktery­styczny, pełen życzliwości i podziwu szmerek wśród publiczności”.
.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktor, śpiewak;

Był synem Jana Ł., piekarza, i Marianny z Pietkiewiczów, pielęgniarki, mężem Eugenii z domu Wierus. W 1930 ukończył w Wilnie Gimn. matematyczno-przyrodnicze im. Słowackiego, po czym studiował na Uniw. Stefana Batorego i występował w akademickim chórze rewelersów oraz w zespole amat. Kolejarz. Według własnej relacji pracę na scenie wil. zaczął w 1931 obsadzony przez Z. Śmiałowskiego w roli Lirnika (Chata za wsią); pozostał w teatrze i imał się rozmaitych zajęć: maszynisty, suflera, inspicjenta, śpiewaka w chórze. W sez. 1931/32 pracował w T. na Pohulance, w 1932-36 w T. Lutnia. W tym czasie kształcił się w wil. konserwatorium i pobierał lekcje śpiewu i gry aktorskiej, m.in. u O. Olginy, W. Wyleżyńskiej, A. Ludwiga, M. Szpakiewicza. W 1936 przyjechał do Warszawy, dorywczo współ­pracował z t. Wielka Rewia i Narodowym, ale dopiero w 1937 uzyskał prawa aspiranta ZASP-u. Po powrocie do Wilna grał w T. Lutnia (1937-41). Po wojennej przerwie, od sierpnia 1944 występował w Wilnie pocz. w T. Miniatur, nast. zorganizował z L. Sempolińskim t. Ogród Artystów; w paździer­niku t.r. znalazł się w zespole pol. T. Komedii Muzycznej i wystąpił w prem. Króla włóczęgów (22 XII 1944). W kwietniu 1945 był repatriowany z tym teatrem do Torunia; pocz. należał do zespołu T. Ziemi Pomorskiej i grał Burczykowskiego (Pod­wójna buchalteria); wraz z innymi aktorami dawnej Lutni występował w szpitalach i świetlicach. W październiku 1945 z grupą tą przybył do Łodzi i do 1955 grał tam w T. Komedii Muzycznej Lutnia (potem pn. Połączone T. Muzyczne, T. Muzyczny). W sez. 1955/56 należał do objazdowego zespołu artystów łódz. Operetki, występował w ponad sześć­dziesięciu miastach jako Kapitan Sebastiano Massakruj (Bohater z romansu). Następnie zaangażował się do Operetki w Lublinie (sez. 1956/57), potem grał w lub. T. im. Osterwy (sez. 1957/58), ponownie w Operetce łódz. (sez. 1958/59), a od 1959 do końca życia był solistą Operetki (od 1977 T. Mu­zyczny) w Lublinie. Obchodził na tej scenie 27 III 1976 jubileusz czterdziestopięciolecia pracy artyst. jako Tymoteusz Rurka w Wielkiej alei. Współpra­cował z ruchem amat., występował w programach estradowych i w filmach.

Grał m.in. takie role, jak: Noel (Król włóczęgów), Loriot (Nitouche), Janczi (Wiktoria i jej huzar), Ferri (Księżniczka czardasza), Doktor Blind i Frosz (Zemsta nietoperza), Bosman (Panna Wodna), Kor­niej (Niespokojne szczęście), Miechodmuch (Krako­wiacy i Górale), Alfred Doolittle (My Fair Lady), Harry Trevor (Daj buzi, Kate), Kalman Żupan (Ba­ron cygański), Jowisz (Orfeusz w piekle). Był mi­strzem epizodów, hołdował tradycjom dawnego, so­czystego aktorstwa komediowego i charakterystycz­nego. Miał wyrazistą mimikę i ładnie brzmiący, lekki, barytonowy głos. Zarówno w Łodzi, jak i w Lublinie cieszył się dużą popularnością. Pisano o nim: „świetny śpiewak operetkowy, pełen werwy i młodzieńczej ruchliwości, którego wejście na sce­nę lub estradę zawsze wywołuje na sali charaktery­styczny, pełen życzliwości i podziwu szmerek wśród publiczności”.
.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *