śpiewaczka;

Właściwie Stanisława Szymanowska zamężna Bartoszewicz. Była córką Stanisła­wa Szymanowskiego i Anny z domu Taube, siostrą Karola Szymanowskiego, kompozytora. Ukończyła gimnazjum Sacré-Coeur we Lwowie. Śpiewu uczyła się pod kierunkiem Marii Kozłowskiej. W kwietniu 1909 śpiewała na estradzie Filharmonii Warszawskiej. W recenzjach pod­kreślano „subtelne frazowanie pieśni modernes, jak i wykonanie utworów koloraturowych ze sprawnością techniczną i artystycznym poczuciem stylu”.

W marcu 1910 debiutowała w teatrze lwowskim w tytułowej partii w Marii, part­nerem jej był Józef Mann. W sezonie letnim tego roku występowała gościnnie w Krakowie. W dziesięć lat później (9 lutego 1920) debiutowała na scenie Teatru Wielkiego w War­szawie w partii Małgorzaty (Faust), w następnych dniach śpiewała Lalkę (Opowieści Hoffmanna, 13 lutego), Mimi (Cyganeria, 24 lutego), Micaelę (Carmen, 28 lutego). W Teatrze Wielkim w Warszawie śpiewała jeszcze m.in. Gildę (Rigoletto,1923/24), Violettę (Traviata, 1924/25), Roxanę (Król Roger, 1925/26). W kwietniu 1926 śpiewała gościnnie we Lwowie. Występowała często jako śpiewaczka estradowa. Koncertowała również za granicą, m.in. w Rydze (1921), Paryżu (1926), Genewie i Wiedniu. Uznawano ją za najwybitniejszą interpretatorkę dzieł wokalnych Karola Szymanowskiego. W ostat­nich latach życia była profesorką śpiewu w warszawskim konserwa­torium (przez trzy lata), potem w Katowicach.

Napisała książkę Jak należy śpiewać utwory Karola Szymanowskie­go (Warszawa 1938). Pisała pamiętniki, które nie za­chowały się.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN, Warszawa 1973.