Wołłejko Leon

Wołłejko Leon
Data urodzenia:
1883-11-24 Kierszeniszki na Wileńszczyźnie
Data śmierci:
1949-12-27 Lublin

aktor;

Właściwie Leon Adam Wołłejko. Był sy­nem Cezarego W. i Marii z Maciejewskich. Ukończył wydział farmacji na uniw. w Moskwie. Debiutował w 1906 w pol. zespole w Mińsku Litewskim. W sez. 1909/ 10 należał do zespołu t. wileńskiego. 28 IV 1910 ożenił się z Walerią Sienkiewicz. Z t. wil. związany był przez wiele lat, na pewno występował tu w 1913-16 i 1919-25. W sez. 1925/26 grał w T. Miejskim w Lublinie, w lecie 1926 kierował t. Lutnia w Wilnie. W 1926-31 należał do zespołu Reduty; występował początkowo w Wilnie, a także w objazdach, od 1929 tylko w objazdach, którymi niekiedy kierował. W sez. 1931/32 występował w T. Miejskich w Wilnie, jesienią 1932 gościnnie w T. Ka­meralnym w Częstochowie, w sez. 1932/33 w T. im. Słowackiego w Krakowie, w 1933-41 stale w Wilnie, najpierw w T. Miejskich, a od 1939 w Polskim T. Dramatycznym. W 1936 grał gościnnie rolę Durejki (Pierś­cień wielkiej damy) w warsz. Instytucie Reduty. W Wilnie obchodził kolejne jubileusze: dwudziestopięciolecia – 12 I 1935 w roli Księcia (Magia) oraz trzydzie­stolecia pracy w początku 1940 w roli Rejenta (Zemsta). Okres II wojny świat. spędził w Wilnie; po wznowieniu działalności tamtejszego t. pol. występował tu w 1944-45. Od 1945 do końca życia był zaangażowany w T. Miejskim w Lublinie i tu w sierpniu 1949 obchodził ju­bileusz czterdziestolecia pracy, grając rolę Profesora (Strzały na ulicy Długiej).
Wg A. Zelwerowicza „stanowił typ doskonałego aktora o szerokiej skali możliwości, bujnej indywidualności, wielkiej niefałszowanej prawdzie i olbrzymiej sile su­gestywnej”. Ceniony był szczególnie za role fredrowskie, jak np. Łatka (Dożywocie), Szambelan (Ciotunia), Smakosz (Przyjaciele), Radost (Śluby panieńskie), Jowialski (Pan Jowialski). Ponadto grał takie role jak: Major (Fantazy), Czepiec (Wesele), Czkawka (Wieczór Trzech Króli), Dogberry (Wiele hałasu o nic), Siekierka senior (Spadkobierca). Jego popularność w Wilnie zwiększał jeszcze fakt, że pisał i wygłaszał przez radio, a potem ogłaszał w prasie i w osobnych zeszytach felie­tony regionalne „Kłopoty Oszmiańczuka”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktor;

Właściwie Leon Adam Wołłejko. Był sy­nem Cezarego W. i Marii z Maciejewskich. Ukończył wydział farmacji na uniw. w Moskwie. Debiutował w 1906 w pol. zespole w Mińsku Litewskim. W sez. 1909/ 10 należał do zespołu t. wileńskiego. 28 IV 1910 ożenił się z Walerią Sienkiewicz. Z t. wil. związany był przez wiele lat, na pewno występował tu w 1913-16 i 1919-25. W sez. 1925/26 grał w T. Miejskim w Lublinie, w lecie 1926 kierował t. Lutnia w Wilnie. W 1926-31 należał do zespołu Reduty; występował początkowo w Wilnie, a także w objazdach, od 1929 tylko w objazdach, którymi niekiedy kierował. W sez. 1931/32 występował w T. Miejskich w Wilnie, jesienią 1932 gościnnie w T. Ka­meralnym w Częstochowie, w sez. 1932/33 w T. im. Słowackiego w Krakowie, w 1933-41 stale w Wilnie, najpierw w T. Miejskich, a od 1939 w Polskim T. Dramatycznym. W 1936 grał gościnnie rolę Durejki (Pierś­cień wielkiej damy) w warsz. Instytucie Reduty. W Wilnie obchodził kolejne jubileusze: dwudziestopięciolecia – 12 I 1935 w roli Księcia (Magia) oraz trzydzie­stolecia pracy w początku 1940 w roli Rejenta (Zemsta). Okres II wojny świat. spędził w Wilnie; po wznowieniu działalności tamtejszego t. pol. występował tu w 1944-45. Od 1945 do końca życia był zaangażowany w T. Miejskim w Lublinie i tu w sierpniu 1949 obchodził ju­bileusz czterdziestolecia pracy, grając rolę Profesora (Strzały na ulicy Długiej).
Wg A. Zelwerowicza „stanowił typ doskonałego aktora o szerokiej skali możliwości, bujnej indywidualności, wielkiej niefałszowanej prawdzie i olbrzymiej sile su­gestywnej”. Ceniony był szczególnie za role fredrowskie, jak np. Łatka (Dożywocie), Szambelan (Ciotunia), Smakosz (Przyjaciele), Radost (Śluby panieńskie), Jowialski (Pan Jowialski). Ponadto grał takie role jak: Major (Fantazy), Czepiec (Wesele), Czkawka (Wieczór Trzech Króli), Dogberry (Wiele hałasu o nic), Siekierka senior (Spadkobierca). Jego popularność w Wilnie zwiększał jeszcze fakt, że pisał i wygłaszał przez radio, a potem ogłaszał w prasie i w osobnych zeszytach felie­tony regionalne „Kłopoty Oszmiańczuka”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *