Tatarkiewicz – Małkowska Wanda

Tatarkiewicz – Małkowska Wanda
Data urodzenia:
1890-01-11 Suwałki
Data śmierci:
1972-10-13 Konstancin-Jeziorna

aktorka;

Była córką Józefa Tatarkie­wicza i Małgorzaty z Wojtkiewiczów, pierwszą żoną scenografa Witolda Małkowskiego, matką reżysera radiowego Jana Gwalberta Małkowskiego. Ukończyła pensję Sikorskiej w Warszawie i uczę­szczała na kursy humanistyczne Baranieckiego w Krakowie. Gry scen. uczyła się u Romany Popiel i M. Przybyłko-Potockiej. Debiutowała w lipcu 1909 w Częstochowie w zespole M. Przybyłko-Potockiej. Od jesieni 1910 do końca 1911 występowała w T. Polskim w Łodzi, od grudnia 1911 do wiosny 1912 w T. Zjednoczonym w Warszawie. Następnie zaan­gażowała się do zespołu organizowanego przez A. Szyfmana dla nowego teatru w Warszawie, je­sienią 1912 brała udział w jego objeździe; w warsz. T. Polskim pozostała od otwarcia w styczniu 1913 do końca sez. 1917/18. Potem występowała w in­nych t. warsz.: w 1919-21 w T. Praskim, w 1921-23 w T. im. Bogusławskiego, w sez. 1923/24 (mo­że także 1924/25) znów w T. Polskim i Małym, 1925/26 w T. Odrodzonym na Pradze, 1926/27 w T. im. Fredry. W sez. 1927/28 była aktorką T. Miejskich w Łodzi.
Drobna, zgrabna, pełna wdzięku, obdarzona miłym głosem grała z powodzeniem takie role, jak: Ariel (Burza W. Szekspira), Skierka (Balladyna), Zuzia (Damy i huzary), Solwejga (Peer Gynt), Joas (Sę­dziowie), Klara (Zemsta), Hesia (Moralność pani Dulskiej), Ada (Lekkomyślna siostra), Laldomina (Uczta szyderców).
Podobno już w 1910-11 w Łodzi organizowała widowiska dla dzieci. Na szerszą skalę podjęła tę działalność ok. 1923, kiedy reżyserowała wiele im­prez dla dzieci i pisała (wraz z B. Hertzem) do nich teksty. W lutym 1926 po raz pierwszy wy­stąpiła przed mikrofonem rozgłośni warsz. PR, a od września t.r. objęła kierownictwo audycji dla dzieci. Zrezygnowała z pracy na scenie i poświęciła się wyłącznie działalności radiowej. Zapraszała do współpracy wielu wybitnych pisarzy, m.in. J. Kor­czaka, M. Dąbrowską; od 1931 prowadziła audycję pn. Skrzynka Dziecięca. Jej pracę w radiu przerwał wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji prze­bywała w Warszawie, pracowała jako instruktorka świetlic RGO, recytowała też na tajnych koncertach. Wysiedlona po powstaniu warsz. wróciła do War­szawy już w lutym 1945 i ponownie została kie­rownikiem działu dziecięcego PR. Od 1949 była reżyserem teatru dla dzieci PR. Od 1 III 1967 przeszła na emeryturę. Była jedną z najwybitniejszych specjalistek w zakresie radiowych programów dziecięcych. Za swe zasługi na tym polu otrzymała wiele nagród i odznaczeń.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktorka;

Była córką Józefa Tatarkie­wicza i Małgorzaty z Wojtkiewiczów, pierwszą żoną scenografa Witolda Małkowskiego, matką reżysera radiowego Jana Gwalberta Małkowskiego. Ukończyła pensję Sikorskiej w Warszawie i uczę­szczała na kursy humanistyczne Baranieckiego w Krakowie. Gry scen. uczyła się u Romany Popiel i M. Przybyłko-Potockiej. Debiutowała w lipcu 1909 w Częstochowie w zespole M. Przybyłko-Potockiej. Od jesieni 1910 do końca 1911 występowała w T. Polskim w Łodzi, od grudnia 1911 do wiosny 1912 w T. Zjednoczonym w Warszawie. Następnie zaan­gażowała się do zespołu organizowanego przez A. Szyfmana dla nowego teatru w Warszawie, je­sienią 1912 brała udział w jego objeździe; w warsz. T. Polskim pozostała od otwarcia w styczniu 1913 do końca sez. 1917/18. Potem występowała w in­nych t. warsz.: w 1919-21 w T. Praskim, w 1921-23 w T. im. Bogusławskiego, w sez. 1923/24 (mo­że także 1924/25) znów w T. Polskim i Małym, 1925/26 w T. Odrodzonym na Pradze, 1926/27 w T. im. Fredry. W sez. 1927/28 była aktorką T. Miejskich w Łodzi.
Drobna, zgrabna, pełna wdzięku, obdarzona miłym głosem grała z powodzeniem takie role, jak: Ariel (Burza W. Szekspira), Skierka (Balladyna), Zuzia (Damy i huzary), Solwejga (Peer Gynt), Joas (Sę­dziowie), Klara (Zemsta), Hesia (Moralność pani Dulskiej), Ada (Lekkomyślna siostra), Laldomina (Uczta szyderców).
Podobno już w 1910-11 w Łodzi organizowała widowiska dla dzieci. Na szerszą skalę podjęła tę działalność ok. 1923, kiedy reżyserowała wiele im­prez dla dzieci i pisała (wraz z B. Hertzem) do nich teksty. W lutym 1926 po raz pierwszy wy­stąpiła przed mikrofonem rozgłośni warsz. PR, a od września t.r. objęła kierownictwo audycji dla dzieci. Zrezygnowała z pracy na scenie i poświęciła się wyłącznie działalności radiowej. Zapraszała do współpracy wielu wybitnych pisarzy, m.in. J. Kor­czaka, M. Dąbrowską; od 1931 prowadziła audycję pn. Skrzynka Dziecięca. Jej pracę w radiu przerwał wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji prze­bywała w Warszawie, pracowała jako instruktorka świetlic RGO, recytowała też na tajnych koncertach. Wysiedlona po powstaniu warsz. wróciła do War­szawy już w lutym 1945 i ponownie została kie­rownikiem działu dziecięcego PR. Od 1949 była reżyserem teatru dla dzieci PR. Od 1 III 1967 przeszła na emeryturę. Była jedną z najwybitniejszych specjalistek w zakresie radiowych programów dziecięcych. Za swe zasługi na tym polu otrzymała wiele nagród i odznaczeń.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *