Data urodzenia:
1898-09-29 Skierniewice
Data śmierci:
1963-05-15 Stany Zjednoczone
aktor, reżyser;
Właściwie Tymoteusz Prokulski. Był synem Stanisława Prokulskiego i Janiny z Adamowskich. Uczył się w gimnazjum we Lwowie i Petersburgu, potem rozpoczął studia na uniwersytecie w Kijowie. Prawdopodobnie w 1916 debiutował w tamtejszym zespole polskim farsy i operetki w sali Ogniwa pod kierunkiem Feliksa Kosińskiego. W sezonie 1917/18 występował w Teatrze Polskim w Kijowie, m.in. w roli Maciusia (Zaczarowane koło). Do Polski wrócił w lipcu 1921. Początkowo zajmował się organizowaniem przedstawień dla dzieci i występował w zespołach objazdowych. Od 1929 działał też jako organizator, kierownik, autor tekstów i konferansjer zespołów kabaretowych: w 1929–31 z krótkimi przerwami kierował teatrem Hollywood, w 1932 organizował programy rewiowe w kinie Splendid, potem kierował teatrem Rakieta, a w 1933 kabaretem Casanova i teatrem Mucha. Przez cały ten czas organizował przedstawienia dla dzieci w Warszawie oraz w objazdach m.in. w Gdańsku (1934). 26 marca 1939 obchodził w warszawskim Teatrze Wielkim jubileusz dwudziestopięciolecia pracy. Po wybuchu II wojny świat. był najpierw sekretarzem imprezy koncertowej w kawiarni Lardellego, od 1 V 1940 kierował jawnym teatrem Niebieski Motyl, potem także teatrem Kometa i teatrem Nowości, wystawiając programy budzące najżywszy sprzeciw Podziemia, nieraz o charakterze pornograficznym. Po zakończeniu wojny organizował nadal rozmaite imprezy rewiowe i estradowe ukrywając w początkowym okresie swoją przeszłość okupacyjną. Przez pewien czas występował jako recytator na prowincji, w 1956–57 znów organizował imprezy estradowe w Warszawie i występował jako konferansjer. Wkrótce wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie dawał przedstawienia dla tamtejszej Polonii, a w 1960-62 ogłosił w Dzienniku Chicagoskim i Kurierze Polskim (Milwaukee) cykl wspomnień, w których starał się usprawiedliwić swą działalność podczas okupacji. Zarówno organizowane przez niego przedstawienia dla dzieci, jak i imprezy rewiowo-kabaretowe były ze względu na niski poziom ostro krytykowane przez prasę, a w 1956–57 dały okazję do całej kampanii prasowej skierowanej przeciwko szmirze.
aktor, reżyser;
Właściwie Tymoteusz Prokulski. Był synem Stanisława Prokulskiego i Janiny z Adamowskich. Uczył się w gimnazjum we Lwowie i Petersburgu, potem rozpoczął studia na uniwersytecie w Kijowie. Prawdopodobnie w 1916 debiutował w tamtejszym zespole polskim farsy i operetki w sali Ogniwa pod kierunkiem Feliksa Kosińskiego. W sezonie 1917/18 występował w Teatrze Polskim w Kijowie, m.in. w roli Maciusia (Zaczarowane koło). Do Polski wrócił w lipcu 1921. Początkowo zajmował się organizowaniem przedstawień dla dzieci i występował w zespołach objazdowych. Od 1929 działał też jako organizator, kierownik, autor tekstów i konferansjer zespołów kabaretowych: w 1929–31 z krótkimi przerwami kierował teatrem Hollywood, w 1932 organizował programy rewiowe w kinie Splendid, potem kierował teatrem Rakieta, a w 1933 kabaretem Casanova i teatrem Mucha. Przez cały ten czas organizował przedstawienia dla dzieci w Warszawie oraz w objazdach m.in. w Gdańsku (1934). 26 marca 1939 obchodził w warszawskim Teatrze Wielkim jubileusz dwudziestopięciolecia pracy. Po wybuchu II wojny świat. był najpierw sekretarzem imprezy koncertowej w kawiarni Lardellego, od 1 V 1940 kierował jawnym teatrem Niebieski Motyl, potem także teatrem Kometa i teatrem Nowości, wystawiając programy budzące najżywszy sprzeciw Podziemia, nieraz o charakterze pornograficznym. Po zakończeniu wojny organizował nadal rozmaite imprezy rewiowe i estradowe ukrywając w początkowym okresie swoją przeszłość okupacyjną. Przez pewien czas występował jako recytator na prowincji, w 1956–57 znów organizował imprezy estradowe w Warszawie i występował jako konferansjer. Wkrótce wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie dawał przedstawienia dla tamtejszej Polonii, a w 1960-62 ogłosił w Dzienniku Chicagoskim i Kurierze Polskim (Milwaukee) cykl wspomnień, w których starał się usprawiedliwić swą działalność podczas okupacji. Zarówno organizowane przez niego przedstawienia dla dzieci, jak i imprezy rewiowo-kabaretowe były ze względu na niski poziom ostro krytykowane przez prasę, a w 1956–57 dały okazję do całej kampanii prasowej skierowanej przeciwko szmirze.
