Grolicki Stanisław

Grolicki Stanisław
Data urodzenia:
1892-02-02 Kraków
Data śmierci:
1947-02-01 Łódź

aktor, reżyser;

Właściwie Stanisław Grolich. Był synem Stanisława Grolicha i Julii z Tarczyńskich. Po ukoń­czeniu szkoły średniej w Wadowicach kształcił się w Akademii Handlowej w Wiedniu. Do zawodu aktorskiego przygotowywał się w Krakowie pod kie­runkiem S. Stanisławskiego. W lecie 1914 debiutował w krak. T. Ludowym. W czasie I wojny świat. służył w Legionach. W 1916-17 występował w T. Ludowym w Krakowie, w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego, w sez. 1920/21 w T. Powszechnym, w sez. 1921/22 w T. Stołecznych w Warszawie, 1922/23 znów w T. im. Słowackiego w Krakowie, 1923/24 w T. Narodo­wym w Toruniu, 1924/25 w T. Nowym w Poznaniu, w 1925-27 w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1927/28 w T. Polskim w Warszawie, w 1928-30 w T. im. Sło­wackiego w Krakowie, w sez. 1930/31 w T. Polskim w Katowicach, 1931/32 w T. Miejskich w Łodzi, 1932/33 w T. Miejskich w Wilnie, a 1933-39 na scenach TKKT w Warszawie (po podziale zespołu w 1936 głównie w T. Polskim i T. Małym). Podczas okupacji występował i reżyserował w T. Komedia. Pracował też jako kelner. W 1945-47 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi. Wykładał tam również w PWST. W 1946 grał gościnnie rolę Św. Gwalberta (Lilla Weneda) w T. Polskim w Warszawie. W początkach kariery występował przede wszystkim w farsach i komediach. Grał m.in. Hilarego (Mąż z grzeczności), Maurycego (Nasi najserdeczniejsi), Ma­honia (Asystent). W repertuarze dramatycznym wystę­pował rzadko, m.in. w roli Ferdynanda (Intryga i mi­łość). W następnym okresie grał przede wszystkim role charakterystyczne i role rezonerów w komediach, m.in. takie jak: Pagatowicz (Grube ryby), Cokane (Szczygli zaułek), Wodziński (Lato w Nohant), Nos (Wesele). Po wojnie odniósł sukcesy m.in. w rolach: Rzecznickiego (Fantazy), Jowialskiego (Pan Jowialski), Rejenta (Pan Damazy). Od 1922 do końca życia wystąpił w ponad dwudziestu filmach. Zmarł w atelier pod­czas kręcenia zdjęć.
Był blondynem o miękkich, delikatnych rysach i łagod­nym głosie. Jak pisał A. Zelwerowicz, wyróżniał się „artystyczną dystynkcją”, wolał „raczej nie dorysować, niż gdyby miał przerysować kontury swego modelu”. D. Damięcki zwracał uwagę na „wzbudzającą szacu­nek celową oszczędność środków wyrazu”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktor, reżyser;

Właściwie Stanisław Grolich. Był synem Stanisława Grolicha i Julii z Tarczyńskich. Po ukoń­czeniu szkoły średniej w Wadowicach kształcił się w Akademii Handlowej w Wiedniu. Do zawodu aktorskiego przygotowywał się w Krakowie pod kie­runkiem S. Stanisławskiego. W lecie 1914 debiutował w krak. T. Ludowym. W czasie I wojny świat. służył w Legionach. W 1916-17 występował w T. Ludowym w Krakowie, w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego, w sez. 1920/21 w T. Powszechnym, w sez. 1921/22 w T. Stołecznych w Warszawie, 1922/23 znów w T. im. Słowackiego w Krakowie, 1923/24 w T. Narodo­wym w Toruniu, 1924/25 w T. Nowym w Poznaniu, w 1925-27 w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1927/28 w T. Polskim w Warszawie, w 1928-30 w T. im. Sło­wackiego w Krakowie, w sez. 1930/31 w T. Polskim w Katowicach, 1931/32 w T. Miejskich w Łodzi, 1932/33 w T. Miejskich w Wilnie, a 1933-39 na scenach TKKT w Warszawie (po podziale zespołu w 1936 głównie w T. Polskim i T. Małym). Podczas okupacji występował i reżyserował w T. Komedia. Pracował też jako kelner. W 1945-47 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi. Wykładał tam również w PWST. W 1946 grał gościnnie rolę Św. Gwalberta (Lilla Weneda) w T. Polskim w Warszawie. W początkach kariery występował przede wszystkim w farsach i komediach. Grał m.in. Hilarego (Mąż z grzeczności), Maurycego (Nasi najserdeczniejsi), Ma­honia (Asystent). W repertuarze dramatycznym wystę­pował rzadko, m.in. w roli Ferdynanda (Intryga i mi­łość). W następnym okresie grał przede wszystkim role charakterystyczne i role rezonerów w komediach, m.in. takie jak: Pagatowicz (Grube ryby), Cokane (Szczygli zaułek), Wodziński (Lato w Nohant), Nos (Wesele). Po wojnie odniósł sukcesy m.in. w rolach: Rzecznickiego (Fantazy), Jowialskiego (Pan Jowialski), Rejenta (Pan Damazy). Od 1922 do końca życia wystąpił w ponad dwudziestu filmach. Zmarł w atelier pod­czas kręcenia zdjęć.
Był blondynem o miękkich, delikatnych rysach i łagod­nym głosie. Jak pisał A. Zelwerowicz, wyróżniał się „artystyczną dystynkcją”, wolał „raczej nie dorysować, niż gdyby miał przerysować kontury swego modelu”. D. Damięcki zwracał uwagę na „wzbudzającą szacu­nek celową oszczędność środków wyrazu”.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *