Vogelfänger Henryk

Vogelfänger Henryk
Data urodzenia:
1904-10-04 Lwów
Data śmierci:
1990-06-10 Warszawa

aktor;

Właściwie Vogelfänger Henryk, także Henry Barker. Był synem Samuela V. i Berty z Tannenbaumów; jego pierwszą żoną była Leontyna (ślub 1930), drugą Wanda z Berezów (ślub 1949). We Lwowie w 1924 ukończył VI Gimn. im. Staszica, a w 1928 Wydz. Prawa Uniw. Jana Kazimierza. Po półtorarocznej aplikaturze adwokackiej, cztery lata pracował w Syndykacie m. Lwowa. W 1935 otworzył własną kancelarię adwokacką. Od 1937 był syndykiem miejskiego Zakładu Gazowego we Lwowie. Od 1932 współpracował z lwow. rozgłośnią Pol. Radia; był współautorem dialogów, monologów i skeczów oraz jednym z głównych wykonawców nadawanej od 1932, cotygodniowej audycji pt. Wesoła niedziela, od lipca 1933 pn. Wesoła Lwowska Fala, a od 1936 Ta-joj. Stworzył w niej (wymyślonego przez W. Budzyńskiego, twórcę tych audycji, niepowtarzalną postać lwow. batiara, naiwnego Tońka, Tońcia (Antoniego Tytyłyty) z dorobionym, perkatym nosem, w jasnej peruce. W tej roli w duecie ze Szczepkiem (Kazimierzem Wajdą) zdobył popularność w całej Polsce. Występował również na estradach, początkowo przed publicznością lwowską , a potem z objazdowym zespołem pn Wesoła Lwowska Fala pod kier. Budzyńskiego m.in. Krakowie, Katowicach, Rzeszowie, Cieszynie, Poznaniu, Toruniu, Bydgoszczy, Wilnie, Gdyni, Warszawie (np. w 1936 w t. Hollywood, w 1937 w t. Wielka Rewia) i wielu mniejszych miejscowościach. Wspólnie ze Szczepkiem zagrał w trzech filmach, których scenariusze napisano specjalnie dla nich: Będzie lepiej (1936), Włóczęgi (1939; śpiewali tu słynną piosenkę Tylko we Lwowie E. Schlechtera i muzyką H. Warsa), Serce batiara (1939; V. był współautorem dialogów). W 1937 za działalność artyst. i charytatywną został odznaczony Srebrny Krzyż Zasługi.

Po wybuchu II wojny światowej i zamknięciu Pol. Radia z zespołem artyst. wyjechał ze Lwowa, a po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie, nocą 18 IX 1939 z częścią pracowników radia, przekroczył granicę rumuńską. Z zespołem estradowym, pn. Pol. Zespół Artystyczny YMCA ,,Lwowska Fala” pod kier. Budzyńskiego, powstałym z dawnej Lwowskiej Fali, występował w obozach internowanych żołnierzy i w kręgach uchodźców pol. na terenie Rumunii. Od grudnia 1939 przebywał we Francji, gdzie w kwietniu 1940 zespół przybrał nazwę Polowa Czołówka Teatralna Wojska Pol. Nr 1 ,,Lwowska Fala”. Po kapitulacji Francji, z 1 Korpusem Wojska Polskiego znalazł się w Wielkiej Brytanii. Z Polish Forces Theatre (ta nazwa od 1942) występował dla oddziałów pol. stacjonujących na wyspach brytyjskich. w 1944 występował na pierwszej linii frontu we Francji, Belgii, Holandii i półn. Niemczech w czołówce artyst. 1 Dywizji Pancernej gen. S. Maczka. Po powrocie do Anglii w 1945, był nadal w tym zespole, aż do jego rozwiązania w listopadzie 1946. W 1946 ukończył wydz. prawa administracyjnego na uniw. w Edynburgu. W 1946-50 był oficerem oświatowym w hostelu w Checkendon. W 1950 wyjechał do Afryki Południowej. Pracował w Johannesburgu jako zastępca kier. firmy  Greatermans Stores (sieć domów towarowych). Brał udział w życiu artystycznym tamtejszej Polonii, okazjonalnie występował w t. angielskim i w lokalnych programach radiowych. W 1960 zamieszkał w Londynie. Uczył łaciny i niem. w szkołach średnich (używał nazwiska Henry Barker). W 1975 odszedł na emeryturę. Kontynuował też działalność artyst., był czł. ZASP-u za Granicą, występował w T. Polskim ZASP, w T. Hemara, okazjonalnie w audycjach lit. Rozgłośni Pol. Radia Wolna Europa, nagrywanych w Londynie. W T. Polskim wystąpił po raz pierwszy w roli Eugeniusza (Tango, 1965), potem zagrał Podkomorzego Faworskiego (Piękna Lucynda, 1967), Szambelana Kawalerskiego (Ciotunia, 1972), tyt. role w Świętoszku i Panu Jowialskim – 1973.

W 1989 wrócił do Polski i zamieszkał w Domu Kombatanta w Warszawie, w czerwcu t.r. w kawiarni ,,U Szczepka i Tońka” przy ul. Marchlewskiego wziął udział w programie pt. Przywitanie Tońka. Wystąpił w poświęconym mu filmie dokumentalnym J. Janickiego Tońko, czyli Legenda o ostatnim batiarze (1988).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016


Źródła:
1)

aktor;

Właściwie Vogelfänger Henryk, także Henry Barker. Był synem Samuela V. i Berty z Tannenbaumów; jego pierwszą żoną była Leontyna (ślub 1930), drugą Wanda z Berezów (ślub 1949). We Lwowie w 1924 ukończył VI Gimn. im. Staszica, a w 1928 Wydz. Prawa Uniw. Jana Kazimierza. Po półtorarocznej aplikaturze adwokackiej, cztery lata pracował w Syndykacie m. Lwowa. W 1935 otworzył własną kancelarię adwokacką. Od 1937 był syndykiem miejskiego Zakładu Gazowego we Lwowie. Od 1932 współpracował z lwow. rozgłośnią Pol. Radia; był współautorem dialogów, monologów i skeczów oraz jednym z głównych wykonawców nadawanej od 1932, cotygodniowej audycji pt. Wesoła niedziela, od lipca 1933 pn. Wesoła Lwowska Fala, a od 1936 Ta-joj. Stworzył w niej (wymyślonego przez W. Budzyńskiego, twórcę tych audycji, niepowtarzalną postać lwow. batiara, naiwnego Tońka, Tońcia (Antoniego Tytyłyty) z dorobionym, perkatym nosem, w jasnej peruce. W tej roli w duecie ze Szczepkiem (Kazimierzem Wajdą) zdobył popularność w całej Polsce. Występował również na estradach, początkowo przed publicznością lwowską , a potem z objazdowym zespołem pn Wesoła Lwowska Fala pod kier. Budzyńskiego m.in. Krakowie, Katowicach, Rzeszowie, Cieszynie, Poznaniu, Toruniu, Bydgoszczy, Wilnie, Gdyni, Warszawie (np. w 1936 w t. Hollywood, w 1937 w t. Wielka Rewia) i wielu mniejszych miejscowościach. Wspólnie ze Szczepkiem zagrał w trzech filmach, których scenariusze napisano specjalnie dla nich: Będzie lepiej (1936), Włóczęgi (1939; śpiewali tu słynną piosenkę Tylko we Lwowie E. Schlechtera i muzyką H. Warsa), Serce batiara (1939; V. był współautorem dialogów). W 1937 za działalność artyst. i charytatywną został odznaczony Srebrny Krzyż Zasługi.

Po wybuchu II wojny światowej i zamknięciu Pol. Radia z zespołem artyst. wyjechał ze Lwowa, a po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie, nocą 18 IX 1939 z częścią pracowników radia, przekroczył granicę rumuńską. Z zespołem estradowym, pn. Pol. Zespół Artystyczny YMCA ,,Lwowska Fala” pod kier. Budzyńskiego, powstałym z dawnej Lwowskiej Fali, występował w obozach internowanych żołnierzy i w kręgach uchodźców pol. na terenie Rumunii. Od grudnia 1939 przebywał we Francji, gdzie w kwietniu 1940 zespół przybrał nazwę Polowa Czołówka Teatralna Wojska Pol. Nr 1 ,,Lwowska Fala”. Po kapitulacji Francji, z 1 Korpusem Wojska Polskiego znalazł się w Wielkiej Brytanii. Z Polish Forces Theatre (ta nazwa od 1942) występował dla oddziałów pol. stacjonujących na wyspach brytyjskich. w 1944 występował na pierwszej linii frontu we Francji, Belgii, Holandii i półn. Niemczech w czołówce artyst. 1 Dywizji Pancernej gen. S. Maczka. Po powrocie do Anglii w 1945, był nadal w tym zespole, aż do jego rozwiązania w listopadzie 1946. W 1946 ukończył wydz. prawa administracyjnego na uniw. w Edynburgu. W 1946-50 był oficerem oświatowym w hostelu w Checkendon. W 1950 wyjechał do Afryki Południowej. Pracował w Johannesburgu jako zastępca kier. firmy  Greatermans Stores (sieć domów towarowych). Brał udział w życiu artystycznym tamtejszej Polonii, okazjonalnie występował w t. angielskim i w lokalnych programach radiowych. W 1960 zamieszkał w Londynie. Uczył łaciny i niem. w szkołach średnich (używał nazwiska Henry Barker). W 1975 odszedł na emeryturę. Kontynuował też działalność artyst., był czł. ZASP-u za Granicą, występował w T. Polskim ZASP, w T. Hemara, okazjonalnie w audycjach lit. Rozgłośni Pol. Radia Wolna Europa, nagrywanych w Londynie. W T. Polskim wystąpił po raz pierwszy w roli Eugeniusza (Tango, 1965), potem zagrał Podkomorzego Faworskiego (Piękna Lucynda, 1967), Szambelana Kawalerskiego (Ciotunia, 1972), tyt. role w Świętoszku i Panu Jowialskim – 1973.

W 1989 wrócił do Polski i zamieszkał w Domu Kombatanta w Warszawie, w czerwcu t.r. w kawiarni ,,U Szczepka i Tońka” przy ul. Marchlewskiego wziął udział w programie pt. Przywitanie Tońka. Wystąpił w poświęconym mu filmie dokumentalnym J. Janickiego Tońko, czyli Legenda o ostatnim batiarze (1988).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 M-Ż Warszawa 2016

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *