aktor;

Właściwie Ludwik Apolinary Tatarski. Był synem Anto­niego T. i Aleksandry z Witkowskich. Po ukończeniu gimn. wstąpił do Państw. Szkoły Dramatycznej w War­szawie; ukończył ją w 1927. Na sez. 1927/28 zaangażo­wał się do T. Miejskiego w Łodzi i pozostał tu do 1930. Następnie odbywał służbę wojskową i przez dłuższy okres nie występował. W sez. 1934/35 znowu grał w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1935/36 w T. Nowym w Po­znaniu, w sez. 1936/37 w T. Miejskim im. Słowackiego w Krakowie (w 1936 i 1937 także dorywczo w T. Ka­meralnym w Warszawie), w 1937-39 w T. Miejskim w Wilnie, w 1939-41 nadal w Wilnie w T. na Pohulance (następnie Państw. Polski T. Dramatyczny). Po zajęciu Wilna przez Niemców mieszkał w Warszawie; nie występował. W czasie powstania warsz. ranny, po powstaniu był w obozach niem., m.in. w Gross-Born. W 1945 zaangażował się do T. Ludowego im. Bogu­sławskiego w Lingen pod dyr. L. Schillera, biorąc następnie udział w objazdach. Od sez. 1945/46 do 1949 występował w T. Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi. W 1949 przeniósł się do Warszawy, gdzie grał w T. Współczesnym, a następnie T. Narodowym (do końca życia). Po II wojnie świat. występował w pol. filmach. Był aktorem „o wybitnych zdolnościach charaktery­stycznych” (W. Hann). Ważniejsze role: Teofil (Głupi Jakub), Siekierka-junior (Spadkobierca), Motyliński (Klub kawalerów), Malvolio (Wieczór Trzech Króli), Kochanek (Ich czworo), Filip Marcelin (Kochanek pani Vidal), Kazek (Krowoderskie zuchy”), a po II wojnie świat.: Dyndalski (Zemsta), Pietrow (W pewnym mieście), Pierczychin (Mieszczanie), Juliusz Wolff (Bobrowe futro).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973