śpiewaczka, tancerka;

Właściwie Maria Krobicka, zamężna Bedlewicz.Była córką Wikto­ra Krobickiego, urzędnika Wydz. Krajowego we Lwowie, i Zofii z Leszczyńskich, żoną Franci­szka Bedlewicza. Uczyła się na pensji W. Niedziałkowskiej we Lwowie, a od 1907 w szkole sióstr niepokalanek w Jarosławiu. Maturę zdała we Lwo­wie. Tam też uczyła się gry na fortepianie, m.in. w konserwatorium u V. Kurtza. W 1914-17 prze­bywała w Wiedniu; uczyła się śpiewu i nadal stu­diowała pianistykę (m.in. w Musikakademie). Po powrocie do Lwowa kształciła głos u Cz. Zaremby. Debiutowała w operze lwow. w listopadzie 1918 w partii Aliny (Goplana). W czerwcu 1919 zaan­gażowała się do T. Wielkiego w Poznaniu i pozo­stawała tam do końca sez. 1922/23. Wystąpiła w partii Zofii w przedstawieniu Halki, inaugurującym 31 VIII 1919 pol. działalność tej sceny. Początkowo śpiewała niewielkie partie, jak np. Hanna (Straszy dwór), Kate Pinkerton (Madame Butterfly), Kapłan­ka (Aida), Filina (Mignon). Sukces odniosła w tyt. partii w Lakme. Śpiewała również partie operetko­we, np. Rozalindę (Zemsta nietoperza), tyt. w Pięk­nej Helenie. W tym okresie doskonaliła swe umie­jętności taneczne pod kier. M. Kuleszy. W 1921 tańczyła główną partię w balecie Wieszczka lalek. W sez. 1923/24 występowała w operze lwow. i z jej zespołem w Krakowie, a w listopadzie 1924 wystąpiła w T. Wielkim w Wilnie w partii Zuzi w Verbum nobile i została zaangażowana do zespołu opery. We wrześniu 1924 i styczniu 1925 wystąpiła gościnnie we Lwowie w tyt. partiach w Salome i Lakme, w kwietniu t.r. w Warszawie w tyt. partii w Tosce. Następnie z grupą śpiewaków lwow. wy­jechała na występy do Wiednia. W 1925-27 była w zespole operowym T. Polskiego w Katowicach, występowała z nim w Płocku i Ciechocinku (1926) oraz w Krakowie (1927). Wiosną 1927 śpiewała w T. Wielkim w Warszawie; na sez. 1927/28 zaan­gażowała się do T. Nowości. Potem występowała tylko gościnnie, m.in. we Lwowie (1928, 1929), w Katowicach (1929, 1930, 1931, 1935), Krakowie i Łodzi (1930), Warszawie (T. Wielki 1931, 1937, Nowości 1932, Morskie Oko 1933) oraz za granicą: w Zagrzebiu (1929), Dreźnie (1931), Wiedniu, Ak­wizgranie, Lublanie i Sofii (1935), Bratysławie i Lipsku (1937). W sez. 1938/39 należała do zespołu warsz. T. Wielkiego. Brała też udział w objazdowych imprezach operowych i operetkowych. Podczas oku­pacji niem. występowała niekiedy w kawiarniach akompaniując sobie przy fortepianie. Utrzymywała się też z lekcji. Wywieziona w pocz. powstania warsz. na przymusowe roboty do Niemiec, była w obozach w Gross-Rosen, Freiburgu i Oschersleben Bode pod Magdeburgiem. Po wyzwoleniu przez woj­ska alianckie przedostała się do Polski i w sierpniu 1945 znalazła się w Krakowie. Występowała tam na koncertach estradowych i śpiewała jako refrenistka z orkiestrą dancingową. W styczniu 1947 S. Drabik zaangażował ją do Opery wrocławskiej. Śpiewała tam do 1949 takie partie, jak tyt. w Tosce i Halce, Cześnikowa (Straszny dwór), Nedda (Pa­jace), Santuzza (Rycerskość wieśniacza). Od wrześ­nia 1949 pracowała w tej operze jako korepetytorka solistów, w 1968 przeszła na emeryturę. W tych latach borykała się z kłopotami materialnymi i zdro­wotnymi, zdziwaczała; żyła w osamotnieniu. Obdarzona zjawiskową, nieco orientalną urodą i różnorodnymi talentami, była ciekawą indywidu­alnością i prezentowała rzadką na scenach muz. wszechstronność. Dysponowała głosem pięknym, choć o niezbyt bogatych możliwościach wokalnych, niemniej wykonywała najrozmaitsze partie operowe i operetkowe, od mezzosopranowych, przez sopra­nowe dram., liryczne, aż po koloraturowe. Śpiewała też piosenki w kabaretach i na estradach. Miała wrodzony talent aktorski wspierany raczej intuicją niż umiejętnościami warsztatowymi; stosowała wy­razisty gest i ekspresyjną plastykę ruchu scen., do­brze tańczyła. Tworzyła postacie kobiet pięknych, uwodzicielskich, emanujących aurą pewnej niesamowitości. Nie zawsze potrafiła zachować umiar w środkach wyrazu. Do największych jej osiągnięć obok Toski należała rola Salome, którą grała „w sposób dobrze przemyślany i opracowany zarówno pod względem muzycznym jak i aktorskim. Braki głosowe tej uzdolnionej artystki wynagradza sowicie jej wybitna muzykalność i żywy temperament sce­niczny.” (M. Gliński). „Posiada najkorzystniejsze dla tej roli warunki zewnętrzne i głos jest w stanie podołać bez widocznego wysiłku tej iście giganty­cznej partii”. „Musi też być niezwykle muzykalna, bo i intonacja jej jest zawsze pewna i wzrok jej nie śledzi za pałeczką kapelmistrza” (F. Brzeziński). Inne ważne partie: Marta (Niziny), Violetta (Tra-viata), Amelia (Bal maskowy), tyt. w Carmen i Turandot, Małgorzata (Faust), Mimi (Cyganeria), Gilda (Rigoletto), Zuzanna (Tajemnica Zuzanny). Role operetkowe, w których odnosiła sukcesy, to: Saffi (Baron cygański), Minnie (Dziewczyna z Za­chodu). Cieszyła się dużym powodzeniem u publi­czności, należała do wybitnych artystek scen muz. okresu międzywojennego.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994