aktorka;
Właściwie Zofia Teofila Matylda Ordyńska z Pindelskich, zamężna Burzyńska. Pseud. Ordyńska, Delska. Była córką Romana Pindelskiego i Franciszki z Brylińskich, żoną rejenta Konstantego Burzyńskiego, matką literata i dziennikarza Romana Burzyńskiego. Kształciła się w Krakowie na humanistycznych kursach A. Baranieckiego i w konserwatorium krak. w klasie fortepianu. W 1899 ukończyła (pod pseud. Delska) Szkołę Dram. S. Knake-Zawadzkiego. Odtąd pseud. tego używała stale na scenie do 1917. W 1900-04 w krak. T. Ludowym grała role amantek: Klementyna (Popychadło), Motruna (Chata za wsią), Maryna (Argonauci), Małka (Małka Szwarcenkopf), Maria (Królowa przedmieścia). W prasie podkreślano jej „grę pełną wdzięku, ogromny zasób uczuciowości i prawdziwy talent” (cyt. za M. Wosiek). W sez. 1904/05 w T. Polskim w Poznaniu zagrała m.in. Klarę (Śluby panieńskie) i Wojewodziankę (Zaczarowane koło). Około 1906 wyszła za mąż i ustąpiła ze sceny. Mieszkała w Tłumaczu k. Stanisławowa, potem w Uhnowie k. Rawy Ruskiej. Wychowując syna zajmowała się też pracą społeczną w Kole Tow. Szkoły Ludowej i organizowała przedstawienia amatorskie. W czasie I wojny świat., znalazła się w Wiedniu, gdzie mąż jej został oddelegowany do pracy w pol. Naczelnym Komitecie Narodowym. Po śmierci męża wróciła na scenę. Od lutego 1916 grała w T. Polskim w Wiedniu, m.in. Józię (Klub kawalerów), Wdowę (Ich czworo), Tadrachową (Moralność pani Dulskiej). Po powrocie do kraju, wiosną 1917 została zaangażowana do T. Miejskiego we Lwowie. Przyjęła wtedy nazwisko Ordyńska, które nosiła rodzina matki. W 1919-22 była aktorką T. im. Słowackiego w Krakowie; o jej roli Łechcińskiej (Rozbitki) pisał w 1921 T. Kremer: „pani Ordyńska jako doskonała Łechcińska udowodniła, że jest nie do zastąpienia w rolach charakterystycznych”. W 1922-25 grała w T. Bagatela w Krakowie; w sez. 1925/26 w T. Polskim w Katowicach, z którym w miesiącach letnich 1926 występowała gościnnie w T. Uzdrowiskowym w Ciechocinku; w sez. 1926/27 grała w T. Miejskim w Lublinie; jesienią 1927 w warsz. t. Karuzela; 1928-33 ponownie w T. im. Słowackiego w Krakowie, gdzie grała m.in. Katarzynę (Spadkobierca), Gospodynię (Wesele), Nastkę (Pomsta), Topolską (Lekkomyślna siostra). Po przybyciu do Warszawy występowała w T. Malickiej (1935-39), Wielkiej Operetce (1936), T. 815 (1936-39). Ważniejsze role z tego okresu, to: Generałowa (Trafika pani generałowej), Prezesowa (Cnotliwa Zuzanna), Zerlina (Baron Kimmel), Przełożona (Roxy i jej drużyna). Tę ostatnią rolę grała też latem 1939 występując z zespołem pod kier. M. Wawrzkowicza m.in. w Krakowie, Bochni, Dębicy, Tarnowie, Rzeszowie, Jarosławiu, Przemyślu, Lwowie. W okresie okupacji niem. występowała w warsz. t. jawnych – Melodia, Bohema oraz w Krakowskim T. Powszechnym, za co po wojnie została ukarana przez ZASP naganą i rocznym zawieszeniem w pracach organizacyjnych. Od kwietnia 1945 z zespołem objazdowym, zorganizowanym przez K. Lubieńską i W. Ścibora, występowała m.in. w Wieliczce, Będzinie, Sosnowcu, Dąbrowie Górniczej, Częstochowie, Kielcach i Radomiu (w sztuce Dar poranka oraz w utworach poetyckich). W sez. 1945/46 w T. Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi grała m.in. Panią Higgins w Pigmalionie i Panią Harrington w Roxy. W sez. 1946/47 i 1948/49 nie miała stałej pracy. W sez. 1947/48 była w T. Miejskich w Częstochowie, w 1949-71 w T. Dramatycznych w Szczecinie.
Spóźniony jubileusz pięćdziesięciolecia jej pracy aktorskiej odbył się 1 XII 1956; wystąpiła w roli Dziurdziulińskiej (Klub kawalerów). W prasie szczecińskiej pisano o niej wówczas: „niezwykle rozległa skala talentu, imponująca sumienność w opracowaniu każdej roli, niezawodna kultura sceniczna, głębokie zrozumienie psychologicznej prawdy odtwarzanych postaci” („Głos Szczeciński”); ponadto: „szczerość, prostota, świetna umiejętność charakteryzacji” („Kurier Szczeciński”). W maju 1963 w Klubie „13 Muz”, z okazji sześćdziesięciolecia działalności grała fragm. wybranych ról; otrzymała wówczas tytuł czł. zasłużonego SPATiF-ZASP (23 XI 1965 odbył się oficjalny jubileusz w T. Polskim w Szczecinie). W kwietniu 1970, z okazji siedemdziesięciolecia pracy na scenie, wystąpiła w roli Babki (Jesienny ogród); był to jej pożegnalny występ. Przed śmiercią mieszkała w Warszawie.
Odznaczała się korzystnymi warunkami scen., humorem, temperamentem i werwą. W bogatym dorobku artyst., obok ról amantek i charakterystycznych, miała także wyborne role komediowe, najbliższe jej usposobieniu, a także role zdecydowanie dramatyczne. Były wśród nich pierwszoplanowe oraz mniejsze, lecz nie mniej pamiętne. Najważniejsze jej role grane w Szczecinie, to: Matka (Sprawa Pawła Eszteraga), Fiokła (Ożenek), Niania (Wujaszek Wania), Prezesowa Zasławska (Pan Wokulski), Tadrachowa (Moralność pani Dulskiej), Gzymsikowa (Romans z wodewil”), Marta (Głupi Jakub), Hrabina Zebrzydowska (Dowód osobisty), Matka (Cudotwórca). Na przestrzeni siedemdziesięciu lat zagrała też sześć ról w Dziadach, m.in. Marylę i panią Rollison.
Była cenioną recytatorką. Już w l. dwudziestych grupa krak. futurystów uważała ją za najlepszą interpretatorkę poezji futurystycznej. Recytowała gł. wiersze T. Czyżewskiego (np. „Ballada o kelnerce Koci”, „Zielone oko”, „Pastorałki”); on zaś namalował jej portret (zniszczony podczas wojny). Przez wiele lat poza występami w teatrze zajmowała się pracą lit. i dziennikarską. Debiutowała jako korespondentka z Wiednia lwow. „Gazety Wieczornej”, do której nadsyłała felietony o życiu wiedeńskiej Polonii w czasie I wojny światowej. W 1928-35 była etatową dziennikarką „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w Krakowie; „Wróble na dachu” zamieszczały jej humoreski (ogłaszane pod pseud. Rido); pisała artykuły publicystyczne i wiersze. W drugiej poł. 1. trzydziestych współpracowała z delegaturą „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w Warszawie, tygodnikami „As” i „Światowid” (w nim zamieszczała m.in. recenzje baletowe). Po wojnie kontynuowała działalność dziennikarską w prasie szczecińskiej. Była członkiem zarządu Klubu „13 Muz”; występowała w działającym przy nim T. Propozycji. Opublikowała tom wspomnień pt. To już prawie sto lat. Pamiętnik aktorki (Wrocław, 1970).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994