Gobińska Pola

Gobińska Pola
Data urodzenia:
1907-03-01 Warszawa
Data śmierci:
1992-10-03 Londyn

tancerka,choreograf;

Właściwie Paulina Szenkerówna , także Paula Gobi, zamężna Ewikajt. Była córką Feliksa Szenkera i Rozalii z Jampolskich. Uczyła się w Warszawie, najpierw w Szkole Gimnastyki i Tańca Artyst. I.Prusickiej, potem w Szkole Rytmiki i Plastyki J.Mieczyńskiej, którą ukończyła w 1937. Zdaniem S. Głowackiego, była jedną z najwybitniejszych jej absolwentek. Na popisie dyplomowym, który ”udowodnił jej rozległą skalę możliwości”, wykonała Walca J. Ekiera oraz taniec Zaczarowane trzewiczki. Wg H. Lińskiego, największą ,,kulturę taneczną pokazała w dwóch tańcach brazylijskich do muzyki modernistów franc. Milhauda i Gavea”. Występowała pocz. w zespole szkolnym, a po uzyskaniu dyplomu, na czele baletu Mieczyńskiej, gł. na estradach. Odnosiła sukcesy na Międzynarodowych Konkursach Tańca: w 1933 zachwycała doskonałym wykonaniem nowoczesnych kompozycji tanecznych na scenie T.Wielkiego w Warszawie (partnerował jej A.Śnieżyński); w 1934 świetnie zaprezentowała się w Wiedniu, tańcząc m.in. ogniste Bolero (otrzymała nagrodę specjalną, ponieważ mimo bardzo wysokich ocen w eliminacjach, z powodu choroby nie wystąpiła w finale). W 1938 miała już ugruntowaną pozycję; w wydanym w tymże roku Albumie artysty polskiego, czytamy m.in. ,,wdzięk i uroda, same triumfy”. W 1939 swój kunszt taneczny pokazała w Brukseli oraz podczas Festiwalu Tańca na scenie warsz. teatru Wielka Rewia (5 i 8 VI); ”w dwóch tańcach, Promenadzie i nowej, jeszcze lepszej Polce, prezentuje najwyszukańszy humor taneczny” (Liński). Stąd udała się na występy laureatek konkursu brukselskiego w T. Wielkim we Lwowie (16 i 17 VI), gdzie również spotkała się z dobrym przyjęciem, m.in. recenzent ,,Gazety Lwowskiej” nazywał ją „artystką pełną intuicji i zapału dla formy tańca zarówno klasycznej, ilustrującej muzykę poważną (Gluck, Ravel), jak i charakterystycznej, graniczącej z subtelną groteską”.

Wybuch II wojny światowej zastał ją w Warszawie, we wrześniu 1939 brała udział w koncertach organizowanych w szpitalach wojskowych, później ukrywała się w Świdrze k. Warszawy, u artyst. rodzeństwa Barbary (1926-2002) i Jana Fandrich (6 I 1940 zmieniła wyznanie z mojżeszowego na rzymskokatolickie). Po wojnie zamieszkałą w Londynie. Była czł. ZASP-u za Granicą. Od 30 IX 1951 wykładała tu w nowo otwartym Studium Teatr. pod kier. L. Kielanowskiego. Występowała na imprezach okolicznościowych, m.in. w 1951 w Polskim T. Dramatycznym, wykonała tańce ludowe w programie z okazji Dnia Aktora, w 1955-56 brała udział programach T. Rewii Ref-Rena, w 1956 opracowała choreografię do operetki Podróż poślubna w T. Komedii Muzycznej, a w 1959 ułożyła tańce do sztuki Mama przyjechała, wystawionej w T. Polskim z okazji 50- lecia pracy artyst. L. Lawińskiego. od 1959 współpracowała jako choreografka z T. dla Dzieci i Młodzieży Syrena, gdzie m.in. przygotowała choreografię Zaczarowanych nocy (1960).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017


Źródła:
1)

tancerka,choreograf;

Właściwie Paulina Szenkerówna , także Paula Gobi, zamężna Ewikajt. Była córką Feliksa Szenkera i Rozalii z Jampolskich. Uczyła się w Warszawie, najpierw w Szkole Gimnastyki i Tańca Artyst. I.Prusickiej, potem w Szkole Rytmiki i Plastyki J.Mieczyńskiej, którą ukończyła w 1937. Zdaniem S. Głowackiego, była jedną z najwybitniejszych jej absolwentek. Na popisie dyplomowym, który ”udowodnił jej rozległą skalę możliwości”, wykonała Walca J. Ekiera oraz taniec Zaczarowane trzewiczki. Wg H. Lińskiego, największą ,,kulturę taneczną pokazała w dwóch tańcach brazylijskich do muzyki modernistów franc. Milhauda i Gavea”. Występowała pocz. w zespole szkolnym, a po uzyskaniu dyplomu, na czele baletu Mieczyńskiej, gł. na estradach. Odnosiła sukcesy na Międzynarodowych Konkursach Tańca: w 1933 zachwycała doskonałym wykonaniem nowoczesnych kompozycji tanecznych na scenie T.Wielkiego w Warszawie (partnerował jej A.Śnieżyński); w 1934 świetnie zaprezentowała się w Wiedniu, tańcząc m.in. ogniste Bolero (otrzymała nagrodę specjalną, ponieważ mimo bardzo wysokich ocen w eliminacjach, z powodu choroby nie wystąpiła w finale). W 1938 miała już ugruntowaną pozycję; w wydanym w tymże roku Albumie artysty polskiego, czytamy m.in. ,,wdzięk i uroda, same triumfy”. W 1939 swój kunszt taneczny pokazała w Brukseli oraz podczas Festiwalu Tańca na scenie warsz. teatru Wielka Rewia (5 i 8 VI); ”w dwóch tańcach, Promenadzie i nowej, jeszcze lepszej Polce, prezentuje najwyszukańszy humor taneczny” (Liński). Stąd udała się na występy laureatek konkursu brukselskiego w T. Wielkim we Lwowie (16 i 17 VI), gdzie również spotkała się z dobrym przyjęciem, m.in. recenzent ,,Gazety Lwowskiej” nazywał ją „artystką pełną intuicji i zapału dla formy tańca zarówno klasycznej, ilustrującej muzykę poważną (Gluck, Ravel), jak i charakterystycznej, graniczącej z subtelną groteską”.

Wybuch II wojny światowej zastał ją w Warszawie, we wrześniu 1939 brała udział w koncertach organizowanych w szpitalach wojskowych, później ukrywała się w Świdrze k. Warszawy, u artyst. rodzeństwa Barbary (1926-2002) i Jana Fandrich (6 I 1940 zmieniła wyznanie z mojżeszowego na rzymskokatolickie). Po wojnie zamieszkałą w Londynie. Była czł. ZASP-u za Granicą. Od 30 IX 1951 wykładała tu w nowo otwartym Studium Teatr. pod kier. L. Kielanowskiego. Występowała na imprezach okolicznościowych, m.in. w 1951 w Polskim T. Dramatycznym, wykonała tańce ludowe w programie z okazji Dnia Aktora, w 1955-56 brała udział programach T. Rewii Ref-Rena, w 1956 opracowała choreografię do operetki Podróż poślubna w T. Komedii Muzycznej, a w 1959 ułożyła tańce do sztuki Mama przyjechała, wystawionej w T. Polskim z okazji 50- lecia pracy artyst. L. Lawińskiego. od 1959 współpracowała jako choreografka z T. dla Dzieci i Młodzieży Syrena, gdzie m.in. przygotowała choreografię Zaczarowanych nocy (1960).

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *