Miłowska Helena

Miłowska Helena
Data urodzenia:
1880-08-04 Lwów
Data śmierci:
data śmierci : 09.1944 Warszawa

śpiewaczka,aktorka;

Właściwie Helena Miłowska, zamężna Niewiarowicz, pseud. Miłowicz. Była matką aktora Romana Niewiarowicza. Śpiewu uczyła się pod kier. W. Wysockie­go, potem A. i A. Souvestre’ów we Lwowie. Prawdo­podobnie już w 1896 występowała w zespole E. Majdrowicza i M. Skirmunta w Toruniu, a następnie u E. Majdrowicza w Łowiczu, Radomiu i Kielcach grając drobne role komediowe. W 1898 zaczęła wy­stępować w t. lwów. zarówno w komediach, jak i ope­retkach, w początkowym okresie używając pseud. Miłowicz. W repertuarze dram. grała do ok. 1903, m.in. role Julii (Dziewiczy wieczór), Józi (Damy i huzary), Heleny (Kapelusz słomkowy), Zosi (Wesele). Później występowała wyłącznie jako śpiewaczka. Do 1914 stale śpiewała w t. lwow. główne partie sopranowe w repertuarze operetkowym. Kilkakrotnie wystąpiła też w operach śpiewając m.in. Musettę (Cyganeria), Siebla (Faust), Giuliettę (Opowieści Hoffmanna), Esmeraldę (Sprzedana narzeczona). W 1899-1914 niemal co roku występowała z lwow. zespołem operetkowym w Krakowie. W kwietniu 1904 była na gościnnych wy­stępach w T. Nowości w Warszawie. Śpiewała tu m.in. partię Loli Winter (Słodka dziewczyna). Po wy­buchu I wojny świat. znalazła się w Wiedniu i występo­wała tam w Carltheater i Raimundtheater, m.in. w operetkach Polska krew i Druciarz. W 1917-18 na­leżała do zespołu T. Ludowego w Krakowie, w 1918 występowała gościnnie w T. Miraż w Warszawie, a w 1920 w T. Nowości w Krakowie. Następnie wróciła do Lwowa i do 1930 z krótkimi przerwami występo­wała w operetkach w tamtejszych T. Miejskich. W pa­ździerniku 1925 była na gościnnych występach w T. Nowości w Warszawie, a w lecie 1927 w Krakowie. Po 1930 usunęła się ze sceny, jedynie jesienią 1935 występowała przez pewien czas w Operetce na Chłod­nej w Warszawie. Jako śpiewaczka cieszyła się we Lwowie dużą popularnością. Po ustąpieniu ze sceny mieszkała w Gliniku Jampolskim pod Gorlicami, a podczas II wojny świat. w Warszawie. Została za­strzelona przez hitlerowców podczas powstania war­szawskiego.
Wg F. Pajączkowskiego „miała doskonałe warunki zewnętrzne, podkreślano szereg razy jej urodę”, ce­chował ją „ładny, rozległy sopran”. L. Sempoliński chwalił jej „duży temperament, głos, aktorstwo”. Waż­niejsze partie: Germana (Dzwony z Corneville), Książę Golesco (Zemsta nietoperza), Helena (Piękna Helena), Eurydyka (Orfeusz w piekle), Hrabianka (Sztygar), Hanna (Wesoła wdówka), Zuzanna (Cnotliwa Zuzan­na), Sylva Varescu (Księżniczka czardasza), Maria Anna Elżbieta (Paganini), partia tyt. w Hrabinie Maricy.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

śpiewaczka,aktorka;

Właściwie Helena Miłowska, zamężna Niewiarowicz, pseud. Miłowicz. Była matką aktora Romana Niewiarowicza. Śpiewu uczyła się pod kier. W. Wysockie­go, potem A. i A. Souvestre’ów we Lwowie. Prawdo­podobnie już w 1896 występowała w zespole E. Majdrowicza i M. Skirmunta w Toruniu, a następnie u E. Majdrowicza w Łowiczu, Radomiu i Kielcach grając drobne role komediowe. W 1898 zaczęła wy­stępować w t. lwów. zarówno w komediach, jak i ope­retkach, w początkowym okresie używając pseud. Miłowicz. W repertuarze dram. grała do ok. 1903, m.in. role Julii (Dziewiczy wieczór), Józi (Damy i huzary), Heleny (Kapelusz słomkowy), Zosi (Wesele). Później występowała wyłącznie jako śpiewaczka. Do 1914 stale śpiewała w t. lwow. główne partie sopranowe w repertuarze operetkowym. Kilkakrotnie wystąpiła też w operach śpiewając m.in. Musettę (Cyganeria), Siebla (Faust), Giuliettę (Opowieści Hoffmanna), Esmeraldę (Sprzedana narzeczona). W 1899-1914 niemal co roku występowała z lwow. zespołem operetkowym w Krakowie. W kwietniu 1904 była na gościnnych wy­stępach w T. Nowości w Warszawie. Śpiewała tu m.in. partię Loli Winter (Słodka dziewczyna). Po wy­buchu I wojny świat. znalazła się w Wiedniu i występo­wała tam w Carltheater i Raimundtheater, m.in. w operetkach Polska krew i Druciarz. W 1917-18 na­leżała do zespołu T. Ludowego w Krakowie, w 1918 występowała gościnnie w T. Miraż w Warszawie, a w 1920 w T. Nowości w Krakowie. Następnie wróciła do Lwowa i do 1930 z krótkimi przerwami występo­wała w operetkach w tamtejszych T. Miejskich. W pa­ździerniku 1925 była na gościnnych występach w T. Nowości w Warszawie, a w lecie 1927 w Krakowie. Po 1930 usunęła się ze sceny, jedynie jesienią 1935 występowała przez pewien czas w Operetce na Chłod­nej w Warszawie. Jako śpiewaczka cieszyła się we Lwowie dużą popularnością. Po ustąpieniu ze sceny mieszkała w Gliniku Jampolskim pod Gorlicami, a podczas II wojny świat. w Warszawie. Została za­strzelona przez hitlerowców podczas powstania war­szawskiego.
Wg F. Pajączkowskiego „miała doskonałe warunki zewnętrzne, podkreślano szereg razy jej urodę”, ce­chował ją „ładny, rozległy sopran”. L. Sempoliński chwalił jej „duży temperament, głos, aktorstwo”. Waż­niejsze partie: Germana (Dzwony z Corneville), Książę Golesco (Zemsta nietoperza), Helena (Piękna Helena), Eurydyka (Orfeusz w piekle), Hrabianka (Sztygar), Hanna (Wesoła wdówka), Zuzanna (Cnotliwa Zuzan­na), Sylva Varescu (Księżniczka czardasza), Maria Anna Elżbieta (Paganini), partia tyt. w Hrabinie Maricy.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *