aktor;

Właściwie Jerzy Piotr Letke, także Liedtke, Liedke. Był synem Mieczysława Letkego, urzędnika i Teodozji z domu Sas; mężem najpierw Anny Stanisławy z Bielińskich (ślub 8 VII 1940 w Warszawie), a po rozwodzie, aktorki Anny Chodakowskiej. W 1930 zdał egzamin kończący kurs filmowy przy wytwórni Marwin-Film w Toruniu (pod nazwiskiem Jerzy Letke) i zagrał w kilku filmach np. : epizod w Przeorze Kordeckim – Obrońcy Częstochowy (1934), Stanisława Tarskiego, rzeźbiarza (Jadzia, 1936), jednego z oficerów (Ułan księcia Józefa, 1937).

W sez. 1934/35 występował w T. Kameralnym w Częstochowie w rolach: Mężczyzny (Pocałunek przed lustrem), Pawła (Rozkoszna dziewczyna), Jana (Żeglarz), Ludwik (Cudzik i Ska), Kolega Tani (Kwiecista droga). W listopadzie 1935 grał w Damach i huzarach w Stołecznym T. Powszechnym w Warszawie. W sez. 1936/37 należał do zespołu T. Wołyńskiego im. Słowackiego z siedzibą w Łucku, grał: Księcia Reichstadtu i Krawca (Orlątko), Jojnego (Małka Szwarcenkopf), Iwa (Wielka miłość), Filona (Balladyna), Kleanta (Skąpiec), Schweizera (Zbójcy), Doktora Szymona (Dowód osobisty); ostatnia rola cieszyła się dużą popularnością. W 1937-39 w Warszawie w T. 8.15 grał role operetkowe: Renego (Cnotliwa Zuzanna, 1937) i Porucznika Hurrapietrowicza (Księżna Fedora, 1938), a w T. Kameralnym w komediach: Niewiniątko i jako Dick Reynolds (By rozum był przy młodości) – 1938. Na sez. 1938/39, wg prasy, miał się zaangażować do T. Miejskiego w Bydgoszczy, ale najpewniej tu nie grał; w styczniu i marcu 1939 występował w T. Malickiej  w Warszawie, np. w roli Leona (Pani Bovary), którego ,,zbytnio usentymentalizował”, a także w Zakochanej.

Po wybuchu II wojny świat., na początku sez. 1939/40 (do usunięcia zespołu pol. przez Niemców w poł. listopada 1939) grał w T. im. Słowackiego w Krakowie Zbyszka w Moralności pani Dulskiej. Potem występował w Warszawie w jawnych t.rewiowych: Niebieski Motyl (1941), Figaro (1943 i na pocz. 1944; niektóre rewie reżyserował), w 1944: w t. Wodewil w rolach Barona (Pan naczelnik – to ja!), Edmunda Bolbeka (Mecenas Bolbec i jego mąż) oraz Fonsia (Wesele Fonsia) i w t. Nowości jako Halski (Niebezpieczny kochanek), reżyserował też Kobietę bez skazy. W listopadzie i grudniu brał udział w przedstawieniach oficjalnego Krak. T. Powszechnego.

Był dobrze zapowiadającym się aktorem, przychylnie przyjmowanym przez recenzentów, lubianym przez publiczność, od pierwszych występów w Częstochowie. postaci, które grał, były żywe, pełne scen. temperamentu. Podkreślano jego doskonałe warunki, które predysponowały go do ról amantów, chwalono wdzięk, muzykalność, ładny tenorowy głos. Po wojnie do teatru nie wrócił. Zamieszkał we Wrocławiu i pracował jako taksówkarz.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017