Zdanowicz Wacław

Wacław Zdanowicz (Kurier Czerwony nr 188, 1931)
Zdanowicz Wacław
Data urodzenia:
1891-09-28 Abramowsk k.Wilna
Data śmierci:
1958-11-07 Wrocław

aktor, reżyser, śpiewak, dyrektor teatru;

Był mężem aktorki Józefiny Bolskiej. Szkołę średnią ukończył w Wilnie. Następnie studiował filozofię na uniw. w Petersburgu, ale studia przerwał i zaczął pracować jako urzędnik w Sądzie Okręgowym w Wilnie. Równocześnie uczył się śpiewu w konser­watorium Tow. Śpiewaczego „Lutnia” i występował w przedstawieniach organizowanych w Wilnie przez „Lutnię”, m.in. w partiach Jontka (Halka) i Josziego (Cygańska miłość). Od 1911 występował w t. wil., w 1912 w Sosnowcu w zespole H. Czarneckiego, wsez. 1912/13 w Kaliszu pod dyr. J. Myszkowskiego, w sez. 1913/14 w T. Polskim w Poznaniu. W 1915-16 wraz z red. „Gazety Kaliskiej” Antonim Radwanem pro­wadził w Kaliszu t. ogr. (p.n. T. Letni), w którym wystawiano gł. operetki, ale także komedie. W 1916-18 występował w Lublinie w t. Wesoły Ul, w sez. 1919/20 tamże w T. Wielkim. Od 1920 do 1931 pracował na scenach warsz. t. operetkowych i rewiowych: w 1920 w t. Czarny Kot, w sez. 1921/22 w T. Nowym, w sez. 1922/23 w t. Qui Pro Quo, w 1923-26 w T. Nowości, gdzie także zaczął pracę reżyserską; w czerwcu 1924 był na gościnnych występach w T. Letnim w Wilnie. W sez. 1926/27 występował w t. Qui Pro Quo, w 1927 w t. Nietoperz i t. Wodewil. W 1929 (od 5 VI) kierował teatrzykiem w ogródku Bagatela a od października do grudnia t. rewiowo-operetkowym Chochlik. W 1930-31 występował na scenach t. i kino-teatrów: Znicz, Wiel­ka Rewia, Bagatela i Hollywood. W Warszawie odno­sił wiele sukcesów scen. i zyskał popularność jako dob­ry wodewilista, doskonały tancerz, pełen humoru i lek­kości wykonawca ról amantów w operetkach. Śpiewał partie tenorowe, takie jak: Jefferson (Orłow), Iwo (Katia tancerka), Książę Borys (Księżniczka Olala), Kophra (Perły Kleopatry), Nicolo (Marietta), Scrop (Rozwód­ka), Frycek (Japonka).
W sierpniu 1931 wraz ze swą żoną J. Bolską wyjechał do USA na zaproszenie Polonii amer. (zaangażowany przez dyr. T. Markt Place w Cleveland. W Stanach Zjednoczonych przebywał do 1934; występował tam i reżyserował pol. przedstawienia (z udziałem amatorów i artystów zawodowych), m.in. w Cleveland, Detroit, Chicago, Buffalo, Milwaukee, Nowym Jorku, Filadelfii, Bostonie. Po powrocie do Warszawy występował w 1934 w T. Kameralnym, następnie w T. Letnim oraz w t. rewiowych Hollywood (1935), Cyrulik Warszaw­ski (1935, 1936) i w repertuarze operetkowym w T. Wielkim (1936, 1937). W 1937-38 odbywał tournee po kraju z zespołem słynnych gwiazd rewii i operetki. W 1938 występował w warsz. t. Wielka Rewia, grał także w komediach w T. Narodowym i Kameralnym. Przed II wojną świat. zajmował stanowisko inspektora kulturalno-oświatowego zespołów amatorskich Naczel­nej Dyrekcji Lasów Państw, i kierownika artyst. teatr. zespołu objazdowego tej instytucji. Podczas II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie w 1940-44 wystę­pował w jawnych t. rewiowych: Kometa, Stara Mewa, Złoty Ul, Wodewil, Nowości. Brał udział w powstaniu warsz., po którym został wywieziony do obozu do Niemiec. Po wyzwoleniu w 1945 kierował T. Wielkim w Częstochowie; obchodził tu jubileusz trzydziesto­lecia pracy scenicznej. W tymże roku był też kierowni­kiem artyst. T. Żołnierskiego I Korpusu Pancernego w Gliwicach. W sez. 1945/46 pracował jako aktor i re­żyser w T. Miejskim w Opolu, a od 1946 we Wrocławiu: w T. Miejskim (sez. 1946/47), T. Dolnośląskim (1947-49) i w T. Młodego Widza (od 1957 T. Rozmaitości), w którym pracował od 1949 do zgonu. Na scenach Wrocławia obchodził dwa jubileusze: 1 II 1949 -trzydziestopięciolecie w roli Nonancourta (Słomkowy kapelusz), a 3 V 1958 – czterdziestopięciolecie w roli Kawalerskiego (Ciotunia). Po II wojnie świat. grał z powodzeniem charakterystyczne role w komediach. Najlepsze z nich: Mazurkiewicz (Żołnierz królowej Madagaskaru), Orgon (Świętoszek), Radost (Cudzoziemczyzna), Zielski (Ostatnia wola), Major (Damy i huzary), Gzymsik (Romans z wodewilu), Damazy Żegota (Pan Damazy), Dzieńdzierzyński (Rozbitki), Dy­rektor Puchalski (Imieniny pana dyrektora). Był we Wrocławiu popularnym aktorem. Reżyserował tu także wiele przedstawień, przede wszystkim z pol. repertuaru komediowego (m.in. wszystkie wymienione wyżej sztuki A. Fredry, w których grał). W okresie między­wojennym występował też w pol. filmach, m.in. w Przed sądem (1922), Niewolnicy miłości (1923), Uśmiechu losu (1927), Amerykańskiej awanturze (1936), Dodek na froncie (1936)

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktor, reżyser, śpiewak, dyrektor teatru;

Był mężem aktorki Józefiny Bolskiej. Szkołę średnią ukończył w Wilnie. Następnie studiował filozofię na uniw. w Petersburgu, ale studia przerwał i zaczął pracować jako urzędnik w Sądzie Okręgowym w Wilnie. Równocześnie uczył się śpiewu w konser­watorium Tow. Śpiewaczego „Lutnia” i występował w przedstawieniach organizowanych w Wilnie przez „Lutnię”, m.in. w partiach Jontka (Halka) i Josziego (Cygańska miłość). Od 1911 występował w t. wil., w 1912 w Sosnowcu w zespole H. Czarneckiego, wsez. 1912/13 w Kaliszu pod dyr. J. Myszkowskiego, w sez. 1913/14 w T. Polskim w Poznaniu. W 1915-16 wraz z red. „Gazety Kaliskiej” Antonim Radwanem pro­wadził w Kaliszu t. ogr. (p.n. T. Letni), w którym wystawiano gł. operetki, ale także komedie. W 1916-18 występował w Lublinie w t. Wesoły Ul, w sez. 1919/20 tamże w T. Wielkim. Od 1920 do 1931 pracował na scenach warsz. t. operetkowych i rewiowych: w 1920 w t. Czarny Kot, w sez. 1921/22 w T. Nowym, w sez. 1922/23 w t. Qui Pro Quo, w 1923-26 w T. Nowości, gdzie także zaczął pracę reżyserską; w czerwcu 1924 był na gościnnych występach w T. Letnim w Wilnie. W sez. 1926/27 występował w t. Qui Pro Quo, w 1927 w t. Nietoperz i t. Wodewil. W 1929 (od 5 VI) kierował teatrzykiem w ogródku Bagatela a od października do grudnia t. rewiowo-operetkowym Chochlik. W 1930-31 występował na scenach t. i kino-teatrów: Znicz, Wiel­ka Rewia, Bagatela i Hollywood. W Warszawie odno­sił wiele sukcesów scen. i zyskał popularność jako dob­ry wodewilista, doskonały tancerz, pełen humoru i lek­kości wykonawca ról amantów w operetkach. Śpiewał partie tenorowe, takie jak: Jefferson (Orłow), Iwo (Katia tancerka), Książę Borys (Księżniczka Olala), Kophra (Perły Kleopatry), Nicolo (Marietta), Scrop (Rozwód­ka), Frycek (Japonka).
W sierpniu 1931 wraz ze swą żoną J. Bolską wyjechał do USA na zaproszenie Polonii amer. (zaangażowany przez dyr. T. Markt Place w Cleveland. W Stanach Zjednoczonych przebywał do 1934; występował tam i reżyserował pol. przedstawienia (z udziałem amatorów i artystów zawodowych), m.in. w Cleveland, Detroit, Chicago, Buffalo, Milwaukee, Nowym Jorku, Filadelfii, Bostonie. Po powrocie do Warszawy występował w 1934 w T. Kameralnym, następnie w T. Letnim oraz w t. rewiowych Hollywood (1935), Cyrulik Warszaw­ski (1935, 1936) i w repertuarze operetkowym w T. Wielkim (1936, 1937). W 1937-38 odbywał tournee po kraju z zespołem słynnych gwiazd rewii i operetki. W 1938 występował w warsz. t. Wielka Rewia, grał także w komediach w T. Narodowym i Kameralnym. Przed II wojną świat. zajmował stanowisko inspektora kulturalno-oświatowego zespołów amatorskich Naczel­nej Dyrekcji Lasów Państw, i kierownika artyst. teatr. zespołu objazdowego tej instytucji. Podczas II wojny świat. przebywał w Warszawie, gdzie w 1940-44 wystę­pował w jawnych t. rewiowych: Kometa, Stara Mewa, Złoty Ul, Wodewil, Nowości. Brał udział w powstaniu warsz., po którym został wywieziony do obozu do Niemiec. Po wyzwoleniu w 1945 kierował T. Wielkim w Częstochowie; obchodził tu jubileusz trzydziesto­lecia pracy scenicznej. W tymże roku był też kierowni­kiem artyst. T. Żołnierskiego I Korpusu Pancernego w Gliwicach. W sez. 1945/46 pracował jako aktor i re­żyser w T. Miejskim w Opolu, a od 1946 we Wrocławiu: w T. Miejskim (sez. 1946/47), T. Dolnośląskim (1947-49) i w T. Młodego Widza (od 1957 T. Rozmaitości), w którym pracował od 1949 do zgonu. Na scenach Wrocławia obchodził dwa jubileusze: 1 II 1949 -trzydziestopięciolecie w roli Nonancourta (Słomkowy kapelusz), a 3 V 1958 – czterdziestopięciolecie w roli Kawalerskiego (Ciotunia). Po II wojnie świat. grał z powodzeniem charakterystyczne role w komediach. Najlepsze z nich: Mazurkiewicz (Żołnierz królowej Madagaskaru), Orgon (Świętoszek), Radost (Cudzoziemczyzna), Zielski (Ostatnia wola), Major (Damy i huzary), Gzymsik (Romans z wodewilu), Damazy Żegota (Pan Damazy), Dzieńdzierzyński (Rozbitki), Dy­rektor Puchalski (Imieniny pana dyrektora). Był we Wrocławiu popularnym aktorem. Reżyserował tu także wiele przedstawień, przede wszystkim z pol. repertuaru komediowego (m.in. wszystkie wymienione wyżej sztuki A. Fredry, w których grał). W okresie między­wojennym występował też w pol. filmach, m.in. w Przed sądem (1922), Niewolnicy miłości (1923), Uśmiechu losu (1927), Amerykańskiej awanturze (1936), Dodek na froncie (1936)

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *