tancerka, piosenkarka;

Właściwie Stanisława Nowicka, także Sylwia, zamęźna Chylińska, pseud. Stanislawa Sowińska. Była córką Wiktora N. i Czeslawy z Wielechowskich; siostrą tancerza Władysława Nowickiego ; żoną właściciela firmy dekoratorskiej i budowlanej w Yorktown Hights, Boleslawa Chylińskiego. Tańca uczyła się w szkole baletowej przy T. Wielkim w Warszawie. Być może już jako dziewczynka zaczęła występować na scenach teatrzyków variétés, w duecie z bratem Władysławem (zapewne tańczyła z nim do ok. 1920, często jako Sylwia Nowicka) w Warszawie: w 1915-16 w Palais de Glâce, T. Nowoczesnym, na Dynasach III, variétés 118 (przy Marszałkowskiej), t. Sfinks z jego zespołem w Sosnowcu i w t. Casino w Łodzi (m.in. z P. Negri). W 1917 występowała w t. Artystycznym jaka tancerka solistka (styczeń, luty i sierpień), a gośc. w Sosnowcu (w duecie ,,humorystyczno-muzykalno-tanecznym” z bratem) i t. Scala w Łodzi, w 1918-19 znów w t. Sfinks i Argus (na jego scenie w maju 1919 miała swój benefis), t. Bagatela. W 1920 najpierw jako piosenkarka występowała w t. wojskowym w Biatymstoku, od lipca t.r. tańczyła w rewiach w warsz. t. Miraż. W 1921-22 zaangażowana była w Qui Pro Quo; tańczyła, śpiewała, brała udział w rewiach, operetkach, takich, jak: Książę mansardy, Donna Ineza, Papo, ja chcę Chińczyka! i w sztuce Doktor Stieglitz. W lecie 1922 wystepowała z zespołem Wesołej Muzy w Kaliszu, w sez. 1922/23 ponownie w Qui Pro Quo, w 1925 w kinoteatrze w Konstancinie. W 1926-27 była tancerką w zespole baletowym T. Wielkiego w Warszawie. W kwietniu 1927 zaangażowano ją do Nowego Perskiego Oka (od 1928 Morskie Oko) i, wg L. Sempolińskiego ,,w tym właśnie teatrze trafił na jej właściwe emploi Włast. Zaczął ją obsadzać w modnych tangach, opartych treściowo na stałym temacie kabaretów paryskich, tj. tragedii prostytutek maltretowanych przez żzycie i opiekunów. Średniego wzrostu,o przeciętnej urodzie i pięknych, pełnych tragicznego wyrazu oczach, tak bardzo potrafiła wczuć się w tragedię tego typu kobiet, że przy najbanalniejszym nawet tekscie wzruszała widzów” i choć ,,jej emploi było zawężone tylko do tego rodzaju postaci'” stała się w tym czasie b. popularna. W 1929-31 występowala w t. Wesoły Wieczór, w 1930-33 ponownie w Morskim Oku, poza tym w t. Banda i Wesole Oko (1931, 1932), Praskie Oko (1933), Stara Banda w Hollywood (1934). Największe sukcesy odnosiła w Morskim Oku, jako tancerka i piosenkarka; w jednej z rewii pt. Warszawa w kwiatach pierwszy raz wykonała Tango Milonga, które stało się wielkim przebojem. Gościnnie występowala m.in.: w Kielcach (2 XI 1929), Wilnie (1930, 1931), Częstochowie (1931), Lwowie (z L. Fuksem i T. Pilarskim, 1932), Płocku (z I. Symem, 1932 i zespołem rewii warsz., 1933), w 1933 brała też udział w I Festiwalu Krynickim (z M. Hemarem i M. Modzelewską). Występowała na różnych koncertach okazjonalnych (np. noworocznych na Zamku i w Belwederze), charytatywnych, radiowych w rozgłośniach w Wilnie i Warszawie. Zagrała w filmie Rycerze mroku (1932). Od 1924 nagrywała płyty z piosenkami, najpierw w wytwórni ,,Płyta Polska” pod pseud. Stanislawa Sowińska, od 1929 dla ,,Syreny Record”, potem także dla ,,Parlophonu”, ,,Homocordu” oraz ,,Columbii”. W repertuarze miała przede wszystkim tanga, ale też pieśni rosyjskie, romanse cygańskie, piosenki francuskie. Wg J. Jurandota była ,,utalentowaną piosenkarką o niskim, ciemnym głosie”. Nazywano ją pol. Marleną Dietrich, pisano, że stwarza w swych kreacjach – czy to estradowych czy teatralnych-zawsze coś zajmującego i pochłaniającego słuchacza bez reszty” (cyt. za T. Lerskim). Pod koniec 1934 wyjechała po raz pierwszy do USA; w 1935-36 współpracowała jako korespondentka ze ,,Słowem Polskim” w Nowym Jorku. W 1936 wrociła na krótko do Warszawy, brała udział w rewii w kinoteatrze Holywood (we wrześniu), a w końcu t.r. wyjechała już na stałe do Ameryki. Występowała na scenach pol. w Nowym Jorku, m.in. w t. w Domu Narodowym (1937), współpracowała z Kołem Artystów Sceny Pol. ,a od 1942 z Polskim T. Artystów. W 1942 w Carnegie Hall odniosła sukces w recitalu piosenek ze słowami J. Tuwima. Często występowała w polonijnych klubach m.in. z M. Modzelewską, S. Sielańskim, koncertowała też w lokalnych radiowych rozgłośniach polonijnych, przyjaźniła się z J. Lechoniem, J. Tuwimem, I. Lorentowicz. Przez wiele lat prowadziła kursy tańców pol. w New Jersey. Tłumaczyła też książki teozoficzne, które nagrywała na taśmy dla Teozoficznego Ogniska im. Słowackiego w Chicago, prowadziła gabinet psychoterapii i salon wróżb. Była utalentowaną malarką, cenioną przez pol. środowisko. W 1985 została sparaliżowana i ostatnie pięć lat życia spędziła na wózku inwalidzkim.