Wojciechowska Bronisława

Wojciechowska Bronisława
Data urodzenia:
1884-10-10 Brzeziny
Data śmierci:
1963-01-30 Poznań

aktorka;

Właściwie Bronisława, l°v. Młodziejowska, 2°v. Noskowska. Była córką Szczepana i Bronisławy W. Na scenie używała zawsze nazwiska panień­skiego. Uczyła się na pensji. Debiutowała w 1900 w Częstochowie w zespole E. Majdrowicza, z którym grała następnie w Radomiu (1900) i Lublinie (1901). W 1902 występowała w Lublinie w zespole H. Morozowicza, w 1904 tamże u J. Myszkowskiego, następnie przez pewien czas w Łodzi, w 1905-07 w T. Polskim w Poznaniu, a w 1907-14 w t. w Wilnie. W 1908 wyszła za obywatela ziemskiego z Wołynia Ludwika Młodziejowskiego (brata Nuny Młodziejowskiej). W 1914-18 występowała w T. Polskim w Kijowie. W 1918 wróciła do kraju i od poł. sez. 1918/19 zaanga­żowała się do T. Polskiego w Poznaniu. W zespole tego t. pozostała odtąd nieprzerwanie do 1930. 15 IV 1924 wyszła po raz drugi za mąż, za krytyka muz. i teatr. Witolda Noskowskiego. Po II wojnie świat. powróciła do T. Polskiego w Poznaniu; występowała tam w 1945-60 (prócz sez. 1958/59, który spędziła w T. Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze). 24 V 1960 obchodziła w T. Polskim w Poznaniu jubileusz sześćdziesięciolecia pracy scenicznej. W tym samym roku przeszła na emeryturę.
W początkach kariery grała role liryczne, naiwne i amantki, śpiewała też niekiedy w operetkach; później role charakterystyczne, wyróżniając się w rolach matek w komediach, zwłaszcza w utworach A. Fredry i M. Ba­łuckiego. „Tworzy ona bardzo plastyczne, żywe posta­cie, opromienione specyficznym ciepłem. Jej postacie komiczne nie są nigdy szkicowane ostro, satyrycznie, mają w sobie zawsze choć trochę dobroci, wyrozumia­łości czy dobroduszności” – pisał J. Koller. Ważniej­sze role: Zosia (Dziady), Alina (Balladyna), Lilla (Lilla Weneda), Sonia (Wujaszek Wania), Puk (Sen nocy letniej), Hanka (Moralność pani Dulskiej), Semiramida (Powrót Alcesty), Maryna i Klimina (Wesele), Radczyni (Wilki w nocy), Addie (Lisie gniazdo); naj­lepsze z jej ostatnich ról: Pani Jowialska (Pan Jowialski) i Ciaputkiewiczowa (Grube ryby).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)
2)

aktorka;

Właściwie Bronisława, l°v. Młodziejowska, 2°v. Noskowska. Była córką Szczepana i Bronisławy W. Na scenie używała zawsze nazwiska panień­skiego. Uczyła się na pensji. Debiutowała w 1900 w Częstochowie w zespole E. Majdrowicza, z którym grała następnie w Radomiu (1900) i Lublinie (1901). W 1902 występowała w Lublinie w zespole H. Morozowicza, w 1904 tamże u J. Myszkowskiego, następnie przez pewien czas w Łodzi, w 1905-07 w T. Polskim w Poznaniu, a w 1907-14 w t. w Wilnie. W 1908 wyszła za obywatela ziemskiego z Wołynia Ludwika Młodziejowskiego (brata Nuny Młodziejowskiej). W 1914-18 występowała w T. Polskim w Kijowie. W 1918 wróciła do kraju i od poł. sez. 1918/19 zaanga­żowała się do T. Polskiego w Poznaniu. W zespole tego t. pozostała odtąd nieprzerwanie do 1930. 15 IV 1924 wyszła po raz drugi za mąż, za krytyka muz. i teatr. Witolda Noskowskiego. Po II wojnie świat. powróciła do T. Polskiego w Poznaniu; występowała tam w 1945-60 (prócz sez. 1958/59, który spędziła w T. Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze). 24 V 1960 obchodziła w T. Polskim w Poznaniu jubileusz sześćdziesięciolecia pracy scenicznej. W tym samym roku przeszła na emeryturę.
W początkach kariery grała role liryczne, naiwne i amantki, śpiewała też niekiedy w operetkach; później role charakterystyczne, wyróżniając się w rolach matek w komediach, zwłaszcza w utworach A. Fredry i M. Ba­łuckiego. „Tworzy ona bardzo plastyczne, żywe posta­cie, opromienione specyficznym ciepłem. Jej postacie komiczne nie są nigdy szkicowane ostro, satyrycznie, mają w sobie zawsze choć trochę dobroci, wyrozumia­łości czy dobroduszności” – pisał J. Koller. Ważniej­sze role: Zosia (Dziady), Alina (Balladyna), Lilla (Lilla Weneda), Sonia (Wujaszek Wania), Puk (Sen nocy letniej), Hanka (Moralność pani Dulskiej), Semiramida (Powrót Alcesty), Maryna i Klimina (Wesele), Radczyni (Wilki w nocy), Addie (Lisie gniazdo); naj­lepsze z jej ostatnich ról: Pani Jowialska (Pan Jowialski) i Ciaputkiewiczowa (Grube ryby).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *