Hierowski Roman

Roman Hierowski Zbiory NAC
Hierowski Roman
Data urodzenia:
1894-01-21 Lwów
Data śmierci:
1974-08-02 Warszawa

aktor;

Był synem aktora Stanisława Hierowskiego i Izabeli z Pillerów, mężem aktorki Janiny Niemirycz. Po ukończeniu szkoły średniej roz­począł na wydz. filoz. uniw. lwow. studia przerwane po trzech latach. Aktorstwa uczył się u R. Żelazowskiego i od 1916 występował w t. lwowskim. W 1917 odbywał służbę wojskową. W sez. 1918/19 należał do zespołu T. Plebiscytowego w Cieszynie, w 1919 powrócił do Lwowa i występował w T. Miejskim do 1925. Przeniósł się nast. do T. Polskiego w Warszawie i grał tam do końca sez. 1928/29, m.in. Karola Windsora (Lojalność) i Montana (Otello). Od sez. 1929/30 do 1934/35 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie. „Nie­zastąpiony w rolach salonowych amantów”, grał w tym okresie m.in. Czesława (Przyjaciele), Romeczka (Maman do wzięcia), Franka Oryana (Człowiek, któ­ry zmienił nazwisko), Hoora (Rywale), Antoniego (Pan Damazy), Tibora (Niebieski lis), Jacka Wheelera (Jutro pogoda), Rudolfa (Mayerling), Leonar­da (Krąg interesów), Waldemara (Fortepian), Ed­munda (Damy i huzary), Żelskiego (Dom otwarty), Kleanta (Skąpiec), Albina (Śluby panieńskie), Nor­berta (Zalotnicy niebiescy), Ludwika XV (Madame Dubarry). W sez. 1935/36 i 1936/37 występował w T. Miejskim (nast. T. Polskim) w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich w Wilnie, 1938/39-1940/41 i 1944/45 w Pol. T. Dramatycznym we Lwowie. Grał m.in. Roberta Corbetta (Szesnastolatka), Chopina (Lato w Nohant), Charmidesa (Stare wino szumi), Orsina (Wieczór Trzech Króli), Ben Jochaja (Uriel Akosta), Dziennikarza (Wesele). W 1945 z zespołem Pol. T. Dramatycznego ze Lwowa przyjechał do Katowic i występował w T. Śląskim im. Wyspiańskiego do przejścia na emeryturę w 1970. „Warunki zewnętrzne predestynowały go zawsze do grania ról reprezentacyjnych. Piękna twarz o rzeźbionych rysach, znakomita, do końca życia, czupryna, przyprószona ostatnio bielą, wytworna, smukła sylwetka i autentyczny talent aktorski – słowem natura obdarzyła Romana Hierowskiego wszelkimi warunkami na czołowego scenicznego amanta”. „Powściągliwy, opanowany, o precyzyj­nym warsztacie aktorskim reprezentował najwyższy poziom aktorstwa, pozwalającego tworzyć postacie pełne psychologicznej prawdy”. („Trybuna Robotnicza” 1974). W T. Śląskim grał m.in. Twardosza (Dożywocie), Wielkiego Inkwizytora (Don Carlos), Wojewodę (Mazepa), Lekarza (Maskarada), Biskupa (Święta Joanna B. Shawa), Doktora (Pierwszy dzień wolności). Występował także w filmach polskich.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktor;

Był synem aktora Stanisława Hierowskiego i Izabeli z Pillerów, mężem aktorki Janiny Niemirycz. Po ukończeniu szkoły średniej roz­począł na wydz. filoz. uniw. lwow. studia przerwane po trzech latach. Aktorstwa uczył się u R. Żelazowskiego i od 1916 występował w t. lwowskim. W 1917 odbywał służbę wojskową. W sez. 1918/19 należał do zespołu T. Plebiscytowego w Cieszynie, w 1919 powrócił do Lwowa i występował w T. Miejskim do 1925. Przeniósł się nast. do T. Polskiego w Warszawie i grał tam do końca sez. 1928/29, m.in. Karola Windsora (Lojalność) i Montana (Otello). Od sez. 1929/30 do 1934/35 występował w T. im. Słowackiego w Krakowie. „Nie­zastąpiony w rolach salonowych amantów”, grał w tym okresie m.in. Czesława (Przyjaciele), Romeczka (Maman do wzięcia), Franka Oryana (Człowiek, któ­ry zmienił nazwisko), Hoora (Rywale), Antoniego (Pan Damazy), Tibora (Niebieski lis), Jacka Wheelera (Jutro pogoda), Rudolfa (Mayerling), Leonar­da (Krąg interesów), Waldemara (Fortepian), Ed­munda (Damy i huzary), Żelskiego (Dom otwarty), Kleanta (Skąpiec), Albina (Śluby panieńskie), Nor­berta (Zalotnicy niebiescy), Ludwika XV (Madame Dubarry). W sez. 1935/36 i 1936/37 występował w T. Miejskim (nast. T. Polskim) w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich w Wilnie, 1938/39-1940/41 i 1944/45 w Pol. T. Dramatycznym we Lwowie. Grał m.in. Roberta Corbetta (Szesnastolatka), Chopina (Lato w Nohant), Charmidesa (Stare wino szumi), Orsina (Wieczór Trzech Króli), Ben Jochaja (Uriel Akosta), Dziennikarza (Wesele). W 1945 z zespołem Pol. T. Dramatycznego ze Lwowa przyjechał do Katowic i występował w T. Śląskim im. Wyspiańskiego do przejścia na emeryturę w 1970. „Warunki zewnętrzne predestynowały go zawsze do grania ról reprezentacyjnych. Piękna twarz o rzeźbionych rysach, znakomita, do końca życia, czupryna, przyprószona ostatnio bielą, wytworna, smukła sylwetka i autentyczny talent aktorski – słowem natura obdarzyła Romana Hierowskiego wszelkimi warunkami na czołowego scenicznego amanta”. „Powściągliwy, opanowany, o precyzyj­nym warsztacie aktorskim reprezentował najwyższy poziom aktorstwa, pozwalającego tworzyć postacie pełne psychologicznej prawdy”. („Trybuna Robotnicza” 1974). W T. Śląskim grał m.in. Twardosza (Dożywocie), Wielkiego Inkwizytora (Don Carlos), Wojewodę (Mazepa), Lekarza (Maskarada), Biskupa (Święta Joanna B. Shawa), Doktora (Pierwszy dzień wolności). Występował także w filmach polskich.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *