śpiewak, aktor;
Właściwie Jerzy Roman Guzicki – Granowski. Był synem Andrzeja Guzickiego i Marii z Krępów; mężem najpierw suflerki Joanny Granowskiej ( 1904-1977; ślub 1 IX 1931), potem Anny Teresy z domu Knypl. Ukończył gimn. w Łasku i Konserwatorium Muzyczne w Warszawie. W szkole należał do harcerstwa, współpracował z PPS. Służył w I Pułku Szwoleżerów. Debiutował w sez. 1926/27 w stołecznym T. Domu Żołnierza w roli Franka we Flisie Moniuszki (1927) i jeszcze w tym sez. został przyjęty do Opery Warszawskiej, jako adept zespołu solistów. W 1928-29 występował w prowadzonej przez M. Szpakiewicza i J. Górską Placówce Żywego Słowa i brał udział w objazdach, w sez. 1929/30 w warsz. t. rewiowym Mignon. W 1930-34, przez cztery sezony był w zespole T. Miejskiego w Bydgoszczy i brał udział w przedstawieniach dram., operetkowych i operowych. W sez. 1934/35 został zaangażowany do T. Wielkiego w Poznaniu; wykonywał tu role tenorowe w operach, np. Rudolfa (Wilhelm Tell), Danielego (Nieszpory sycylijskie) oraz operetkowe, jak: Oficer (Gejsza), Dyrektor hotelu (Piękny jest ten świat), Książe Orłowski (Zemsta nietoperza), Książe Bacciocchi (Paganini), Augustyn Hofer (Kochany Augustynek). W styczniu i lutym 1936 występował w Wilnie w t. rewiowym Wesoły Murzyn w programach Bomby nad Wilnem i Jak zdradzaj Abisynki (tytuł był aluzją do wojny włosko-abisyńskiej), w którym np. w scence ,,Tajemnica zegara” śpiewał arię z kurantem ze Strasznego dworu, później występował także w rewii w Katowicach. Po wykonaniu epizodycznej partii Grzesia w Strasznym dworze Moniuszki w 15 X 1936 r. w Teatrze Wielkim w Warszawie, został solistą tej sceny. W operach powierzano mu drobne role, jak Remendado w Carmen Bizeta, Strzelec w Markizie Kienzla, Gaston w Traviacie Verdiego, Siebel w Fauście Gounoda; wykonywał też solo tenorowe w Harnasiach (1938).Czołowe role grał w wystawianych w tym okresie w Teatrze Wielkim operetkach, mając, jak zauważył J. Kański, ,,obok wartościowego tenorowego głosu także znakomitą aparycję”. Były to w 1938-39: Adam (Ptasznik z Tyrolu), Jonel Bolescu (Cygańska miłość), Calicot (Madame Pompadour), tyt. rola w Księciu Szirazu, Hrabia Henryk (Dzwony z Corneville). Podpisał angaż na sezon 1939/40.
Podczas II wojny światowej i okupacji niemieckiej pracował jako kelner w Warszawie. W 1941 występował w jawnym T. Miasta Warszawy jako Jonel Bolescu w Cygańskiej miłości, za co po wojnie został przez Komisję Weryfikacyjną ZASP-u ukarany. Śpiewał też w różnych lokalach, np. w 1944 w restauracji ,,Sielanka” w Świdrze k . Warszawy. W 1945 (od 24 III do końca lata) występował w Bydgoszczy, najpierw w prywatnym przedsiębiorstwie pod kier. A. Rodziewicza, a potem w T. Polskim w rolach: Mularza I (Zemsta), Oktawiusza Grapeaux (Ostrożnie świeżo malowane), Dicka (Dzień bez kłamstwa). Później przebywał w Łodzi i wg jego własnej relacji, grał w 1946 w Zemście w T. Wojska Polskiego, obok J. Węgrzyna. Od jesieni 1946 r. był solistą w zespole stołecznej Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie, wykonywał tu (obok M. Szopskiego) wielki repertuar tenorowy. Był Pinkertonem w Madame Butterfly Pucciniego, Jontkiem w Halce Moniuszki i Jankiem w Sprzedanej narzeczonej Smetany (wielokrotnie), także Fentonem w Wesołych kumoszkach z Windsoru Nicolaia i Pedrillem w Uprowadzeniu z seraju Mozarta. Wystąpił 15 IV 1947 w sali warsz. Romy na jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej I. Dygasa i zaśpiewał dumkę z Janka. Solistą zorganizowanej w 1949 Opery Warszawskiej pozostał do końca sez. 1960/61, a występował na jej scenie jeszcze w 1962. Z ważnych ról wymienić trzeba takie jak Pan Damazy i Stefan (Straszny dwór Moniuszki, 1949), Grabiec i Kirkor (Goplana Żeleńskiego, 1949), Dzidzi (Hrabina Moniuszki, 1951), Cavaradossi (Tosca Pucciniego, 1953), Herman (Dama pikowa Czajkowskiego, 1955).16 listopada 1958 r. obchodził w sali „Romy”, ówczesnej siedzibie Opery Warszawskiej, jubileusz 30-lecia pracy artystycznej, śpiewając partię Jontka. W 1958 i 1959 występował gościnnie w Operze Bałtyckiej jako Herman i Jontek; śpiewał też gościnnie Jontka w Operze Objazdowej.
Wysoki, o regularnych rysach twarzy, zdolny aktor, miał dobre warunki sceniczne. Był też zdolnym aktorem przy średnich możliwościach wokalnych; w jego grze predyspozycje do ról charakterystycznych przeważały nad lirycznymi.
Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017