Dębicz Stanisław

Dębicz Stanisław
Data urodzenia:
1887-12-12 Warszawa
Data śmierci:
1948-07-14 Iwonicz

aktor, reżyser;

Był synem Szymona i Julii D., mężem aktorki Bronisławy Bronowskiej. Ukończył gimn. w Warszawie i studiował tu następnie na Uniwersytecie. Do zawodu aktorskiego przygoto­wywał się pod kier. A. Bednarczyka. Debiutował w sez. 1912/13 na scenie t. łódz. w roli Zbyszka (W gołębniku) i grał tu następnie role amantów, m.in. Wacka (Wicek i Wacek), Gustawa (Śluby panieńskie); w sez. 1913/14 występował w T. Polskim w Poznaniu, gdzie m.in. grał Mazepę (Mazepa), Stańczyka (Złote więzy), Alfreda Clapsona (Dom wariatów). Podczas I wojny świat. występował w sez. 1914/15 w T. Artystycznym w War­szawie, od kwietnia 1915 z zespołem M. Przybyłko-Potockiej w Rosji (m.in. w Odessie, Moskwie, Charkowie), a następnie w objazdach z K. Adwentowiczem i M. Mrozińską. Powróciwszy w 1915 do Warszawy, wy­stępował w T. dla Wszystkich (od lipca), T.Ludowym (sierpień) i T. Współczesnym (od września 1915 do maja 1916), gdzie także reżyserował. W 1916 należał do zespołu objazdowego J. Górnickiego, następnie występował znowu w Warszawie: od 1917 w T. Współ­czesnym, a w 1919-20 w T. Powszechnym. W 1920-21 należał do zespołu T. Min. Spraw Wojskowych pod kier. J. Leśniewskiego i występował z tym t. w Wielko­polsce, Krakowie, na Śląsku Cieszyńskim (luty 1921). Następnie zaangażował się do T. Miejskiego w Łodzi, w którym występował do 1932; tu dał się poznać jako zdolny reżyser (reżyserował stale od 1924). Ważniejsze role z tego okresu: Chlestakow (Rewizor), Szambelan (Pan Jowialski), Papkin (Zemsta), Generał Bourgoygne (Uczeń szatana), Szarmancki (Spazmy modne). W 1927 wystąpił w filmie pol. Dzwony wieczorne. W 1932-37 występował w teatrach pod kier. I. Galla: T. Kameralnym w Częstochowie (1932-35), Stołecznym T. Pow­szechnym w Warszawie (sez. 1935/36) i T. im. Bogusław­skiego w Kaliszu (sez. 1936/37). W tym czasie poślubił Wandę Laskowską. W sez. 1937/38 występował w T. Wo­łyńskim im. Słowackiego, w sez. 1938/39 w T. Miejskim w Bydgoszczy. Podczas okupacji niem. mieszkał w Czę­stochowie i pracował jako kelner. Po wyzwoleniu, już od kwietnia 1945 pracował jako aktor i reżyser w T. Miejskim w Sosnowcu (wystawił tu m.in. Śluby panień­skie, Zaczarowane koło). Tu też 12 VI 1946 obchodził jubileusz trzydziestolecia pracy scen. grając w wyreży­serowanej przez siebie sztuce Papa rolę Hrabiego de Larzac. Następnie występował w T. Polskim w Byd­goszczy (sez. 1946/47) i w T. Polskim w Bielsku Białej i Cieszynie, gdzie w sez. 1947/48 reżyserował m.in. Moralność pani Dulskiej, Ładną historię i Dom otwarty. Grał z powodzeniem role charakterystyczne, m.in. Venture’a (Sułkowski), Fujarkiewicza (Dom otwarty), Jakuba Morella (Candida), Dyndalskiego (Zemsta), Liapkina-Tiapkina (Rewizor), Gordziejowskiego (Kto mówi, że nie piję), Barona Antenackiego (Przyjaciele) – ostatni występ.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktor, reżyser;

Był synem Szymona i Julii D., mężem aktorki Bronisławy Bronowskiej. Ukończył gimn. w Warszawie i studiował tu następnie na Uniwersytecie. Do zawodu aktorskiego przygoto­wywał się pod kier. A. Bednarczyka. Debiutował w sez. 1912/13 na scenie t. łódz. w roli Zbyszka (W gołębniku) i grał tu następnie role amantów, m.in. Wacka (Wicek i Wacek), Gustawa (Śluby panieńskie); w sez. 1913/14 występował w T. Polskim w Poznaniu, gdzie m.in. grał Mazepę (Mazepa), Stańczyka (Złote więzy), Alfreda Clapsona (Dom wariatów). Podczas I wojny świat. występował w sez. 1914/15 w T. Artystycznym w War­szawie, od kwietnia 1915 z zespołem M. Przybyłko-Potockiej w Rosji (m.in. w Odessie, Moskwie, Charkowie), a następnie w objazdach z K. Adwentowiczem i M. Mrozińską. Powróciwszy w 1915 do Warszawy, wy­stępował w T. dla Wszystkich (od lipca), T.Ludowym (sierpień) i T. Współczesnym (od września 1915 do maja 1916), gdzie także reżyserował. W 1916 należał do zespołu objazdowego J. Górnickiego, następnie występował znowu w Warszawie: od 1917 w T. Współ­czesnym, a w 1919-20 w T. Powszechnym. W 1920-21 należał do zespołu T. Min. Spraw Wojskowych pod kier. J. Leśniewskiego i występował z tym t. w Wielko­polsce, Krakowie, na Śląsku Cieszyńskim (luty 1921). Następnie zaangażował się do T. Miejskiego w Łodzi, w którym występował do 1932; tu dał się poznać jako zdolny reżyser (reżyserował stale od 1924). Ważniejsze role z tego okresu: Chlestakow (Rewizor), Szambelan (Pan Jowialski), Papkin (Zemsta), Generał Bourgoygne (Uczeń szatana), Szarmancki (Spazmy modne). W 1927 wystąpił w filmie pol. Dzwony wieczorne. W 1932-37 występował w teatrach pod kier. I. Galla: T. Kameralnym w Częstochowie (1932-35), Stołecznym T. Pow­szechnym w Warszawie (sez. 1935/36) i T. im. Bogusław­skiego w Kaliszu (sez. 1936/37). W tym czasie poślubił Wandę Laskowską. W sez. 1937/38 występował w T. Wo­łyńskim im. Słowackiego, w sez. 1938/39 w T. Miejskim w Bydgoszczy. Podczas okupacji niem. mieszkał w Czę­stochowie i pracował jako kelner. Po wyzwoleniu, już od kwietnia 1945 pracował jako aktor i reżyser w T. Miejskim w Sosnowcu (wystawił tu m.in. Śluby panień­skie, Zaczarowane koło). Tu też 12 VI 1946 obchodził jubileusz trzydziestolecia pracy scen. grając w wyreży­serowanej przez siebie sztuce Papa rolę Hrabiego de Larzac. Następnie występował w T. Polskim w Byd­goszczy (sez. 1946/47) i w T. Polskim w Bielsku Białej i Cieszynie, gdzie w sez. 1947/48 reżyserował m.in. Moralność pani Dulskiej, Ładną historię i Dom otwarty. Grał z powodzeniem role charakterystyczne, m.in. Venture’a (Sułkowski), Fujarkiewicza (Dom otwarty), Jakuba Morella (Candida), Dyndalskiego (Zemsta), Liapkina-Tiapkina (Rewizor), Gordziejowskiego (Kto mówi, że nie piję), Barona Antenackiego (Przyjaciele) – ostatni występ.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *