Bolko Bolesław

Bolko Bolesław
Data urodzenia:
1892-04-30
Data śmierci:
11/1969

aktor; śpiewak

Właściwie Bolesław Kudlicki pseud. Bolko. W sez. 1916/17 występował w Moskwie w zespole działowym pod kier T. Lechowskiego i J. Cornobisa w Domu Pol. i grał np. Kapitana Tęgosza (Opieka wojskowa). W sez. 1920/21- 1926/27 należał do zespołu T. Narodowego (potem T. Miejskiego) w Toruniu. W pierwszym sez. zagrał m.in Wojewodę (Konfederaci barscy), Guślarza (Dziady), a potem np.: Pastora Mandersa (Upiory, 1922, rolę objął po W. Hellerskim), Juliana (Żabusia, 1923), Bolimowskiego (Ciepła wdówka, 1924). Od sez. 1922/23 coraz częściej występował nie tylko w dramatach, ale też w repertuarze muz., w wodewilach i operetkach, i zaczął odnosić w nich sukcesy. Podobał się bardzo jako Wojciech (Polacy w Ameryce, 1922), Gustaw (Ach, ta wiosna), Eisenstein (Zemsta nietoperza, 1924), Książę Populescu (Hrabina Marica), Agamemnon (Piękna Helena, 1925). Chwalono jego ładny, dobrze wyszkolony głos barytonowy, muzykalność, dowcipną, żywą grę ,,doskonałą w tonie i geście”, którą ,,wywoływał wybuchy śmiechu” (,,Przegląd Teatralny i Filmowy”). Reżyserował też na scenie toruńskiej w 1923 Nitouche, a w 1924, wraz z Helleńskim, wodewil Warszawa w nocy (grał Baptystę). W sez. 1925/26, gdy powstały Zjednoczone T. Pomorskie Toruń-Bydgoszcz-Grudziądz, znalazł się jako solista w zespole toruńskiej opery i operetki, która jako Opera Pomorska dawała przedstawienia w trzech miastach. W tym sezonie, oraz 1926/27, występował już wyłącznie w repertuarze muz., a ostatnią rola dram. jaką zagrał, była zapewne tytułowa w obrazie historycznym Kiliński (prem. 11 XI 1926). Śpiewał w większości przedstawień, nie tylko w operetkach, ale także w operach: w 1925 Dziembę (Halka); w 1926 Tonia (Pajace), Bartola (Crulik sewilski), Skołubę (Straszny dwór) i Kardynała Brogni (Żydówka); w 1927 Króla (Lohengrin). Reżyserował wodewil Polacy w Ameryce (1927). Z zespołem toruńskim wielokrotnie odwiedzał inne miasta Pomorza i występował np. w Gdańsku (maj 1922), a także w Łodzi (lipiec 1926) i w Ciechocinku.
Po raz pierwszy na scenie T. Wielkiego w Warszawie wystąpił 25 V 1927 jako Bartolo w Cyruliku sewilskim. Zaangażowany do zespołu Opery Warsz., pozostawał w nim odtąd stale, aż do wybuchu II wojny świat. (miał też już angaż na sez. 1939/40) i stał się tu cenionym wykonawca partii basowych i barytonowych w wielu operach, a w latach 30. także w operetkach. Najlepszy był w rolach charakterystycznych i komicznych, w których umiał zaprezentować dobre aktorstwo (opanowanie rzemiosła dała mu praca na scenie dram. w pierwszych latach kariery). Popisową rolą B. przez wiele lat był przede wszystkim Bartolo w Cyruliku sewilskim, i w niej wystąpił też 23 II 1933 w jubileuszowym przedstawieniu na 100-lecie T. Wielkiego. Inne wyróżniane to: Podczaszyc (Hrabina, 1927), Skołuba (Straszny dwór), Bartolo (Wesele Figara 1929), Kasztelan (Boruta, 1930), Jakub (Flis, 1932). Miechodmuch (Popieliny, 1934), Lord Tristan (Maria, 1935); śpiewał też Starca w kantacie Widma (1929), był chwalony w Dybuku (1935). Od 1929 stale był w T. Wielkim Dziembą w Halce, także 8 X 1935, z okazji jubileuszu ,,tysięcznej Halki” w dziejach tej sceny. W operetkach wystawianych na scenie warsz. Opery, występował z powodzeniem jako: Jowisz (Orfeusz w piekle. 1930), Delacqua (Noc w Wenecji), Napoleon (Napoleon i Teresina, 1932), Radca Tschöll (Symfonia miłości, 1936), o którym pisano, że ,,był postacią przeniesioną żywcem ze starych grawiur wiedeńskich”, a także: Matalongo (Słońce Meksyku, 1937), Generał Lahonay (Manewry jesienne), Miklosz (Cygańska miłość, 1938). Wziął udział 20 II 1938 w T. Narodowym, w przedstawieniu Warsztatu Teatr. PIST-u, w którym wystąpił w rolach Jana w Nędzy uszczęśliwionej i Anzelma w Szkoda wąsów. Występował gościnnie w swych najlepszych rolach poza Warszawą; we Lwowie: 9 i 11 VI 1928 w Cyruliku sewilskim; w Poznaniu: 10 IX 1930 w Hrabinie; w Krakowie: 25 i 27 IX 1931 oraz 13 II 1939 w Cyruliku sewilskim; w Katowicach: z zespołem Opery Warsz. od 18 IX do 24 X 1933 w Cyruliku sewilskim, Halce, Żydówce, Trubadurze, Aidzie oraz 1 XII 1936 w Żydówce. W inaugurującej sez. 1939/40 w warsz. T. Wielkim Hrabinie w insc. L. Schillera, miał wystąpić w roli Podczaszyca.

W latach 30. brał udział w słuchowiskach warsz. rozgłośni Pol. Radia, np. w wodewilu Powrót po Warszawie w radiofonizacji Schillera (1938). W 1937 grał też niewielką rolę Szlachcica w filmie Halka.
Według J. Korolewicz-Waydowej, w czasie II wojny świat i okupacji niem., pracował najpierw w Zarządzie Miejskim w Warszawie, a potem prowadził wraz z żoną (Niemką) drogerię przy ul. Chłodnej. Wiadomo też, że w Krakowie, w oficjalnym Krak. T. Powszechnym, wystąpił w swej najbardziej znanej roli Bartola (Cyrulik sewilski, prem. 15 III 1944). Pod koniec wojny wyjechał z Polski do Wiednia. Później przeniósł się do USA; mieszkał w Nowym Jorku, a potem w Buffalo, gdzie zapewne zmarł.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017


Źródła:
1)

aktor; śpiewak

Właściwie Bolesław Kudlicki pseud. Bolko. W sez. 1916/17 występował w Moskwie w zespole działowym pod kier T. Lechowskiego i J. Cornobisa w Domu Pol. i grał np. Kapitana Tęgosza (Opieka wojskowa). W sez. 1920/21- 1926/27 należał do zespołu T. Narodowego (potem T. Miejskiego) w Toruniu. W pierwszym sez. zagrał m.in Wojewodę (Konfederaci barscy), Guślarza (Dziady), a potem np.: Pastora Mandersa (Upiory, 1922, rolę objął po W. Hellerskim), Juliana (Żabusia, 1923), Bolimowskiego (Ciepła wdówka, 1924). Od sez. 1922/23 coraz częściej występował nie tylko w dramatach, ale też w repertuarze muz., w wodewilach i operetkach, i zaczął odnosić w nich sukcesy. Podobał się bardzo jako Wojciech (Polacy w Ameryce, 1922), Gustaw (Ach, ta wiosna), Eisenstein (Zemsta nietoperza, 1924), Książę Populescu (Hrabina Marica), Agamemnon (Piękna Helena, 1925). Chwalono jego ładny, dobrze wyszkolony głos barytonowy, muzykalność, dowcipną, żywą grę ,,doskonałą w tonie i geście”, którą ,,wywoływał wybuchy śmiechu” (,,Przegląd Teatralny i Filmowy”). Reżyserował też na scenie toruńskiej w 1923 Nitouche, a w 1924, wraz z Helleńskim, wodewil Warszawa w nocy (grał Baptystę). W sez. 1925/26, gdy powstały Zjednoczone T. Pomorskie Toruń-Bydgoszcz-Grudziądz, znalazł się jako solista w zespole toruńskiej opery i operetki, która jako Opera Pomorska dawała przedstawienia w trzech miastach. W tym sezonie, oraz 1926/27, występował już wyłącznie w repertuarze muz., a ostatnią rola dram. jaką zagrał, była zapewne tytułowa w obrazie historycznym Kiliński (prem. 11 XI 1926). Śpiewał w większości przedstawień, nie tylko w operetkach, ale także w operach: w 1925 Dziembę (Halka); w 1926 Tonia (Pajace), Bartola (Crulik sewilski), Skołubę (Straszny dwór) i Kardynała Brogni (Żydówka); w 1927 Króla (Lohengrin). Reżyserował wodewil Polacy w Ameryce (1927). Z zespołem toruńskim wielokrotnie odwiedzał inne miasta Pomorza i występował np. w Gdańsku (maj 1922), a także w Łodzi (lipiec 1926) i w Ciechocinku.
Po raz pierwszy na scenie T. Wielkiego w Warszawie wystąpił 25 V 1927 jako Bartolo w Cyruliku sewilskim. Zaangażowany do zespołu Opery Warsz., pozostawał w nim odtąd stale, aż do wybuchu II wojny świat. (miał też już angaż na sez. 1939/40) i stał się tu cenionym wykonawca partii basowych i barytonowych w wielu operach, a w latach 30. także w operetkach. Najlepszy był w rolach charakterystycznych i komicznych, w których umiał zaprezentować dobre aktorstwo (opanowanie rzemiosła dała mu praca na scenie dram. w pierwszych latach kariery). Popisową rolą B. przez wiele lat był przede wszystkim Bartolo w Cyruliku sewilskim, i w niej wystąpił też 23 II 1933 w jubileuszowym przedstawieniu na 100-lecie T. Wielkiego. Inne wyróżniane to: Podczaszyc (Hrabina, 1927), Skołuba (Straszny dwór), Bartolo (Wesele Figara 1929), Kasztelan (Boruta, 1930), Jakub (Flis, 1932). Miechodmuch (Popieliny, 1934), Lord Tristan (Maria, 1935); śpiewał też Starca w kantacie Widma (1929), był chwalony w Dybuku (1935). Od 1929 stale był w T. Wielkim Dziembą w Halce, także 8 X 1935, z okazji jubileuszu ,,tysięcznej Halki” w dziejach tej sceny. W operetkach wystawianych na scenie warsz. Opery, występował z powodzeniem jako: Jowisz (Orfeusz w piekle. 1930), Delacqua (Noc w Wenecji), Napoleon (Napoleon i Teresina, 1932), Radca Tschöll (Symfonia miłości, 1936), o którym pisano, że ,,był postacią przeniesioną żywcem ze starych grawiur wiedeńskich”, a także: Matalongo (Słońce Meksyku, 1937), Generał Lahonay (Manewry jesienne), Miklosz (Cygańska miłość, 1938). Wziął udział 20 II 1938 w T. Narodowym, w przedstawieniu Warsztatu Teatr. PIST-u, w którym wystąpił w rolach Jana w Nędzy uszczęśliwionej i Anzelma w Szkoda wąsów. Występował gościnnie w swych najlepszych rolach poza Warszawą; we Lwowie: 9 i 11 VI 1928 w Cyruliku sewilskim; w Poznaniu: 10 IX 1930 w Hrabinie; w Krakowie: 25 i 27 IX 1931 oraz 13 II 1939 w Cyruliku sewilskim; w Katowicach: z zespołem Opery Warsz. od 18 IX do 24 X 1933 w Cyruliku sewilskim, Halce, Żydówce, Trubadurze, Aidzie oraz 1 XII 1936 w Żydówce. W inaugurującej sez. 1939/40 w warsz. T. Wielkim Hrabinie w insc. L. Schillera, miał wystąpić w roli Podczaszyca.

W latach 30. brał udział w słuchowiskach warsz. rozgłośni Pol. Radia, np. w wodewilu Powrót po Warszawie w radiofonizacji Schillera (1938). W 1937 grał też niewielką rolę Szlachcica w filmie Halka.
Według J. Korolewicz-Waydowej, w czasie II wojny świat i okupacji niem., pracował najpierw w Zarządzie Miejskim w Warszawie, a potem prowadził wraz z żoną (Niemką) drogerię przy ul. Chłodnej. Wiadomo też, że w Krakowie, w oficjalnym Krak. T. Powszechnym, wystąpił w swej najbardziej znanej roli Bartola (Cyrulik sewilski, prem. 15 III 1944). Pod koniec wojny wyjechał z Polski do Wiednia. Później przeniósł się do USA; mieszkał w Nowym Jorku, a potem w Buffalo, gdzie zapewne zmarł.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *