Komorowska Zofia

Zofia Komorowska Celińska (Tygodnik Ilustrowany nr 47, 1937)
Komorowska Zofia
Data urodzenia:
1912-01-12 Warszawa
Data śmierci:
1997-08-14 Warszawa

śpiewaczka;

Właściwie Zofia Izabela Komorowska 1v. Celińska, 2v. Klimowicz. Była córką Feliksa K., urzędnika na kolei i Zofii Anny Sierzputowskich; żoną najpierw Józefa Kazimierza Celińskiego, radcy prawnego w Banku Rolny (ślub 5 I 1932 w Warszawie; rozwód w 1953), potem Adama Klimowicza, red. naczelnego ,,Nowych Książek” i dyplomaty. Zdobyła wykształcenie ogólne gimnazjalne, ale ze względu na trudne warunki finansowe w rodzinnym domu, a potem brak zgody z ojczyma, naukę śpiewu mogła podjąć dopiero po wyjściu za mąż. Uczyła się śpiewu u M. Halfter – Maliszewskiej, a w 1938 także w Studium Operowym przy warsz. T. Wielkim. Na sez. 1939/40 miała angaż do T. Wielkiego i zaplanowany debiut w roli Micaeli w Carmen, który uniemożliwił wybuch II wojny światowej. Lata okupacji niem. przeżyła w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie udzielała lekcji śpiewu i zajmowała się gospodarstwie domowym. Po wojnie organizowała w Tomaszowie koncerty, w których także brała udział. We wrześniu 1945 zgłosiła się na przesłuchanie i została zaangażowana do powstającego w Warszawie zespołu Sceny Muzyczno – Operowej Miejskich T. Dramatycznych. Wystąpiła 4 XII 1945 w roli Zuzi w Verbum nobile, w przedstawieniu inauguracyjnym działalność pierwszej sceny operowej w powojennej Warszawie i J. Waldorff napisał wtedy: ,,Z solistek na pierwszy plan wysunęła się (…) Zofia Komorowska, artystka muzykalna, o ślicznym, szkoda, że trochę małym głosie i skupionej grze scenicznej”. W teatrze tym, a od 1948 w zespole solistów Opery Warszawskiej., była do końca sez. 1949/50. Miała w swym repertuarze czołowe role sopranowe: tyt. w Madame Butterfly (1946) i Halce (1947), w 1947 także Anne Page (Wesołe kumoszki z Windsoru) i Marzenkę (Sprzedana narzeczona), a w 1949 Zuzannę (Wesele Figara), Hannę (Straszny dwór) i Alinę (Goplana); z nich najczęściej (ok. 50 razy) wykonywała Zuzannę, Marzenkę i Hannę. Jej role zyskiwały na ogół dobre oceny; T. Peiper, krytykował co prawda, że w Weselu Figara była tylko miła i słodka, za za mało buntownicza, ale zauważył też, że artystka ,,prócz naturalnego wdzięku” ma ,,niepospolitą zdolność cieniowania wypowiedzi; każdy moment otrzymuje inny wyraz; jest różnicowanie”, i ,,mimo niezbyt nośnego głosu” cechuje ją ,,wyrazistość słowa”. W tych latach, pod nazwiskiem Celińska, często z dużym powodzeniem występowała także w audycjach radiowych, śpiewając w z orkiestrą J. Cajmera repertuar operetkowy i rozrywkowy. Brała również udział w koncertach, organizowanych  przez Dom Wojska Pol. (1948-50) oraz sporadycznie w imprezach ARTOS-u. Po powtórnym zamążpójściu wyjechała do USA, gdzie mąż pracował w pol. placówce kulturalnej przy ONZ. Stamtąd na pięć lat wyjechała do Wiednia, znowu towarzysząc mężowi w jego pracy. Po powrocie z zagranicy nie wróciła już na scenę.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017


Źródła:
1)

śpiewaczka;

Właściwie Zofia Izabela Komorowska 1v. Celińska, 2v. Klimowicz. Była córką Feliksa K., urzędnika na kolei i Zofii Anny Sierzputowskich; żoną najpierw Józefa Kazimierza Celińskiego, radcy prawnego w Banku Rolny (ślub 5 I 1932 w Warszawie; rozwód w 1953), potem Adama Klimowicza, red. naczelnego ,,Nowych Książek” i dyplomaty. Zdobyła wykształcenie ogólne gimnazjalne, ale ze względu na trudne warunki finansowe w rodzinnym domu, a potem brak zgody z ojczyma, naukę śpiewu mogła podjąć dopiero po wyjściu za mąż. Uczyła się śpiewu u M. Halfter – Maliszewskiej, a w 1938 także w Studium Operowym przy warsz. T. Wielkim. Na sez. 1939/40 miała angaż do T. Wielkiego i zaplanowany debiut w roli Micaeli w Carmen, który uniemożliwił wybuch II wojny światowej. Lata okupacji niem. przeżyła w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie udzielała lekcji śpiewu i zajmowała się gospodarstwie domowym. Po wojnie organizowała w Tomaszowie koncerty, w których także brała udział. We wrześniu 1945 zgłosiła się na przesłuchanie i została zaangażowana do powstającego w Warszawie zespołu Sceny Muzyczno – Operowej Miejskich T. Dramatycznych. Wystąpiła 4 XII 1945 w roli Zuzi w Verbum nobile, w przedstawieniu inauguracyjnym działalność pierwszej sceny operowej w powojennej Warszawie i J. Waldorff napisał wtedy: ,,Z solistek na pierwszy plan wysunęła się (…) Zofia Komorowska, artystka muzykalna, o ślicznym, szkoda, że trochę małym głosie i skupionej grze scenicznej”. W teatrze tym, a od 1948 w zespole solistów Opery Warszawskiej., była do końca sez. 1949/50. Miała w swym repertuarze czołowe role sopranowe: tyt. w Madame Butterfly (1946) i Halce (1947), w 1947 także Anne Page (Wesołe kumoszki z Windsoru) i Marzenkę (Sprzedana narzeczona), a w 1949 Zuzannę (Wesele Figara), Hannę (Straszny dwór) i Alinę (Goplana); z nich najczęściej (ok. 50 razy) wykonywała Zuzannę, Marzenkę i Hannę. Jej role zyskiwały na ogół dobre oceny; T. Peiper, krytykował co prawda, że w Weselu Figara była tylko miła i słodka, za za mało buntownicza, ale zauważył też, że artystka ,,prócz naturalnego wdzięku” ma ,,niepospolitą zdolność cieniowania wypowiedzi; każdy moment otrzymuje inny wyraz; jest różnicowanie”, i ,,mimo niezbyt nośnego głosu” cechuje ją ,,wyrazistość słowa”. W tych latach, pod nazwiskiem Celińska, często z dużym powodzeniem występowała także w audycjach radiowych, śpiewając w z orkiestrą J. Cajmera repertuar operetkowy i rozrywkowy. Brała również udział w koncertach, organizowanych  przez Dom Wojska Pol. (1948-50) oraz sporadycznie w imprezach ARTOS-u. Po powtórnym zamążpójściu wyjechała do USA, gdzie mąż pracował w pol. placówce kulturalnej przy ONZ. Stamtąd na pięć lat wyjechała do Wiednia, znowu towarzysząc mężowi w jego pracy. Po powrocie z zagranicy nie wróciła już na scenę.

Źródło : Słownik Biograficzny Teatru Polskiego t.III 1910-2000 A-Ł Warszawa 2017

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *