Martynowska Janina

Martynowska Janina
Data urodzenia:
1904-08-06 Warszawa
Data śmierci:
1973-11-19 Wrocław

aktorka;

Właściwie Janina Skrobecka, zamężna Martynowska pseud. Cechnicka. Była córką Marii i Leona Skrobeckich. Ukończyła żeńskie gimn. S. Kaczorowskiej, nast. od 1925 studiowała na Oddziale Dram. przy Konserwatorium Muz. w Warszawie, które ukończyła (1928) jako Cechnicka i pod tym nazwi­skiem w sez. 1928/29 debiutowała na scenie warsz. T. Ateneum. Pierwsze jej role to: tyt. w Wandzie CK. Norwida i Lena w Ślubach A. Górskiego. W styczniu 1929 wróciła do panieńskiego nazwiska i zagrała b. dobrze przyjętą Mirandolinę (Oberżystka) oraz Zuzię (Oj miody, miody). W 1930-32 wystę­powała w T. Polskim w Rydze. Współpracowała z rozgłośnią PR w Wilnie, m.in. wystąpiła w roli Małgorzaty w słuchowisku Faust w reż. W. Hulewicza. Po powrocie do Warszawy grała w T. Ar­tystów (druga poł. 1932); nast. w trakcie sez. 1932/33 została zaangażowana do T. Nowego w Poznaniu. Okresowo w 1933 z zespołem aktorów warsz. wy­stępowała na prowincji w programie pt. Parada gwiazd, m.in. w Siedlcach (luty), Bydgoszczy (ma­rzec), a nast. w Płocku (listopad). W sez. 1934/35 nadal była aktorką pozn. T. Nowego i grała takie role, jak: Porcja (Kupiec wenecki), Katarzyna (Madame Sans Gene), Helena (Pan Jowialski). W sez. 1935/36 występowała w zespole A. Adamusa w Płocku, po czym na skutek choroby płuc ustąpiła ze sceny. Występowała niekiedy w audycjach ra­diowych. Ok. 1937 wyszła za mąż i zaczęła używać nazwiska Martynowska. W czasie okupacji niem. uczestniczyła w konspiracyjnym życiu teatr, w War­szawie, brała m.in. udział w przedstawieniach orga­nizowanych w mieszkaniu I. i T. Byrskich (Wesele, 1942). Po powstaniu została wysiedlona do Skar­żyska. W 1945-46 należała do zespołu Starego T. w Krakowie. Od sez. 1946/47 do przejścia na eme­ryturę (1 IX 1969) była jedną z czołowych aktorek T. Dolnośląskich (od 1949 pn. Dramatyczne) we Wrocławiu. W okresie powojennym grała takie role, jak: Eliza (Pigmalion), Lizelotta (Dwa teatry), Bonny (Artyści), Katarzyna (Madame Sans Gene), Berta Sonnenbruch (Niemcy), Wanda Ogrodzka (Grzech), Żona (Ich czworo), Lulu (Skiz), Królowa (Hamlet), Anna (Sprawa Moniki), Maria (Dom kobiet), Agrypina (Brytannik), Klara Zachanassian (Wizyta star­szej pani).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktorka;

Właściwie Janina Skrobecka, zamężna Martynowska pseud. Cechnicka. Była córką Marii i Leona Skrobeckich. Ukończyła żeńskie gimn. S. Kaczorowskiej, nast. od 1925 studiowała na Oddziale Dram. przy Konserwatorium Muz. w Warszawie, które ukończyła (1928) jako Cechnicka i pod tym nazwi­skiem w sez. 1928/29 debiutowała na scenie warsz. T. Ateneum. Pierwsze jej role to: tyt. w Wandzie CK. Norwida i Lena w Ślubach A. Górskiego. W styczniu 1929 wróciła do panieńskiego nazwiska i zagrała b. dobrze przyjętą Mirandolinę (Oberżystka) oraz Zuzię (Oj miody, miody). W 1930-32 wystę­powała w T. Polskim w Rydze. Współpracowała z rozgłośnią PR w Wilnie, m.in. wystąpiła w roli Małgorzaty w słuchowisku Faust w reż. W. Hulewicza. Po powrocie do Warszawy grała w T. Ar­tystów (druga poł. 1932); nast. w trakcie sez. 1932/33 została zaangażowana do T. Nowego w Poznaniu. Okresowo w 1933 z zespołem aktorów warsz. wy­stępowała na prowincji w programie pt. Parada gwiazd, m.in. w Siedlcach (luty), Bydgoszczy (ma­rzec), a nast. w Płocku (listopad). W sez. 1934/35 nadal była aktorką pozn. T. Nowego i grała takie role, jak: Porcja (Kupiec wenecki), Katarzyna (Madame Sans Gene), Helena (Pan Jowialski). W sez. 1935/36 występowała w zespole A. Adamusa w Płocku, po czym na skutek choroby płuc ustąpiła ze sceny. Występowała niekiedy w audycjach ra­diowych. Ok. 1937 wyszła za mąż i zaczęła używać nazwiska Martynowska. W czasie okupacji niem. uczestniczyła w konspiracyjnym życiu teatr, w War­szawie, brała m.in. udział w przedstawieniach orga­nizowanych w mieszkaniu I. i T. Byrskich (Wesele, 1942). Po powstaniu została wysiedlona do Skar­żyska. W 1945-46 należała do zespołu Starego T. w Krakowie. Od sez. 1946/47 do przejścia na eme­ryturę (1 IX 1969) była jedną z czołowych aktorek T. Dolnośląskich (od 1949 pn. Dramatyczne) we Wrocławiu. W okresie powojennym grała takie role, jak: Eliza (Pigmalion), Lizelotta (Dwa teatry), Bonny (Artyści), Katarzyna (Madame Sans Gene), Berta Sonnenbruch (Niemcy), Wanda Ogrodzka (Grzech), Żona (Ich czworo), Lulu (Skiz), Królowa (Hamlet), Anna (Sprawa Moniki), Maria (Dom kobiet), Agrypina (Brytannik), Klara Zachanassian (Wizyta star­szej pani).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *