Dębicka Jadwiga

Jadwiga Dębicka (Ilustracja nr 16, 1928)
Dębicka Jadwiga
Data urodzenia:
1888-11-24 Lwów
Data śmierci:
1970-12-03 Wiedeń

śpiewaczka;

Właściwie Jadwiga Dębicka, zamężna Stermich, także J. Stermich-Dębicka, Hedwig von Debitzka. Była żoną Piotra Stermich – Valcrocciaty. Za granicą występowała pod nazwiskiem Hedwig von Debitzka. Przez kilka lat kształciła głos u sióstr M. i Z. Kozłowskich we Lwowie. Po raz pierwszy wystąpiła 15 IV 1907 na koncercie w Krakowie. Debiutowała 16 V 1908 w lwow. T. Miejskim w partii Micaeli (Carmen) a nast. w tyt. partii w Halce. Została zaangażowana do zespołu opery i występowała w T. Miejskim we Lwowie w sez. 1908/09 i 1909/10; brała także udział w letnich występach opery lwow. w Krakowie (1908, 1909, 1910). Śpiewała na scenie lwow. w tym okresie m.in. partię tyt. w Madame Butterfly (potem była to jej najsłynniejsza rola), Hannę (Straszny dwór), Neddę (Pajace), Mimi (Cyganeria), Amelię (Mazepa A. Munchheimera). We Lwowie poślubiła Piotra Stermicha i wyjechała z nim do Pragi, gdzie był dyrygentem opery i operetki w miejscowym t. nie­mieckim. W 1910 debiutowała w Pradze. Od 1914 mieszkała w Wiedniu. Śpiewała w Hofoper (sez. 1914/15), nast. w Volksoper (1915-24), gdzie szcze­gólnie podobała się w partii Małgorzaty (Faust). Podczas I wojny świat. na koncertach w Wiedniu wykonywała też pieśni kompozytorów polskich. Od 21 VI do 19 VIII 1917 i w sez. 1917/18 śpiewała gościnnie w Krakowie z zespołem Krak. Tow. Ope­rowego. W sez. 1918/19 występowała z mężem w Krakowie i odtąd do 1921 (co roku) dawała tam recitale wokalne. W maju 1920 występowała go­ścinnie w T. Wielkim w Warszawie; śpiewała partię tyt. w Madame Butterfly, Gildę (Rigoletto), Mimi (Cyganeria), Konstancję (Uprowadzenie z seraju). Od stycznia 1923, niemal co sezon (do 1934), po­jawiała się na scenie opery w Poznaniu a także występowała tam na koncertach filharmonicznych. W 1924 została zaangażowana do berlińskiej Staats­oper i była jej solistką do 1929. Występowała często gościnnie w wielu miastach Europy: w Amsterdamie, Budapeszcie, Barcelonie. Partnerami jej byli najsław­niejsi śpiewacy: B. Gigli, U. Urbano, J. Kiepura, J. Mann. Śpiewała m.in. partię Konstancji (Upro­wadzenie z seraju) na Festiwalu Mozartowskim w Bazylei (1928), Zofii (Kawaler srebrnej róży) w Berlinie. Nagrywała płyty w najsłynniejszych fir­mach, brała udział w promocyjnych koncertach muzy­ki pol. w Kopenhadze (1927, 1928), Berlinie (1929), Sztokholmie (1930). Odwiedzała Polskę; występo­wała na koncertach i w przedstawieniach operowych w Krakowie (1924, 1927-31, 1932, 1933) i Lwowie (1923, 1929, 1931), ponownie w Warszawie (1936, w ramach swego tournee po Europie). Potem za­mieszkała w Rzymie. Uczyła tam śpiewu i niekiedy występowała na koncertach. W 1940 przyjechała do Warszawy odwiedzić chorą matkę, potem wróciła do Włoch. W 1950 objęła stanowisko prof. śpiewu w wiedeńskiej Akademii Muzycznej. Miała znakomicie wyszkolony w technice kolora­turowej głos, o ładnym, lirycznym brzmieniu i b. dobre warunki zewnętrzne. W repertuarze opero­wym śpiewała kilka zaledwie, lecz świetnie opra­cowanych aktorsko i muz., partii. Cieszyła się sławą jednej z najlepszych pol. śpiewaczek koloraturo­wych okresu dwudziestolecia międzywojennego.
.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

śpiewaczka;

Właściwie Jadwiga Dębicka, zamężna Stermich, także J. Stermich-Dębicka, Hedwig von Debitzka. Była żoną Piotra Stermich – Valcrocciaty. Za granicą występowała pod nazwiskiem Hedwig von Debitzka. Przez kilka lat kształciła głos u sióstr M. i Z. Kozłowskich we Lwowie. Po raz pierwszy wystąpiła 15 IV 1907 na koncercie w Krakowie. Debiutowała 16 V 1908 w lwow. T. Miejskim w partii Micaeli (Carmen) a nast. w tyt. partii w Halce. Została zaangażowana do zespołu opery i występowała w T. Miejskim we Lwowie w sez. 1908/09 i 1909/10; brała także udział w letnich występach opery lwow. w Krakowie (1908, 1909, 1910). Śpiewała na scenie lwow. w tym okresie m.in. partię tyt. w Madame Butterfly (potem była to jej najsłynniejsza rola), Hannę (Straszny dwór), Neddę (Pajace), Mimi (Cyganeria), Amelię (Mazepa A. Munchheimera). We Lwowie poślubiła Piotra Stermicha i wyjechała z nim do Pragi, gdzie był dyrygentem opery i operetki w miejscowym t. nie­mieckim. W 1910 debiutowała w Pradze. Od 1914 mieszkała w Wiedniu. Śpiewała w Hofoper (sez. 1914/15), nast. w Volksoper (1915-24), gdzie szcze­gólnie podobała się w partii Małgorzaty (Faust). Podczas I wojny świat. na koncertach w Wiedniu wykonywała też pieśni kompozytorów polskich. Od 21 VI do 19 VIII 1917 i w sez. 1917/18 śpiewała gościnnie w Krakowie z zespołem Krak. Tow. Ope­rowego. W sez. 1918/19 występowała z mężem w Krakowie i odtąd do 1921 (co roku) dawała tam recitale wokalne. W maju 1920 występowała go­ścinnie w T. Wielkim w Warszawie; śpiewała partię tyt. w Madame Butterfly, Gildę (Rigoletto), Mimi (Cyganeria), Konstancję (Uprowadzenie z seraju). Od stycznia 1923, niemal co sezon (do 1934), po­jawiała się na scenie opery w Poznaniu a także występowała tam na koncertach filharmonicznych. W 1924 została zaangażowana do berlińskiej Staats­oper i była jej solistką do 1929. Występowała często gościnnie w wielu miastach Europy: w Amsterdamie, Budapeszcie, Barcelonie. Partnerami jej byli najsław­niejsi śpiewacy: B. Gigli, U. Urbano, J. Kiepura, J. Mann. Śpiewała m.in. partię Konstancji (Upro­wadzenie z seraju) na Festiwalu Mozartowskim w Bazylei (1928), Zofii (Kawaler srebrnej róży) w Berlinie. Nagrywała płyty w najsłynniejszych fir­mach, brała udział w promocyjnych koncertach muzy­ki pol. w Kopenhadze (1927, 1928), Berlinie (1929), Sztokholmie (1930). Odwiedzała Polskę; występo­wała na koncertach i w przedstawieniach operowych w Krakowie (1924, 1927-31, 1932, 1933) i Lwowie (1923, 1929, 1931), ponownie w Warszawie (1936, w ramach swego tournee po Europie). Potem za­mieszkała w Rzymie. Uczyła tam śpiewu i niekiedy występowała na koncertach. W 1940 przyjechała do Warszawy odwiedzić chorą matkę, potem wróciła do Włoch. W 1950 objęła stanowisko prof. śpiewu w wiedeńskiej Akademii Muzycznej. Miała znakomicie wyszkolony w technice kolora­turowej głos, o ładnym, lirycznym brzmieniu i b. dobre warunki zewnętrzne. W repertuarze opero­wym śpiewała kilka zaledwie, lecz świetnie opra­cowanych aktorsko i muz., partii. Cieszyła się sławą jednej z najlepszych pol. śpiewaczek koloraturo­wych okresu dwudziestolecia międzywojennego.
.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *