Wandycz- Ochrymowicz Teodozja

Teodozja Wandycz (Świat nr 49, 1919)
Wandycz- Ochrymowicz Teodozja
Data urodzenia:
1892-12-03 Warszawa
Data śmierci:
1963-02-16 Nowy Jork

aktorka, śpiewaczka;

Właściwie Teodozja, Teodora, Stefania Wandycz, 2° v. Ochrymowicz. Była żoną aktora i śpiewaka, Wiktora W., potem  aktora i śpiewaka Wła­dysława Ochrymowicza. Debiutowała 10 IX 1910 w T. Ludowym w Krakowie w roli Zosi (Szaławiła) i wystę­powała tam w sez. 1910/11; w sez. 1913/14 i 1914/15 w T. Małym w Warszawie, w 1916 w Białej Cerkwi, w lipcu tego roku i w 1917 gościnnie w t. Figliki w Ki­jowie i zapewne także w tym okresie w t. odeskim i wil., w 1919 w warsz. t. rewiowych: Czarny Kot, Miraż, Argus, Dolina Szwajcarska, w lipcu tego roku gościnnie w T. Nowości W Warszawie, w sez. 1919/20 w T. Nowości w Krakowie. W 1922-24 przebywała w Stanach Zjednoczonych, gdzie z Władysławem Ochrymowiczem występowała w pol. przedstawieniach operowych (m.in. wystawili Halkę). Po powrocie do kraju mieszkała we Lwowie, ale prawdopodobnie nie występowała. Później wróciła do Stanów Zjednoczo­nych i przez wiele lat zajmowała się działalnością kul­turalną w ośrodkach polonijnych.
W opinii krytyki była „niepośledniej miary diwą ope­retkową” („Krakowski Przegląd Teatralny” 1920 nr 10); cechowała ją „pedancka subtelność i wrodzona inteligencja ujawniająca się w interpretacjach ról”. Jej kreacje były „owocami rzetelnej pracy artystycznej, czemu również sprzyjały zewnętrzne warunki artys­tyczne i miły timbre głosu”. Niektóre z jej lepszych ról operetkowych i wodewilowych: Angela Didier (Hra­bia Luxemburg), Hanna Glavari (Wesoła wdówka), Alicja (Miłość walca), Baronowa von Marbach (Ma­newry jesienne), Lucy Harisson (Targ na dziewczęta), Warszawka (Warszawka i Krakusik), Panna Gloppler (Druciarz). W. występowała stale pod nazwiskiem swe­go pierwszego męża jako Wandyczowa.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973


Źródła:
1)

aktorka, śpiewaczka;

Właściwie Teodozja, Teodora, Stefania Wandycz, 2° v. Ochrymowicz. Była żoną aktora i śpiewaka, Wiktora W., potem  aktora i śpiewaka Wła­dysława Ochrymowicza. Debiutowała 10 IX 1910 w T. Ludowym w Krakowie w roli Zosi (Szaławiła) i wystę­powała tam w sez. 1910/11; w sez. 1913/14 i 1914/15 w T. Małym w Warszawie, w 1916 w Białej Cerkwi, w lipcu tego roku i w 1917 gościnnie w t. Figliki w Ki­jowie i zapewne także w tym okresie w t. odeskim i wil., w 1919 w warsz. t. rewiowych: Czarny Kot, Miraż, Argus, Dolina Szwajcarska, w lipcu tego roku gościnnie w T. Nowości W Warszawie, w sez. 1919/20 w T. Nowości w Krakowie. W 1922-24 przebywała w Stanach Zjednoczonych, gdzie z Władysławem Ochrymowiczem występowała w pol. przedstawieniach operowych (m.in. wystawili Halkę). Po powrocie do kraju mieszkała we Lwowie, ale prawdopodobnie nie występowała. Później wróciła do Stanów Zjednoczo­nych i przez wiele lat zajmowała się działalnością kul­turalną w ośrodkach polonijnych.
W opinii krytyki była „niepośledniej miary diwą ope­retkową” („Krakowski Przegląd Teatralny” 1920 nr 10); cechowała ją „pedancka subtelność i wrodzona inteligencja ujawniająca się w interpretacjach ról”. Jej kreacje były „owocami rzetelnej pracy artystycznej, czemu również sprzyjały zewnętrzne warunki artys­tyczne i miły timbre głosu”. Niektóre z jej lepszych ról operetkowych i wodewilowych: Angela Didier (Hra­bia Luxemburg), Hanna Glavari (Wesoła wdówka), Alicja (Miłość walca), Baronowa von Marbach (Ma­newry jesienne), Lucy Harisson (Targ na dziewczęta), Warszawka (Warszawka i Krakusik), Panna Gloppler (Druciarz). W. występowała stale pod nazwiskiem swe­go pierwszego męża jako Wandyczowa.

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *