Przeradzka Janina

Przeradzka Janina
Data urodzenia:
1906-12-27 Wiązowna
Data śmierci:
1972-12-28 Katowice

aktorka;

Właściwie Janina Przeradzka, z Bąkowskich, M J. Szurig, Szurigowa. Była córką Ludwika i Antoniny Bąkowskich. Żona aktora i reżysera Zbigniewa Przeradzkiego. W 1923 ukończyła gimn. w Warszawie i wstąpiła do Oddziału Dram. przy Konserwatorium Muzycznym. W sez. 1923/24 należała do Instytutu Reduty; używała nazwiska Szurigowa lub Szurig-Bąkowska. Występowała w Warszawie w T. im. Bogusławskiego (sez. 1924/25), T. Odrodzonym (1925-27) i T. Ja­skółka (1929). W 1931-33 była w T. Wołyńskim w Łucku (odtąd jako Bąkowska), w sez. 1933/34 w T. Polskim i Małym w Warszawie, potem w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1935/36 w T. Kameralnym w Częstochowie, w sez. 1936/37 w T. Ateneum, nast. zapewne w teatrach TKKT w Warsza­wie. W sez. 1938/39 występowała w t. kaliskim i tam przygotowała scenografię do sztuk Romantyczna noc i Don Juan. Po wojnie używała na scenie nazwiska Przeradzka; w sez. 1945/46 występowała w T. Polskim w Bydgoszczy, w 1946-48 prawdo­podobnie na scenach krak., w sez. 1948/49 w T. Młodego Widza w Krakowie, a od 1 IX 1949 do końca życia w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. W 1938 pisano o niej, iż jest artystką „o wybitnym temperamencie” i gra z wielkim powodzeniem role wampów i kusicielek w rodzaju Amelii Tichard w Oj mężczyźni, mężczyźni, Nissen w Raz się tylko żyje. Inne role: Neryssa (Kupiec wenecki), Mopsa (Opowieść zimowa); a po wojnie: Michasiowa (Panna Maliczewska), Lokatorka (Moralność pani Dulskiej), Pani Soerensen (Niemcy), Pani Pernelle (Świętoszek), Pani Jowialska (Pan Jowialski).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994


Źródła:
1)

aktorka;

Właściwie Janina Przeradzka, z Bąkowskich, M J. Szurig, Szurigowa. Była córką Ludwika i Antoniny Bąkowskich. Żona aktora i reżysera Zbigniewa Przeradzkiego. W 1923 ukończyła gimn. w Warszawie i wstąpiła do Oddziału Dram. przy Konserwatorium Muzycznym. W sez. 1923/24 należała do Instytutu Reduty; używała nazwiska Szurigowa lub Szurig-Bąkowska. Występowała w Warszawie w T. im. Bogusławskiego (sez. 1924/25), T. Odrodzonym (1925-27) i T. Ja­skółka (1929). W 1931-33 była w T. Wołyńskim w Łucku (odtąd jako Bąkowska), w sez. 1933/34 w T. Polskim i Małym w Warszawie, potem w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1935/36 w T. Kameralnym w Częstochowie, w sez. 1936/37 w T. Ateneum, nast. zapewne w teatrach TKKT w Warsza­wie. W sez. 1938/39 występowała w t. kaliskim i tam przygotowała scenografię do sztuk Romantyczna noc i Don Juan. Po wojnie używała na scenie nazwiska Przeradzka; w sez. 1945/46 występowała w T. Polskim w Bydgoszczy, w 1946-48 prawdo­podobnie na scenach krak., w sez. 1948/49 w T. Młodego Widza w Krakowie, a od 1 IX 1949 do końca życia w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. W 1938 pisano o niej, iż jest artystką „o wybitnym temperamencie” i gra z wielkim powodzeniem role wampów i kusicielek w rodzaju Amelii Tichard w Oj mężczyźni, mężczyźni, Nissen w Raz się tylko żyje. Inne role: Neryssa (Kupiec wenecki), Mopsa (Opowieść zimowa); a po wojnie: Michasiowa (Panna Maliczewska), Lokatorka (Moralność pani Dulskiej), Pani Soerensen (Niemcy), Pani Pernelle (Świętoszek), Pani Jowialska (Pan Jowialski).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *