Data urodzenia:
1891-02-02 Warszawa
Data śmierci:
1968-12-02 Legionowo
tancerka;
Właściwie Maria Pawińska, zamężna Konicowa. Była córką Ludwika P. i Natalii z Ludwiniaków, żoną Stefana Konica, przemysłowca (ślub 1920), siostrzenicą Marii Ludwiniak. W 1900 została przyjęta do warsz. szkoły baletowej. Jako uczennica występowała na scenie T. Wielkiego w tańcach dziecięcych (Las zaczarowany, i Syrena). Od 1907 występowała już w tańcach zespołowych, od 1908 w tańcach koryfejek (np. pas de quatre w Dniu w Japonii). W 1911-13 przebywała za granicą i tańczyła w Ballets Russes S. Diagilewa. Po powrocie do kraju została mianowana solistką baletu WTR. Tańczyła pocz. solowe tańce w operetkach. Pierwszą większą partię wykonała w balecie Chopiniana (31 XII 1914). Od 1915 występowała już w rolach pierwszoplanowych, m.in. jako: Zośka (Wesele w Ojcowie), Astarte (Noc Walpurgi), Kaliope (Pan i muzy), Pierrotka (Arlekinada), Kurtyzana (W Nicei), Jadwiga (Pan Twardowski), Odetta (Jezioro łabędzie), Aurora (Przebudzenie się Flory), Swanilda (Coppelia), Zobeida (Szeherezada). W rec. przyznawano jej talent, podkreślano „nieposzlakowaną czystość linii tanecznej oraz powiewność” (cyt. za T. Wysocką). Była ulubienicą publiczności i każdy jej występ ściągał tłumy. W 1920, po wyjściu za mąż, wycofała się ze sceny; być może jeszcze sporadycznie występowała (wg B. Mamontowicz-Łojek np. W 1922).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
tancerka;
Właściwie Maria Pawińska, zamężna Konicowa. Była córką Ludwika P. i Natalii z Ludwiniaków, żoną Stefana Konica, przemysłowca (ślub 1920), siostrzenicą Marii Ludwiniak. W 1900 została przyjęta do warsz. szkoły baletowej. Jako uczennica występowała na scenie T. Wielkiego w tańcach dziecięcych (Las zaczarowany, i Syrena). Od 1907 występowała już w tańcach zespołowych, od 1908 w tańcach koryfejek (np. pas de quatre w Dniu w Japonii). W 1911-13 przebywała za granicą i tańczyła w Ballets Russes S. Diagilewa. Po powrocie do kraju została mianowana solistką baletu WTR. Tańczyła pocz. solowe tańce w operetkach. Pierwszą większą partię wykonała w balecie Chopiniana (31 XII 1914). Od 1915 występowała już w rolach pierwszoplanowych, m.in. jako: Zośka (Wesele w Ojcowie), Astarte (Noc Walpurgi), Kaliope (Pan i muzy), Pierrotka (Arlekinada), Kurtyzana (W Nicei), Jadwiga (Pan Twardowski), Odetta (Jezioro łabędzie), Aurora (Przebudzenie się Flory), Swanilda (Coppelia), Zobeida (Szeherezada). W rec. przyznawano jej talent, podkreślano „nieposzlakowaną czystość linii tanecznej oraz powiewność” (cyt. za T. Wysocką). Była ulubienicą publiczności i każdy jej występ ściągał tłumy. W 1920, po wyjściu za mąż, wycofała się ze sceny; być może jeszcze sporadycznie występowała (wg B. Mamontowicz-Łojek np. W 1922).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994